Διανύοντας ένα καλοκαίρι που μόνο ανέμελο δεν το λες, ένα καλοκαίρι με πολλές αγωνίες για το μέλλον της χώρας, για την καθημερινή επιβίωση, ένα καλοκαίρι με εικόνες απόγνωσης και απελπισίας στις ατέλειωτες ουρές των ΑΤΜ… πόσο ανάγκη το είχαμε!
Πόσο ανάγκη είχαμε να δούμε τη χώρα μας να έχει -ύστερα από πολύ καιρό- μια “καλή πρωτιά” και να μην είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης μόνο στην… ανεργία!
Πόσο ανάγκη είχαμε να ζήσουμε μια ανέμελη καλοκαιρινή βραδιά, να ενώσουμε τις φωνές μας και να χειροκροτούμε από την… τηλεόραση αυτά τα παιδιά που ανέβηκαν στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Αυτά τα παιδιά που μας θύμισαν την όμορφη πλευρά του αθλητισμού. Που μας θύμισαν ότι πάντα υπάρχει η ελπίδα στη νέα γενιά.
Αυτά τα παιδιά που έσκυψαν το κεφάλι, και δούλεψαν σκληρά για να φτάσουν στην κορυφή. Και όταν άρχισαν να… στερεύουν οι αντοχές, βγήκε μπροστά η ψυχή. Για την ακρίβεια η… ψυχάρα αυτής της ομάδας!
Σας ευχαριστούμε για την περηφάνια που μας κάνατε να αισθανθούμε!