Ο Γιώργος Μπαρτζώκας για μια ακόμη φορά μίλησε για τη στιγμή που αποχώρησε από τον Ολυμπιακό... Πάλι με τον ίδιο τρόπο, δείχνοντας πόσο τον ενόχλησε εκείνη η περίοδος.
«Εκτίμησα τον εαυτό μου όταν έφυγα για λόγους αξιοπρέπειας από τον Ολυμπιακό. Απάντηση η πορεία μου με την Κουμπάν», τόνισε και φυσικά αναφέρθηκε και στην πορεία του με την Κουμπάν.
Διαβάστε τι είπε στον ΣΠΟΡ FM:
-τα πολλά ταξίδια της Λοκομοτίβ: «Η Ρωσία είναι μια αχανής χώρα και οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Επιπλέον παίζουμε ουσιαστικά σε δύο διεθνείς λίγκες, αφού και η VTB League έχει πολλά ταξίδια εκτός Ρωσίας, αλλά και μέσα στη Ρωσία. Πάμε Τσεχία, Φινλανδία, Λευκορωσία, Εσθονία, Γεωργία… Εμείς έχουμε το ντεσαβαντάζ ότι ξεκινάμε από το Κράσνονταρ στη νότια Ρωσία και ταξιδεύουμε πάντα μέσω Μόσχας, όπου οι αναμονές είναι μεγάλες. Με τον Ολυμπιακό κάναμε ένα δύσκολο ταξίδι στη Βασκονία, αλλά τώρα κάνουμε τέτοια ίσως και δύο φορές την εβδομάδα. Αν αφήσεις όλο αυτό να σου πειράξει το μυαλό, δεν θα μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα».
-το αν βρήκε την ηρεμία του στο Κράσνονταρ: «Φεύγοντας στο εξωτερικό έχεις λιγότερο επηρεασμό από τα γύρω-γύρω. Δεν μιλάω ρώσικα, οπότε δεν ξέρω τι γράφεται, αλλά ακόμη κι αν γράφεται δεν υπάρχουν τόσα ΜΜΕ όπως στην Ελλάδα, ειδικά οπαδικά. Έχω πεθυμήσει πάντως πολλά πράγματα από τη χώρα μας. Όταν ζεις στην Ελλάδα βρίζεις πολλά πράγματα, αλλά όταν φεύγεις εκτιμάς πολλά. Αυτό που δεν έχουμε είναι αθλητική κουλτούρα, είμαστε λάτρεις της νίκης και δεν μας ενδιαφέρει τόσο ο αθλητισμός. Είμαστε και διχαστικοί σαν λαός. Στη Λοκομοτίβ Κουμπάν έχουμε το πιο πιστό κοινό στη VTB League, αλλά χειροκροτούν όχι μόνο την ομάδα μας ακόμη κι όταν χάνει, αλλά και τον αντίπαλο. Για μένα αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό να το ζήσω. Στο ματς με την ΤΣΣΚΑ είχαμε 250 οπαδούς, που ταξίδεψαν 24 ώρες για να έρθουν στη Μόσχα. Εγώ αυτό δεν το ξεχνάω. Ακόμη και στην Τουρκία συμβαίνει αυτό. Χθες παίζαμε με την Εφές και όταν αποχωρούσαν από το γήπεδο παρότι έχασαν και σχεδόν είναι εκτός play offs ο κόσμος τούς χειροκρότησε πολύ θερμά».
-το πώς τον αντιμετωπίζει ο κόσμος στη Ρωσία: «Δεν μου μιλάνε στο δρόμο. Ίσως από σεβασμό, ίσως να μη με αναγνωρίζουν, ίσως είναι μέρος της κουλτούρας τους. Καμία σχέση με την Ελλάδα, όπου σε αναγνώριζαν όπου κι αν πήγαινες και σου μιλούσαν, είτε για τα καλά είτε για τα κακά».
-την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό: «Τον εαυτό μου τον εκτίμησα όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό. Ήταν ένα ζήτημα αξιοπρέπειας. Θεωρώ πως όταν προσλήφθηκα από τον Ολυμπιακό ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, μεγαλύτερη ακόμη και από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό να είμαι στον Ολυμπιακό. Εκτίμησα πολύ περισσότερο τον εαυτό μου τη μέρα που έφυγα, αφήνοντας πολλά χρήματα από το συμβόλαιό μου και παρότι ήμουν πολύ αισιόδοξος για την ομάδα εκείνης της χρονιάς. Το πόσο πιστεύει ο καθένας στον εαυτό του μπορεί να το δείξει, όταν του δοθεί η ευκαιρία. Είμαι ευγνώμων γιατί μέσω της Λοκομοτίβ μού δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω ξανά στην Ευρωλίγκα και να αράξω ένα έργο. Αυτό το έργο έχει ανατρέψει τις πεποιθήσεις κάποιων ανθρώπων για το αν είμαι ηττοπαθής, σχετικός ή άσχετος. Ήταν μια απάντηση».
-την πορεία της Λοκομοτίβ: «Είναι διαφορετικό να κάνεις πορεία με ένα μέγεθος στην Ευρωλίγκα από το να το κάνεις με τη Λοκομοτίβ. Είναι δυο φορές, λοιπόν, χαρά και πρόκληση να κάνουμε αυτή την πορεία. Παρομοιάζω το Κράσνονταρ με τη Λάρισα, με την οποία ήμουν προπονητής για πρώτη φορά στην Α1, ενώ μοιάζουν και από άποψη καιρού και μορφολογίας εδάφους. Δυστυχώς δεν έχω μαζί την οικογένειά μου, γιατί δεν υπάρχει διεθνές σχολείο για την κόρη μου. Αυτό μου στοιχίζει».
-το πώς πέρασε το διάστημα της απουσίας του από τους πάγκους: «Έμεινα αρκετό καιρό εκτός προπονητικής. Όταν έφυγα είχα πολλή όρεξη να δουλέψω γιατί είχα πολλούς μήνες ανενεργός. Δούλεψα σε κάποια κομμάτια του μπάσκετ και στα αγγλικά μου».
-την «αριστερά» σε Ρωσία και Ελλάδα: «Δεν έχω ζήσει τη Ρωσία σαν Σοβιετική Ένωση. Από τα προηγούμενα ταξίδια που έχω κάνει και τώρα, υπάρχει μεγάλη διαφορά αλλά στις νοοτροπίες των ανθρώπων υπάρχει ακόμη αυτό το καθεστώς. Τα κατάλοιπα που έχει αφήσει αυτό το καθεστώς, που δεν ήταν απόλυτα δημοκρατικό, υπάρχουν ακόμη. Προσπαθώ να τους καταλάβω. Αγαπώ πολύ τα μέλη της ομάδας. Κάθε μέρα που συναντιόμαστε δίνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο, είναι μέρος της κουλτούρας τους. Είναι λίγο κλειστά ακόμη τα σύνορα, υπάρχει έλλειμμα εξέλιξης, δεν μιλά πολύς κόσμος αγγλικά και δεν μπορείς να καταλάβεις τον κόσμο εύκολα. Για την αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι μεγάλο θέμα να πούμε τι καταφέρνει και τι δεν καταφέρνει. Έχω μεγάλη πολιτική συνείδηση λόγω του πατέρα μου. Υπήρχε πάντα η σκέψη για το τι θα καταφέρει μια αριστερή κυβέρνηση αν θα έρθει στην εξουσία, αλλά δυστυχώς οι συνθήκες δείχνουν πως λίγο ρόλο παίζει ποια είναι η κυβέρνηση, αφού δεν κυβερνούμε εμείς τους εαυτούς μας. Δεν θέλω να κάνω κριτική, γιατί αυτός που είναι από μέσα γνωρίζει καλύτερα τι έχει γίνει και τι όχι».
