“Δεν μπορώ να πω ότι αφήνω μία πόρτα ανοιχτή, μήπως αλλάξει κάτι μετά” είπε για το μέλλον του και σιγά σιγά θα αρχίσει να σκέπτεται το επόμενό του βήμα, όσο δύσκολο κι αν του είναι να συντονιστεί με κάτι άλλο έπειτα από 20 χρόνια παρουσίας στους “λιμνανθρώπους”: “Ημουν 20 χρόνια στους Λέικερς και μόνο, και αυτό είναι τα πάντα για μένα. Είχα αφίσες και T-shirts του Μάτζικ και ήταν όνειρό μου να παίξω στους Λέικερς!” Τελικά, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και … έγινε άντρας φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας: “Στο γράμμα μου απευθύνθηκα στους οπαδούς μου γιατί είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Μεγαλώσαμε μαζί…”.
Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής, όπως εξήγησε: “Το σκεπτόμουν καιρό. Τα τελευταία τρία χρόνια”. Οι τραυματισμοί τον τρόμαξαν: “Ελεγα τι θα κάνω μετά; Και μετά τον ένα τραυματισμό είχα και έναν άλλο…”
Το γεγονός, ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση σε μια όχι και τόσο αποδοτική γι’ αυτόν χρονιά, ότι δεν… πέφτει ηρωικά το έχει φιλοσοφήσει: “Δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να περιμένεις πάντα έναν έπαινο… Πρέπει να είσαι ικανός να αποδεχθείς τα καλά και τα άσχημα”. Πάντως, δεν αισθάνεται πλήρης: “Δεν έχω πετύχει όσα ήθελα… Θα ήθελα οκτώ πρωταθλήματα!”. Ερωτηθείς “γιατί οκτώ”, απάντησε: Επειδή, ο Μάτζικ έχει πέντε και ο Μάικλ (Τζόρνταν) έχει έξι…”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αμφότερους τους εντάσσει στη σπουδαιότερη πεντάδα όλων των εποχών: “Ποτέ δεν θα τοποθετούσα τον εαυτό μου στους κορυφαίους πέντε του ΝΒΑ… Θα έβαζα τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Μπερντ, τον Χακίμ Ολάζουον και τον Τζέρι Γουέστ”.
Το γεγονός ότι δεν είναι καλά δεν σημαίνει ότι δεν έχει και αυτοπεποίθηση. Φαντάστηκε πώς θα ήταν να έδινε μάχες ένας εναντίον ενός με τον Μάικλ Τζόρνταν: “Θα κέρδιζε κάποια παιχνίδια ο Τζόρνταν, θα κέρδιζα κάποια κι εγώ…”.
Στο τέλος της συνέντευξής του στο ABC ρωτήθηκε αν είναι έτοιμος να αποχωριστεί μια μπάλα μπάσκετ: “Είμαι έτοιμος να την… αφήσω να φύγει. Αλλά θα την έχω για πάντα μαζί μου. Η αγάπη μου γι’ αυτήν, το πάθος μου θα είναι πάντα μαζί μου”.
