Ένας χρόνος πέρασε από την 25η Νοεμβρίου 2020, όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή στα 60 του χρόνια προκαλώντας θλίψη και αφήνοντας «φτωχότερο» το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Από τις «γιγαντιαίες» τοιχογραφίες μέχρι τα ατελείωτα και επαναλαμβανόμενα αθλητικά αφιερώματα και από την τηλεοπτική σειρά για την ζωή του, έως τις διαδικασίες προκειμένου να εξακριβωθούν τα αίτια θανάτου του, ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραμένει «ζωντανός» στην ζωή εκατομμυρίων Αργεντινών, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του.
Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της ιστορίας, κατά πολλούς, βρέθηκε νεκρός στις 25 Νοεμβρίου 2020, στο σπίτι όπου διέμενε σε ένα προάστιο του Μπουένος Αϊρες. Ο θάνατός του έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας, αφού υπάρχουν κατηγορίες για ανθρωποκτονία και εγκληματική αμέλεια στους προσωπικούς του γιατρούς και νοσηλευτές, ενώ «σίριαλ» έγινε ο αριθμός των κληρονόμων του τους προηγούμενους μήνες.
Στα 60 χρόνια της ζωής του, ο Μαραντόνα, κατάφερε να γίνει ίνδαλμα για τους περισσότερους πιτσιρικάδες και είδωλο για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους. Αγαπήθηκε στην Μπαρτσελόνα, Λατρεύτηκε στην Μπόκα Τζούνιορς, την Αργεντινή και τη Νάπολι αλλάζοντας για πάντα το «status quo» της ιταλικής ομάδας, με την οποία πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Ιταλίας αλλά και ένα Κύπελλο UEFA. Φυσικά όμως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 με την Αργεντινή, το «χέρι του Θεού» και το περιβόητο «Γκολ του Αιώνα» ήταν αυτά που τον έκαναν ποδοσφαιρικό «θρύλο».
Ωστόσο, η σημαντικότερη προσφορά του στην ανθρωπότητα, είναι τα διαρκή μηνύματα που εξέπεμπε, σχετικά με την φθορά και την καταστροφή που προκαλεί η χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αυτή άλλωστε, είναι και επί της ουσίας, η αιτία θανάτου του, καθώς η κατάχρηση τέτοιων ουσιών και αλκοόλ, δημιούργησαν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του.
«Ο Ντιέγκο ζει», «Αιώνιο 10», «D1OS», «Ντιέγκο σ΄ευχαριστούμε», είναι οι συνηθέστερες φράσεις που συνοδεύουν τις εικόνες του διάσημου Αργεντινού, με τον Ντιέγκο να φιλά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, αλλά και να απεικονίζεται με φτερά αγγέλου, ως προστάτης με φωτοστέφανο και σκήπτρο, σημειώνοντας το γκολ του «χέρι του Θεού» εναντίον της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1986, ως παιδί, έφηβος, καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, γενειοφόρος στα πενήντα του.
Εναν χρόνο μετά τον θάνατο του Μαραντόνα, οι εργατικές γειτονιές του Μπουένος Αϊρες και ιδιαίτερα η Λα Μπόκα, παραμένουν γεμάτες με τοιχογραφίες -αρκετές εκ των οποίων γιγαντιαίων διαστάσεων- που κοσμούν τους τοίχους των κατοικιών. Κάποιες εξ΄αυτών κατασκευάσθηκαν πριν τον θάνατό του και άλλες αργότερα, όμως όλες απαθανατίζουν τον «Pibe de oro». Αγάλματα έχουν φιλοτεχνηθεί στην Αργεντινή, αλλά και στη Νάπολι, η οποία έδωσε εξάλλου το όνομά του στο γήπεδό της, όπου μεγαλούργησε με τη φανέλα της.
Ο Μαραντόνα είναι παντού… Όπως στις οθόνες, με μια σειρά εννέα επεισοδίων της Amazon “Sueno bendito” (σ.σ. ευλογημένο όνειρο) που αναφέρεται στην ζωή του, αλλά και σύντομα στο Star + (Disney) με το δίωρο ντοκιμαντέρ “Mas alla de Diego”, που θα προβληθεί σε τρία μέρη.
Και φυσικά στα γήπεδα, με πλήθος αφιερωμάτων στις 30 Οκτωβρίου (σ.σ. ημέρα των γενεθλίων του), όταν οι αγώνες σταμάτησαν στο 10ο λεπτό για ένα λεπτό αποθέωσης, ενώ έγινε προβολή εικόνων ή του ολογράμματος του Μαραντόνα. Στο ίδιο πλαίσιο, διεξήχθη ένας αγώνας φιλανθρωπικού χαρακτήρα, με μεγάλες «δόξες» της «αλμπισελέστε» του 1986, ενώ στις 14 Δεκεμβρίου, θα φιλοξενηθεί στο Ριάντ το «Κύπελλο Μαραντόνα», με την αναμέτρηση της Μπαρτσελόνα και της Μπόκα Τζούνιορς.
Ο Μαραντόνα, δεν… λείπει ούτε από τους δρόμους και την καθημερινότητα των Αργεντινών. Μνημεία εγκαινιάζονται διαρκώς, όπως συνέβη στο Σαντιάγο ντελ Εστέρο (στα βόρεια της Αργεντινής) με ένα χάλκινο άγαλμα ύψους πέντε μέτρων, αλλά και στην Σάντα Κλάρα ντελ Μαρ (στο νότιο τμήμα της χώρας) με μια τσιμεντένια κατασκευή 13 μέτρων που αναπαριστά τον Μαραντόνα να κάνει «κόλπα» με την μπάλα στο κεφάλι.
Μάλιστα, αυτήν την εβδομάδα και κατά την διάρκεια της «Ημέρας της Μαχητικότητας» που συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες διαδηλωτές για την υποστήριξη της κεντροαριστερής περονιστικής κυβέρνησης, στα μπλουζάκια που πωλούνταν στα περίπτερα των συνδικάτων, κυριαρχούσαν τρία πρόσωπα. Ο Περόν (σ.σ. αρχηγός του κράτους το 1946-55 και μετά το διάστημα 1973-74), η σύζυγός του, Εβίτα και ο Μαραντόνα, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ τις «περονιστικές» του προτιμήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μαραντόνα θα είναι για πάντα «ένας Θεός λίγο πιο βρώμικος, ο πιο ανθρώπινος από όλους τους θεούς», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο σπουδαίος λογοτέχνης της Λατινικής Αμερικής, Εντουάρντο Γκαλεάνο, αλλά και «ένας ήρωας με πολλές ατέλειες», σύμφωνα με τον Αργεντινό ιστορικό, Φελίπε Πίνια.