Είναι μεγάλα παράθυρα για να βλέπει ο καθείς πίσω στη ζωή του, να ξανασταθμίζει τη θέση του στο χώρο και τον χρόνο, διαδικασία ευεργετική για την αυτογνωσία και την ωριμότητα. Είναι ευκαιρία για ανακεφαλαιώσεις, για ενδιάμεσους φευγαλέους απολογισμούς καμιά φορά και για αβέβαιους προοπτικούς υπολογισμούς.
Μεταξύ δυο παγκοσμίων κυπέλλων ένα παιδί γίνεται έφηβος , μετά από τέσσερα – πέντε έχοντας κάνει κάποιος τα βασικά βλέπει τον κόσμο αλλιώς , μετά από δέκα –δεκαπέντε είναι γέρος που σέρνει μέσα του το παιδί του πρώτου Μουντιάλ , αλλά και τις φάσεις ζωής κάθε ενδιάμεσου σταθμού στην ανεξέλεγκτη ροή του χρόνου.
Κάθε τέσσερα χρόνια νέο σκηνικό στο διηπειρωτικό πανηγύρι , νέοι πρωταγωνιστές , νέα θέατρα της παγκόσμιας επιχείρησης ακόμη και σε χώρες , όπως τώρα η Βραζιλία ,στις οποίες η οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων και η ένταση των ανθρωπιστικών κρίσεων ορθώνουν τα θεόρατα τείχη των αντιφάσεων .
Όμως, μάλλον έτσι προχωρούσε πάντα ο κόσμος , ακόμη και πριν το ποδόσφαιρο που είναι τόσο καινούργιο στην αναλογία του χρόνου αλλά και τόσο πολύ βέβαιο μοιάζει πως θα χάσει την αξία και την απήχηση του ,μόνο αν χαθεί και ο άνθρωπος.
Στο πλαίσιο αυτής της παγκόσμιας δυναμικής όπου μια φανέλα με ένα νούμερο , ένα όνομα και ένα εθνόσημο μπορεί να έχει την ίδια αξία και να προκαλεί την ίδια συγκίνηση στον Αμαζόνιο , στη Σομαλία , στην Ελβετία ή στο Μπαγκλαντές , εκτυλίσσεται από χθες το τέταρτο μουντιάλ στην τρίτη χιλιετία.
Σε μια αχανή χώρα επιτομή των αντιφάσεων όπου η ζωή είναι ταυτοχρόνως ύμνος και τίποτα ,για περίπου ένα μήνα οι μπάλες θα κυλούν όπως και οι παράλληλες συζητήσεις για τις εστίες των ανθρωπιστικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών κρίσεων παγκοσμίως και ειδικώς εκεί .
Και εγώ σκέφτομαι το πρώτο βιωμένο μουντιάλ του ΄74 στις πρωτόφαντες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις δυο καφενείων του χωριού ,που μύριζε ολόκληρο μούρα και θερισμένα στάχυα. Την κωφάλαλη γριά Φροσύνη να χειρονομεί έμπλεα απορίας να μη πω απελπισίας μπροστά στο κουτί, τον παγωτατζή με το καρότσι ,τους τρομερούς Πολωνούς εκείνου του κυπέλλου και τον Μίλερ που καθόρισε τον τελικό με την Ολλανδία .
Λίγες μέρες μετά , αναλογίζομαι την κατάπληξη μου στη θέα του Γκερντ Μίλερ σε διακοπές στον Αϊ Νικόλα στην Κρήτη .Κατάπληξη που διαδέχθηκε η αγωνία από την τραγωδία της εισβολής στην Κύπρο μόλις είχε αρχίσει. Οι επιστρατευμένοι εγκατέλειπαν τα αλωνίσματα και ένας- δυο κοντοχωριανοί περιέφεραν ήδη πένθος βαρύ θρηνώντας παιδιά από την κατάρριψη μεταγωγικού με αλεξιπτωτιστές στη Λευκωσία .
Αυτά πριν από 10 μουντιάλ και 40 χρόνια νεότατης ιστορίας που κύλησαν από την αρχή της μεταπολίτευσης ως την υπερχρέωση και την πλήρη υποταγή στην τριμερή της δανειοδότησης . Με ανεργία ρεκόρ , με φτώχεια , με ξεπουλήματα , με νεοναζισμό με κοινωνική απελπισία . Αλλά με παγκόσμιο κύπελλο και μια ακόμη παρένθεση συνθηκολόγησης με την παράλληλη πραγματικότητα και εδώ και οπουδήποτε.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163