Στο «1st GWomen Sports Summit» μίλησε η Δώρα Παντέλη και αποκάλυψε πώς ο αθλητισμός και συγκεκριμένα το μπάσκετ τη βοήθησε να ξεφύγει από την ενδοοικογενειακή βία.
Η Δώρα Παντέλη συγκίνησε στο «1st GWomen Sports Summit» μιλώντας για την ενδοοικογενειακή βία που βίωσε, το καταφύγιο του μπάσκετ και το δικαίωμα στο όνειρο.
Η γνωστή αθλητικογράφος και παρουσιάστρια, αλλά και πρώην μπασκετμπολίστρια μοιράστηκε την ιστορία της και μίλησε για το πώς από τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που ζούσε, κατάφερε να ξεφύγει και να πρωτοστατήσει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο.
Αναφέρθηκε στο δύσκολο ξεκίνημα της καριέρας της και τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσει, έχοντας πάντα προσήλωση στο «όνειρό» της.
Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή της με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά έμελλε να της ανοίξει πολλές πόρτες και να «σπάσει» στερεότυπα, δείχνοντας ότι όλα είναι δυνατά εάν υπάρχει θέληση.
Δώρα Παντέλη: Έψαχνα διέξοδο από την ενδοοικογενειακή βία
«Το 1999 έκανα μία απόπειρα να φύγω από το σπίτι, να βρω αλλού ένα καταφύγιο, γιατί στο δικό μου σπίτι συνέβαιναν πράγματα που εύχομαι σε κανένα άλλο παιδί να μην συμβούν και το λέω γιατί καθημερινά ακούμε για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση σε ποσοστά που σοκάρουν. Στο δικό μου το σπίτι, λοιπόν, συνέβαιναν τέτοια πράγματα και έψαχνα να βρω μία διέξοδο. Η διέξοδός μου, τότε, ήταν το μπάσκετ. Τυχαία, λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί βρέθηκα σε ένα γήπεδο μπάσκετ μαζί με τον ξάδερφό μου.
Ήταν η δική μου δικαιολογία να φύγω από το σπίτι. Είδα μετά την προπόνηση του ξαδέρφου μου να κάνουν προπόνηση γυναίκες (κορασίδες). Δεν είχα δει ξανά γυναίκες να παίζουν μπάσκετ. «Παίζουν οι γυναίκες μπάσκετ;» σκέφτηκα. Ήταν 1999, δεν το είχα ξαναδεί εγώ πουθενά. Και πηγαίνω δειλά δειλά στον προπονητή και του λέω «Γεια σας, θέλω να ξεκινήσω μπάσκετ». Ήμουν ψηλή από τότε οπότε με είδε και μου λέει «έλα αύριο, έλα Κυριακή». Και από τότε βρήκα το δικό μου καταφύγιο στο γήπεδο του μπάσκετ», είπε.
Δώρα Παντέλη: Η πρώτη Ελληνίδα στο κολεγιακό μπάσκετ των ΗΠΑ
Η θέλησή της να γίνει καλύτερη και το γεγονός ότι δεν συμβιβάστηκε με όσα είχε, την ώθησαν να πάρει μεταγραφή στην Α1 στον Πανσερραϊκό, όμως η οικονομική της κατάσταση δεν ήταν τέτοια που της το επέτρεπε. Έτσι το πρωί πήγαινε σχολείο, το απόγευμα προπόνηση και το βράδυ δούλευε ως σερβιτόρα «γιατί ήθελα να παίξω μπάσκετ», όπως τονίζει.
Έτσι με την βοήθεια μιας αντιπάλου της, στα παρκέ, βρήκε την ευκαιρία να πάει στις ΗΠΑ για να πραγματοποιήσει το όνειρό της σπουδάζοντας και παίζοντας μπάσκετ. «Έτσι, το 2006, την ίδια χρονιά με την Κατερίνα Γλυνιαδάκη γίναμε οι πρώτες Ελληνίδες που πήγαμε στην Αμερική να σπουδάσουμε και να παίξουμε στο κολεγιακό πρωτάθλημα».
«Αυτή τη στιγμή, με αφορμή την πόρτα που ανοίξαμε τότε εγώ και η Κατερίνα, πηγαίνουν πέντε κορίτσια κάθε χρόνο στην Αμερική για να σπουδάσουν και να συνδυάσουν το μπάσκετ. Είναι πολύ μεγάλο νούμερο», πρόσθεσε.
«Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο»
Όμως, ένας τραυματισμός ήρθε να της βάλει πάλι δύσκολα. Πάλευε να βγάλει τα προς το ζην και να κάνει παράλληλα τις απαραίτητες αποθεραπείες. Τότε, της παρουσιάστηκε ακόμα μία μεγάλη ευκαιρία και αποφάσισε να ασχοληθεί με την τηλεόραση, «γνωρίζοντας το μπάσκετ με έναν διαφορετικό τρόπο».
«Το 2019 άνοιξε ακόμη μία πόρτα και έγινα η πρώτη γυναίκα που μετέδωσε παιχνίδι Euroleague στην ελληνική τηλεόραση, στο final 4 του 2019, και η 4η που το έχει κάνει πανευρωπαϊκά. Θα μου πείτε, «αυτά δεν είναι αρκετά»; Θα σας πω, «όχι». Θέλω να ανοίξω κι άλλες πόρτες για τις γυναίκες, γιατί το θεωρώ απαραίτητο και υποχρέωσή μου γιατί έχω ευεργετηθεί πολύ από το μπάσκετ», σημείωσε.
Κλείνοντας, τόνισε ότι «όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο και ο αθλητισμός μας κάνει να πιστεύουμε σε αυτό γιατί πιστεύουμε στον εαυτό μας. Το όνειρο πολλών κοριτσιών εκεί έξω, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι απλά να έχουν μία καλύτερη ζωή».