Όσο απομακρύνεται ο χρόνος από την νίκη επί της Νιγηρίας τόσο περισσότερο η σκέψη όλων στριφογυρίζει στο 2-0 με το οποίο μας νίκησε η Κορέα στην πρεμιέρα.
Ακόμα και αν χάναμε με ένα γκολ διαφορά η κατάσταση σχετικά με την πρόκριση μας θα ήταν τελείως διαφορετική. Θα μπορούσαμε ακόμα και με ήττα, κάτω από προϋποθέσεις να πάρουμε την πρόκριση. Γιατί όσο περνούν οι μέρες φαίνεται πιο καθαρά ότι ο στόχος για ένα γκολ τουλάχιστον σε αυτό το μουντιάλ ήταν μάλλον υποτιμητικός για την Εθνική ομάδα.
Η εμφάνιση απέναντι στην Νιγηρία μας έκανε όλους ευτυχείς αλλά άφησε πίσω της ένα τεράστιο ερωτηματικό. Τι θα μπορούσε δηλαδή να είχε γίνει αν επιλέγαμε να παίξουμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στους νοτιοκορεάτες. Θυμίζω στους επισκέπτες αυτού του ιστότοπου ότι επιλέξαμε να παίξουμε με ψηλές μπαλιές γιατί τάχα οι αντίπαλοι μας ήταν αδύναμοι στο ψηλό παιχνίδι. Ετσι παίξαμε ενενήντα λεπτά αντιποδόσφαιρου και όχι μόνο χάσαμε αλλά συγκεντρώσαμε τα ειρωνικά σχόλια της διεθνούς ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης. Εδώ είναι απαραίτητο να γίνει μια διευκρίνηση. Το να παίξεις κλειστά στην άμυνα δεν σημαίνει αντιποδόσφαιρο. Αντιποδόσφαιρο είναι να προσπαθείς με βαθιές μπαλιές να στείλεις την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση δίνοντας την εντύπωση ότι δεν ξέρεις πως να την κυκλοφορήσεις στο χορτάρι. Ολοι αυτό νόμιζαν μετά το παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα. Οταν τελείωσε το ματς με τους Νιγηριανούς είχαν αλλάξει γνώμη. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις σπεύδω να σημειώσω ότι ο τρόπος παιχνιδιού το πρώτο ματς ήταν επιλογή του προπονητή. Οπως επίσης και ο τρόπος που παίξαμε κόντρα στην Νιγηρία.
Με αυτόν τον τρόπο πάνω κάτω θα αντιμετωπίσουμε τους Αργεντίνους την Τρίτη το βράδυ. Κλειστά στην άμυνα με αντεπιθέσεις. Κανένας τρόπος παιχνιδιού δεν εγγυάται την επιτυχία αυτός ο συγκεκριμένος όμως εγγυάται αξιοπρέπεια, έχει προοπτική και εφόσον επιμείνουμε μπορεί να διαμορφώσει το στυλ παιχνιδιού της Εθνικής για τα επόμενα χρόνια.