Ολυμπιακά μαρτύρια

Είναι δύσκολες μέρες για να είσαι Έλληνας. Ιδίως αν έχεις σχέσεις κι επαφές με την Ευρώπη ή τέλος πάντων διαβάζεις κι ασχολείσαι με το τι οι εταίροι μας πιστεύουν πως συνέβη με τα δικά τους χρήματα, που για 25 χρόνια μας έδιναν απλόχερα. Ανυποληψία, ανευθυνότητα, κακοδιαχείριση είναι οι επιεικέστερες των διαπιστώσεων που κυκλοφορούν για μας. Με ομόθυμη τελική κατάληξη πως φτάνει πια η κοροιδία και πως η Ελλάδα αυτή τη φορά ή θα συμμορφωθεί ή θα αποβληθεί.

Και κλαίμε διηγούμενοι κι αναλογιζόμενοι πως το 2004 ο κόσμος όλος ασχολείτο με την Ελλάδα λόγω των Ολυμπιακών και της θετικής έκπληξης που ασκούσε η επιτυχής διοργάνωσή τους ενώ τώρα πάλι ασχολείται, για να αναδείξει όμως το μαύρο και απολωλός πρόβατο, το αρνητικό παράδειγμα του αγροίκου μπαγαπόντη, του ψευτόμαγκα με δανεικά, του ασυνείδητου εταίρου.

Κι αν είναι δύσκολο το να είσαι Έλληνας σήμερα, το φορτίο γίνεται αβάσταχτο άμα είσαι και Ολυμπιακός. Μιλάμε για το ποδόσφαιρο. Για το τέλος εποχής που αργά αργά, Κυριακή με Κυριακή κι από Τετάρτη σε Τετάρτη ξετυλίγεται. Μικρή σημασία έχει το αν τελικά η διαφορά με τον αιώνιο είναι 2 ή 12 βαθμοί, αν με τη Μπορντώ έπρεπε ή όχι να μετρήσει το γκολ στο 92, αν χθες ακόμη ο Κάκος και ο Δάλλας σφύριζαν και κάποια περίεργα. Η πραγματικότητα, που δεν αλλάζει, είναι πως η ομάδα, κερδίζει ή χάνει, δεν βλέπεται. 

Είναι ζήτημα αν σε κάθε αγώνα δημιουργούνται περισσότερες από δύο φάσεις όπου οι παίκτες αναπτύσσουν παιχνίδι. Το υπόλοιπο είναι βαρετές γιόμες και κλωτσοσκούφι στο κέντρο. Και η ελπίδα να γίνει κανένα στημένο να πάρει ο Μέλμπεργκ, όποτε παίζει την κεφαλιά. Τα πλέιοφ ανέδειξαν σε όλο το μεγαλείο τη βασανιστική εικόνα που κομμάτια της βλέπαμε όλο το χρόνο.

Αν κάτι έδινε στον Ολυμπιακό την γοητεία της τελευταίας δεκαπενταετίας ήταν το γρήγορο επιθετικό παιχνίδι με 4 και 5 παίκτες να βγαίνουν αντεπίθεση και τουλάχιστον τρεις να πατάνε περιοχή. Θυμηθείτε Γεωργάτο-Τζώρτζεβιτς, Τζιοβάνι, Γιαννακόπουλο….

Τώρα μετά την ατυχία και του Γκαλέτι, υπάρχει μόνο ο Τοροσίδης να παίζει κάθε Κυριακή και σε άλλη θέση. Είναι φανερή η διαδικασία αποεπένδυσης και αποστασιοποίησης του Προέδρου. Του ανθρώπου που δημιούργησε την δική του δυναστεία, με ένα κράμα επιχειρηματικότητας, πολιτικής ικανότητας και οπαδικής αλανοσύνης. Πολλά του καταμαρτυρούνται, σε ένα κόσμο ποδοσφαίρου που συγκαταλέγεται στα πιο σάπια κομμάτια της ήδη απαξιωμένης κοινωνίας μας.

Και κανείς ταυτόχρονα δεν αμφισβητεί πως ο Κόκκαλης είναι εμβληματική φιγούρα της εικοσαετίας που πέρασε, πρόσωπο τόσο χαρισματικό , ευφυές και αδρό, που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.
Όμως στην κρίση και στη χρεοκοπία με το ΔΝΤ στο προσκήνιο χρειάζονται άλλες αρετές και μαγκιές από την οριακή νομιμότητα και την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας

Έτσι ο Πρόεδρος και η ομάδα χάνουν την προωθητική τους δύναμη και το ενδιαφέρον αντίστοιχα. Συνεχίζοντας στα χνάρια τα παλιά, χωρίς ριζικές αλλαγές περισσότερο φολκλόρ παράγουν και σχεδόν τίποτα άλλο. Η νοσταλγία δεν ταιριάζει ούτε στον Κόκκαλη ούτε για τον Ολυμπιακό.

Απλώς ξαναλέω η εποχή αλλάζει, τα παλιά πρόσωπα απομαγεύονται, τη μαγκιά την κέρδισε η βία, τον τσαμπουκά οι μαχαιροβγάλτες, το αλάνι είναι χουλιγκάνι, μπάλα δεν βλέπουμε, λεφτά δεν υπάρχουν, βαρεθήκαμε τους στρατούς και τα μπαρούτια, και το ρίχνουμε στο μπάσκετ ακόμη και με τον Γιαννάκη. Κι αν χρειασθεί και στο βόλευ και στο πόλο.

Ακολουθούμε τη συνταγή του αιώνιου δηλαδή, που μας μοιάζει όσο δεν μπορούμε να φαντασθούμε. Ίσως και γι αυτό να τον μισούμε. Μας μοιάζει εκτός από εκείνο το κύτταρο, το πολιτισμικό γονίδιο, που σε κάνει να γνωρίζεις ποιος είναι βάζελος και ποιος γαύρος από τη ματιά, από τον βαθμό συμμόρφωσης και την διάθεση κοινωνικής ανόδου, από την ένταση στο βλέμμα που αψηφά και την πρόκληση που μαρτυρά το σηκωμένο φρύδι.

Ο θρύλος πέφτει απότομα. Πάντα η κυριαρχία του στηρίχθηκε σε χαρισματικούς προέδρους , όχι απλά εφοπλιστές λεφτάδες. Όπως με τον Κόκκαλη, έτσι με το Νταιφά και τον Γουλανδρή. Ο Κόκκαλης έχει απωλέσει τα χαρισματικά του στοιχεία γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να ακολουθήσει και αυτή την εποχή.
Ο επόμενος αναζητείται αλλά προφανώς θα αργήσει να βρεθεί.

Μόνη παρηγοριά. Ο Ολυμπιακός Βορρά, τα Μπαόκια, παίρνουν τη σκυτάλη, είναι στα κάγκελα,  μυρίζουν πρωτάθλημα κι αγριεύουν Τα Μπαόκια που πήραν την εκδίκηση της διπλής νίκης και της πρόκρισης, που μόνο αυτοί ξέρουν να βγάζουν ακόμη ένα απίθανο σύνθημα όπως το «τι ωραία που τεντώνει μες την Τούμπα το σεντόνι».Φτωχό και απόλυτο ποδόσφαιρο, ο ορισμός της κατρακύλας μας, η απόδειξη και το μεγαλείο των ενστίκτων, της ζωτικής δύναμης επιβίωσης.

Και μια τελευταία διαπίστωση. Αν ο σημερινός Ολυμπιακός τερμάτισε 5-6  βαθμούς πίσω από τον πρώτο, γίνεται απολύτως προφανές πως όχι ο καλός αλλά απλά ο περσινός Ολυμπιακός, χαλαρά θα ήταν 6-7 βαθμούς μπροστά. Και κατά συνέπεια όλη η φιλολογία περί παράγκας , αυταπόδεικτα παραπέμπεται στα σταφύλια της αλεπούς και τις τρίχες της κοντής … Κρητικής παροιμίας.