Η ανάρτηση του Ανδρέα Δημάτου:
“Διάβασα και διαβάζω πολλά όλες αυτές τις μέρες σχετικά με τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, πολλά και διαφορετικά, αλλά κυρίως προσπάθησα να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, μετά τα πάμπολλα μηνύματα που δέχθηκα από φίλους της ΑΕΚ και τα οποία άφησα αναπάντητα. Όχι από αδιαφορία, δεν μου ταιριάζει κάτι τέτοιο, αλλά γιατί και ο ίδιος ήμουν και παραμένω μπλοκαρισμένος.
Ανθρώπινο είναι αυτό, εκτιμώ, όταν ισορροπείς αναγκαστικά ανάμεσα στην ιδιότητα του δημοσιογράφου την οποία δεν έχω απεμπολήσει, αλλά και τη θέση του διευθυντή επικοινωνίας μίας μεγάλης ΠΑΕ. Είναι και φυσιολογικό όταν αναγκαστικά υπηρετείς κάτι που πολλές φορές δεν σε εκφράζει ή που σε ξεπερνά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για όσους άλλωστε με γνωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, φίλους και… αντιπάλους, δεν έχω μεγάλη δυσκολία να πείσω ότι μετά από όλα όσα έγιναν στον τελικό του Βόλου δεν είναι η απώλεια του Κυπέλλου Ελλάδας αυτό που με έχει… «σκοτώσει» περισσότερο. Ούτε γιατί η ΑΕΚ έχει περιθώριο να χάνει τίτλους, ούτε γιατί τους… χαρίζει, αλλά γιατί στο ποδόσφαιρο που εγώ αγαπώ υπάρχουν και οι επιτυχίες αλλά και οι αποτυχίες. Αλλωστε οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες της δικής μου γενιάς, της δεκαετίας του ’80, την ομάδα τους την έχουν λατρέψει στα δύσκολα.
Το χειρότερο, όμως, για εμένα και για όλους μας είναι ότι η ΑΕΚ είναι η πραγματικά μεγάλη χαμένη του τελικού! Γιατί ήταν οικογενειάρχες φίλαθλοι της ΑΕΚ αυτοί που αποχώρησαν με τα παιδιά τους από το γήπεδο αηδιασμένοι, τρομοκρατημένοι και πανικόβλητοι από τα δακρυγόνα της Αστυνομίας. Και γιατί σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε ούτε καν να απολογηθούμε, τέσσερις μέρες μετά τον τελικό. Γιατί δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε. Γιατί δεν έχει σημασία τι μπορούσαμε και τι όχι, σημασία έχει ότι δεν τους προστατεύσαμε. Και το χειρότερο είναι ότι μπορεί και να μην τους ξαναδούμε ποτέ στο γήπεδό μας, ποτέ ξανά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και αυτή είναι πραγματική και μόνιμη ήττα. Είναι συντριβή! Δεν είναι μία ποδοσφαιρική ήττα, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο προήλθε, αλλά κάτι πολύ χειρότερο.
Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι για τη δική μου ομάδα, δεν δικαιούμαι –μετά απ’ όλα αυτά- να επικοινωνήσω όσα μου προκάλεσαν υπερηφάνεια και ικανοποίηση. Γιατί η μαυρίλα καλύπτει τα πάντα και γιατί το τσουβάλιασμα είναι αναπόφευκτο. Το έχω κάνει και εγώ σαν δημοσιογράφος και δεν έχω απαίτηση για κάτι διαφορετικό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
-Γιατί πλέον δεν έχει την παραμικρή σημασία το ότι η ΑΕΚ τήρησε στο 100% τα συμφωνηθέντα πριν από τον τελικό ή το ότι οι άνθρωποί της είχαν την απόλυτη πρωτοβουλία για να βρεθεί λύση και μέσα στο χάος των επεισοδίων…
-Είναι αδιάφορη για όλους η απόλυτα νηφάλια στάση όλων των αξιωματούχων της ομάδας μετά την ήττα, έτσι όπως ήρθε, ενώ σε αυτό το ποδόσφαιρο δεν λέει τίποτα σε κανέναν (και προφανώς για αυτό δεν προβλήθηκε) το ότι οι παίκτες της ΑΕΚ έμειναν, παρά την πίκρα τους, μέσα στο γήπεδο στην απονομή για να τιμήσουν τους αντίπαλους νικητές…
-Ακόμα περισσότερο θα αποτελέσει ντροπή να επικαλεστώ το ότι η ΑΕΚ διέθεσε εισιτήρια για τον τελικό ΚΑΙ σε οικογενειάρχες κατόχους διαρκείας, όπως είχε δεσμευθεί πριν από τον τελικό! Πώς να το επικαλεστείς, όταν τους έβλεπες να αποχωρούν τρέχοντας μαζί με τα παιδιά τους, πριν αρχίσει ο τελικός, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα; Όταν κάναμε αυτούς τους ανθρώπους σήμερα να αισθάνονται ενοχές που έβαλαν σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών τους και ακόμα περισσότερο όταν σήμερα κατηγορούνται από τον κοινωνικό τους περίγυρο που τα έχουν φέρει κοντά στο ποδόσφαιρο; Το έχω ζήσει αυτό μικρό παιδί και στο δικό μου σπίτι όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Και εδώ υπάρχει μία υποκρισία ημών των δημοσιογράφων! Δεν γίνεται να καταδικάζουμε και να κλαίμε για τα επεισόδια, αλλά ταυτόχρονα να κατηγορούμε τις ομάδες για… μπλαζέ ύφος, για τις κοινές δηλώσεις και εμφανίσεις των παραγόντων, τη συνειδητή προσπάθεια για να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι, ακόμα κι όταν υπήρχαν εστίες σύγκρουσης, προκειμένου να γίνει ένας τελικός σε ομαλές συνθήκες, κάτι που φυσικά δεν συνέβη και η αποτυχία όλων μας είναι δεδομένη, χωρίς ελαφρυντικά… Ολοι κρινόμαστε από το αποτέλεσμα.
Πρέπει, όμως, και εμείς να αποφασίσουμε τι ποδόσφαιρο θέλουμε και να το υπηρετήσουμε χωρίς εκπτώσεις. Οποια κι αν τελικά είναι η απόφασή μας. Οποιο κι αν είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε. Να είμαστε απλώς συνεπείς σε αυτό που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Και ειλικρινείς. Ολοι μας. Σε όποια πλευρά του ποταμιού κι αν στεκόμαστε…”
