Ο Γκρεγκ Λουγκάνις θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος αθλητής στην ιστορία των καταδύσεων.
Είναι ο μόνος άντρας αθλητής και ο δεύτερος καταδύτης στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, που σάρωσε τα μετάλλια στις καταδύσεις σε συνεχόμενες Ολυμπιάδες, του 1984 και του 1988.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και ακόμη ένα ασημένιο, το οποίο κατέκτησε το 1976 σε ηλικία 16 ετών, υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος θρύλος του αθλήματος.
Παρέμεινε ανίκητος σε μεγάλες διοργανώσεις επί μία ολόκληρη δεκαετία, από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βερολίνου το 1978 μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988.
Τότε που θα κάνει τον κόσμο να παγώσει με τον σοκαριστικό τραυματισμό του αλλά και θα αποδείξει πόσο σπουδαίος αθλητής ήταν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για υιοθεσία σε ηλικία 8 μηνών
Ο Γκρέγκορι Ευθύμιος «Γκρεγκ» Λουγκάνις, γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου το 1960, στην Καλιφόρνια και έχει καταγωγή από τη Σαμόα και τη Σουηδία. Οι βιολογικοί του γονείς, τον έδωσαν για υιοθεσία σε ηλικία μόλις 8 μηνών.
Μεγάλωσε στην Καλιφόρνια από τους θετούς γονείς του, Φράνσις και Πίτερ Λουγκάνις. Ο θετός πατέρας του είναι ελληνικής καταγωγής. Ο ίδιος άρχισε να κάνει χορό, ακροβατικά και μαθήματα γυμναστικής πριν ακόμα γίνει δύο χρονών.
Λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή του και το τραμπολίνο και σε ηλικία εννέα ετών άρχισε τα μαθήματα καταδύσεων.
Το σοκαριστικό ατύχημα και το χρυσό μετάλλιο
Πέρα από τις πολλές επιτυχίες του, στην ιστορία έμεινε το ατύχημα που είχε στους 24ους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας της Νότιας Κορέας, Σεούλ, το 1988.
Να σημειωθεί ότι παρά την επιτυχημένη διοργάνωση και τα πολλά ρεκόρ, οι Αγώνες στιγματίστηκαν από τα πολλά κρούσματα ντόπινγκ.
Στα προκριματικά χτύπησε το κεφάλι του στο βατήρα, αλλά τελικά κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο στα 3μ. παρά τον σοκαριστικό τραυματισμό του.
Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1988, όταν ο Λουγκάνις ανέβηκε στο τραμπολίνο για την 9η προσπάθειά του στον προκριματικό, μία ανάποδη κατάδυση με 2,5 περιστροφές.
Έφυγε ψηλά, αλλά όχι αρκετά μακριά και, καθώς έφερνε το σώμα του στην κατακόρυφο για να πέσει στο νερό, δεν υπολόγισε σωστά την απόσταση του κορμιού του από τον βατήρα και χτύπησε το πίσω μέρος του κεφαλιού του στη σανίδα.
Το κεφάλι του άνοιξε και αιμορραγούσε και ο Λουγκάνις χρειάστηκε άμεση ιατρική φροντίδα με το που βγήκε από το νερό, ενώ υπέστη και διάσειση.
Το βίντεο με τον σοκαριστικό τραυματισμό του:
Όταν έπεσε στην πισίνα, το νερό κοκκίνισε από το αίμα. Το χτύπημα δεν ήταν τόσο σοβαρό, αλλά ο αθλητής αγχώθηκε γιατί είχε κρατήσει καλά κρυμμένο ένα μυστικό: ότι ήταν φορέας του AIDS…
«Ένιωσα απίστευτα ένοχος, ήταν ανεύθυνο από μέρους μου» θα εξομολογηθεί σε συνέντευξή του.
Παρά τον τραυματισμό του, ο Αμερικανός αθλητής ολοκλήρωσε τον αγώνα, πραγματοποιώντας κανονικά τις δύο τελευταίες προσπάθειές του, και πέρασε στον τελικό με την τρίτη καλύτερη βαθμολογία, πίσω από τον Κινέζο Ταν Λιανγκντέ και τον Δυτικογερμανό Άλμπιν Κίλατ.
Ο τελικός των 3μ. έγινε μία ημέρα αργότερα, στις 20.09.1988 και ο Λουγκάνις, παρά τη διάσειση, κατάφερε να συγκεντρώσει 730,80 βαθμούς και να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, μπροστά από τον Ταν, που είχε συγκεντρώσει 704,88 βαθμούς.
Στη Σεούλ, ο Λουγκάνις γνώριζε ήδη ότι ήταν φορέας του AIDS. Όταν μετά από μερικά χρόνια το αποκάλυψε δημόσια, έγινε δέκτης σκληρής κριτικής, καθώς πολύς κόσμος εκτίμησε ότι με το να το κρατήσει κρυφό, έθεσε σε κίνδυνο τους συναθλητές του αλλά και το ιατρικό προσωπικό που τον περιέθαλψε μετά τον τραυματισμό του.
Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την ανακάλυψη του ιού HIV και η κοινή γνώμη δεν ήταν απόλυτα εξοικειωμένη με τους τρόπους μετάδοσης της ασθένειας.
Ουδείς από όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του στη Σεούλ διαγνώστηκε με AIDS.
Μετά το ατύχημα ο Λουγκάνις εγκατέλειψε τις πισίνες χωρίς να εξηγήσει την αληθινή αιτία. Ήταν 28 ετών. Προσπάθησε να αυτοκτονήσει με χάπια.
Έπειτα από εκείνο το ταξίδι στην Κορέα, φύλαξε τα μπουρνούζια της Εθνικής Ομάδας των ΗΠΑ στην ντουλάπα του και έμεινε εκτός του αθλήματος.
Όποτε αναφέρεται στο ατύχημα του 1988 δηλώνει αμήχανος για το συμβάν. Δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί…
Ο ίδιος θα πει σε συνέντευξή του στο Βήμα, το 2011: «Προσκρούοντας στο νερό άκουσα τις κραυγές του κόσμου. Αναδυόμενος κατάλαβα τι γινόταν.
Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν ντροπή. Βλέποντας τα αίματα να πέφτουν στο νερό παρέλυσα από φόβο: λίγους μήνες πριν είχα πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων για ΗΙV και ήμουν θετικός. Ο Ρον Ο΄ Μπράιαν, ο προπονητής μου, ήταν από τους λίγους που γνώριζαν το “μεγάλο μυστικό”.
Μόλις με έραψε ο γιατρός, πήγαμε οι δυο μας μια βόλτα και μου είπε: “Είχες μια υπέροχη καριέρα ως εδώ. Δεν είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις”.
Του απάντησα ότι είχα κάνει πολύ δρόμο και πολλή δουλειά για να τα παρατήσω χωρίς να δώσω τη μάχη μου. “Τότε είναι σαν να μη συνέβη τίποτε. Συνέχισε!” μου είπε.
Μισή ώρα μετά το ατύχημα έκανα την επόμενη βουτιά, την πιο υψηλά βαθμολογημένη σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ήταν τυχαίο. Το χτύπημα ήταν ευλογία.
Με έμαθε να εστιάζω καλύτερα, να μην έχω τη φόρα του άτρωτου φαβορί».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ατύχημα στη Σεούλ ήταν το δεύτερο για τον Γκρεγκ Λουγκάνις.
Κάτι ανάλογο του είχε συμβεί και το 1979, σε αγώνες στις ΗΠΑ.
Τότε το χτύπημα ήταν πολύ χειρότερο, καθώς είχε συμβεί σε κατάδυση από σταθερή πλατφόρμα, που η επιφάνειά της οποίας είναι πιο σκληρή από τη λεπτή σανίδα του τραμπολίνο.
Στο βιβλίο του «Breaking the Surface, the history of Gregory Louganis» αποτυπώνει τη ζωή μέσα από την οροθετικότητα αλλά και τις δυσκολίες που συνάντησε στην πορεία.
