Ο Κώστας Γαλανόπουλος παραχώρησε μία διαφορετική συνέντευξη, όπου μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που έχει ζήσει αλλά και για τον πανηγυρισμό μπροστά στους οργανωμένους οπαδούς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ.
Ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, Κώστας Γαλανόπουλος, μίλησε στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» της ΕΡΤ κι αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στα προβλήματα που αντιμετώπισε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Ήταν ένα όνειρο που το είχα απο πιτσιρικάς όταν ξεκίνησα να ποδόσφαιρο. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, απλά δεν κατάλαβα πότε άλλαξε όλο αυτό. Δεν το πήρα χαμπάρι, απλά το ζω», δήλωσε αρχικά για το πως νιώθει που είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
«Ποτέ δεν είναι ρόδινη η διαδρομή για κανένα αθλητή. Το θέμα είναι να βγαίνεις πιο δυνατός από αυτές τις καταστάσεις και να προχωράς παρακάτω. Σίγουρα με βοήθησαν οι δικοί μου άνθρωποι, που είναι πολύ λίγοι. Ήταν δίπλα μου. Πλέον είμαι ξανά εδώ γιατί η απουσία μου ήταν αρκετά μεγάλη για έναν ποδοσφαιριστή. Δεν το είχα σκεφτεί πως μπορεί να συμβεί. Συμφιλιώθηκα με αυτή τη σκέψη και προχώρησα παρακάτω», ανέφερε για τα προβλήματα που αντιμετώπισε και πρόσθεσε:
«Ο άνθρωπος αποκτά μία δύναμη, που ούτε ο ίδιος δεν την έχει φανταστεί, όταν την χρειαστεί, που δεν τον αφήνει να πέσει πιο χαμηλά. Και την τελευταία στιγμή ξανανεβαίνει και φτάνει εκεί που θέλει ο ίδιος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά πάνω στην ένταση, την απογοήτευση μίας προπόνησης που μπορεί να μην έβλεπα αποτέλεσμα… Στην τελική είναι αυτό που σου λέω, βρήκα τη δύναμη μέσα μου και τα κατάφερα».
Στη συνέχεια, ο Γαλανόπουλος αποκάλυψε πως στο παρελθόν ζήτησε την βοήθεια ειδικού, εξηγώντας το λόγο που πήρε αυτή την απόφαση: «Και εγώ στο παρελθόν, είχα πάει σε μία ψυχολόγο για να λέω τα προβλήματα, τα άγχοι μου. Με βοήθησε που μιλούσα με έναν άνθρωπο που ξέρει να με καθοδηγήσει. Όταν το χρειαστώ δεν κανένα πρόβλημα να την πάρω τηλέφωνο».
Τέλος, για τον πανηγυρισμό του στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, δήλωσε: «Η ιστορία ξεκινάει 2-3 λεπτά πριν το γκολ. Για κάποιο λόγο το περιβραχιόνιο με το που μπήκα στο γήπεδο μου έπεφτε. Επειδή δεν στεκόταν, το έχω πάρει, 2 λεπτά πριν βάλω το γκολ στο χέρι και το κρατάω στην γροθιά μου. Και γίνεται η φάση και μπαίνει το γκολ, την ώρα που έχω το περιβραχιόνιο στο χέρι. Ο πανηγυρισμός όπως είχα πει και τότε ήταν αφθόρμητος. Δεν αλλάζει κάτι. Ούτε απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του παιδιού. Συμβόλιζε τη δύναμη, ότι και να γίνει κάθομαι απέναντί σου και σε κοιτάζω κατάματα χωρίς να φοβάμαι».
