Ο Βαλέριος Λεωνίδης μιλάει πρώτη φορά για τον αδικοχαμένο αδελφό του και βάζει τους τίτλους σε προσωπικές Ολυμπιακές ιστορίες. Έμεινε στην ιστορία της παγκόσμιας Αρσης Βαρών κυρίως λόγω της αξέχαστης μονομαχίας του με τον Σουλεϊμάνογλου το 1996 στην Ατλάντα.
Τη στιγμή που ο αθλητής γνωρίζει την επιτυχία και βρίσκει το δρόμο προς το «σαλόνι» οποιασδήποτε οικογένειας, γίνεται μέρος της συζήτησης οποιασδήποτε παρέας, απολαμβάνει τα αντίστοιχα οφέλη.
Αναγνωρισιμότητα, δημοφιλία, δόξα, πρόσκαιρη ή διαχρονική. Ο Βαλέριος Λεωνίδης, Ολυμπιονίκης και πλέον εθνικός προπονητής, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Σ΄αυτούς τους αθλητές που έφτασαν στην κορυφή και συνεχίζουν να υπηρετούν με συνέπεια το χώρο τους για δεκαετίες ολόκληρες, καθώς συμπληρώνει 35 χρόνια «δεσμού» με την Αρση Βαρών.
Η δημόσια εικόνα του πρωταθλητή εξαρτάται αποκλειστικά από τις αποτυχίες ή τις επιτυχίες του. Το κόστος της δημοσιότητας…
Ελάχιστοι, μόνο πολύ κοντινοί του άνθρωποι, γνωρίζουν όλη την ιστορία, όλο το παρασκήνιο. Τις αδιανόητες δυσκολίες που υπάρχουν, αλλά και τα τεράστια εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του στη μοναχική διαδρομή με προορισμό ένα ξύλινο πλατό και μια ατσάλινη μπάρα φορτωμένη με βάρη. Είναι άδικο στ΄αλήθεια, όμως εκείνα τα δευτερόλεπτα πάνω στο πλατό, κάτω από το νερό, μέσα στο τατάμι, αποτελούν το μοναδικό κριτήριο θαυμασμού, αδιαφορίας ή απαξίωσης για την πλειοψηφία του κοινού.
Ο Λεωνίδης έμεινε στην ιστορία της παγκόσμιας Αρσης Βαρών λόγω της αξέχαστης μονομαχίας του με τον Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου το 1996 στην Ατλάντα. Εκείνος ο αγώνας κατέχει ξεχωριστή θέση και στην ολυμπιακή ιστορία γενικότερα, όπως αποδεικνύει και το video-παραγωγή της ΔΟΕ
Μέχρι να φτάσει εκεί όμως συνέβησαν πολλά, πάρα πολλά. Μια οικογενειακή τραγωδία που τον σημάδεψε κι ένα δώρο ζωής που τον κράτησε συγκεντρωμένο. Τίποτα δεν ήταν εύκολο, τίποτα δεν κατακτήθηκε χωρίς τόνους ιδρώτας και ψυχολογικής πίεσης. Μόνο ο ίδιος ξέρει πώς κάποιες λάθος αποφάσεις τού στέρησαν το μετάλλιο το 1992 και πόσο δύσκολο ήταν να πλασαριστεί στην εξάδα το 2000 στο Σίδνεϊ.
Ο Βαλέριος Λεωνίδης αποκαλύπτει τον άνθρωπο πίσω από τον αθλητή, με εμπειρίες και ανέκδοτες ιστορίες από τις πέντε Ολυμπιάδες (και όχι αποκλειστικά Ολυμπιακούς Αγώνες) της ζωής του. Και ως «μπόνους» οι αναμνήσεις του από τη γιορτή της Αθήνας, αποκλειστικά στο ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ Sport.
Οι τίτλοι εμπνευσμένοι από τον ίδιο…
ΒΑΡΚΕΛΟΝΗ 1992 – «ΓΕΛΟΥΣΑ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ»
Τρία λάθη που δεν ξέρει ο κόσμος και θα τα αναφέρω για πρώτη φορά. Οι αγώνες εκείνοι με πίκραναν. Σα να η μοίρα μου να ήταν γραμμένη να μην κατακτήσω μετάλλιο.
Το πρώτο λάθος ήταν ότι δεν υπήρχε ζυγαριά ακριβείας εκεί που μέναμε. Μου υπέδειξαν να ζυγίζομαι σε μία από αυτές που έχουν στα φαρμακεία! Με τα δεδομένα αυτής της ζυγαριάς ακολουθούσα εξαντλητική δίαιτα για να παραμείνω κάτω από το βάρος μου, κάτω από 60 κιλά. Ζυγίζομαι λοιπόν εκεί 3-4 ώρες πριν από τον αγώνα και με δείχνει 60 ακριβώς. Λέω «οκ»! Κατεβαίνω λοιπόν με τον Χρήστο Ιακώβου στο στάδιο και μία ώρα πριν την επίσημη ζύγιση ανεβαίνω στην ηλεκτρονική ζυγαριά και με δείχνει ένα κιλό βαρύτερο! Μπαίνω αμέσως στη σάουνα, για πρώτη φορά στη ζωή μου πριν από αγώνα. Εμεινα εκεί πολύ ώρα, πεινασμένος και εξαντλημένος, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Βγαίνω έξω, ζυγίζομαι και πράγματι ήμουν λίγο πιο κάτω από 60κ.
Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να το αφήσω πίσω μου. Ζήτησα να μου φέρουν το φαγητό που είχαμε κανονίσει. Δεύτερο σοκ… Το φαγητό δεν υπήρχε, από ακόμα μία λάθος συνεννόηση, ξέχασαν να το φέρουν. Δεύτερο στρες… Τελικά βρήκα μια έτοιμη σούπα και με λίγο ψωμί, αυτό ήταν το μοναδικό που έφαγα μετά από όλα όσα τράβηξα.
Παρόλα αυτά αγωνίστηκα, πήγα καλά στο αρασέ και απέκτησα αυτοπεποίθηση αφού το ζετέ ήταν η δυνατή μου κίνηση. Σήκωσα με την πρώτη τα 162,5 κιλά, αλλά ένιωσα την κοιλιά μου να έχει κολλήσει στη σπονδυλική στήλη από την πείνα. Ενιωσα να αδειάζω, να μην έχω άλλη ενέργεια. Και μετά ήλθε το τρίτο λάθος… Αποφασίσαμε να βάλουμε 167,5 κιλά στη μπάρα, ενώ τα 165 θα ήταν αρκετά για την τρίτη θέση. Δεν μπόρεσα καν να τα σηκώσω μέχρι τα γόνατα. Ετσι, έχασα το χάλκινο μετάλλιο στη διαφορά σωματικού βάρους. Μου έδιναν συγχαρητήρια κι εγώ γελούσα, όμως η καρδιά μου έκλαιγε…
ΑΤΛΑΝΤΑ 1996 – «ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ»
Ηταν ενα τραγικό διάστημα για μένα. Ενα χρόνο πριν από τους Αγώνες της Ατλάντα, τον Αύγουστο του 1995 έχασα σε τροχαίο τον αγαπημένο μου αδελφό, τον Βίκτωρα. Ημασταν πολύ δεμένοι. Πώς να δουλέψω; Είχα χάσει το φως μου… Η ψυχή μου ήταν διαλυμμένη, δεν υπήρξε μέρα να μην κλάψω. Τα δάκρυα που βγήκαν την ώρα της απονομής δεν ήταν μόνο δάκρυα χαράς για το μετάλλιο.
Σε όλο αυτό το διάστημα με κράτησε ζωντανό η γέννηση του πρωτότοκου γιου μου τον Ιανουάριο του 1996, στον οποίο έδωσα το όνομα του αδελφού μου. Ηθελα το χρυσό μετάλλιο για να του το αφιερώσω, έκανα παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά δεν κατάφερα να το επαναλάβω και στην τελευταία προσπάθεια κι έτσι νίκησε ο Ναϊμ. Ηταν μια διοργάνωση την οποία θυμάμαι με πολύ έντονα συναισθήματα. Μου έχει μείνει η εικόνα που λέω στον αντίπαλό μου: «Μπράβο Ναϊμ, είσαι ο καλύτερος» και με διόρθωσε: «Οχι Βαλέριε. Είμαστε οι καλύτεροι».
ΣΙΔΝΕΪ 2000 – «ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ»
Αυτό που έγινε το 2000 αποδεικνύει πόσο πανίσχυρη είναι η ψυχή του ανθρώπου. Πόσο επηρεάζει τις ανθρώπινες δυνατότητες και βοηθάει να γίνει το απίστευτο.
Τον Ιανουάριο του 2000 έκανα εγχείρηση στον ώμο. Στη συνέχεια κι ενώ βιαζόμουν να προλάβω να είμαι έτοιμος, τραυματίζομαι τον Ιούνιο στη μέση. Ετσι, από τότε η προετοιμασία μου ήταν γεμάτη ενέσεις κορτιζόνης. Ενέσεις στη μέση, ενέσεις στη σπονδυλική στήλη. Εκανα μία μέρα προπόνηση, τρεις ημέρες πισίνα. Πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες απροπόνητος! Στο Σίδνεϊ όταν ήμασταν στο προθερμαντήριο δεν μπορούσα να κάνω 140 κιλά αρασέ στ ζέσταμα. Παρόλα αυτά μπήκα στα 145. Εδωσα ό,τι είχα, μπήκα καθαρά με ψυχή και τα σήκωσα. Μύγα να έβαζες πάνω, δεν θα άντεχα.
Τα ίδια και στο ζετέ. Στην προπόνηση δεν μπορούσα να κάνω 170, αλλά έπρεπε να μπω στα 185, αφού αυτά τα κιλά είχαμε δηλώσει Στις δύο πρώτες προσπάθειες ένιωσα να πέφτει πάνω μου ταβάνι, δεν μπορούσα να το σηκώσω ούτε 20 πόντους. Τότε έγινε το απίστευτο. Επιστράτευσα την ψυχή μου, ενεργοποίησα τον πόνο μου. Δεν ήθελα με τίποτα να ακυρωθώ στους Ολυμπιακούς για όλα όσα έχω ζήσει. Θυμήθηκα και τον Ναϊμ που είχε ακυρωθεί την προηγούμενη ημέρα. Εκανα ηλεκτροσόκ στην ψυχή μου! Κι όταν τα κατάφερα, όταν σηκώθηκα ένιωσα ότι κρατούσα ολόκληρη τη γή πάνω μου. Για πρώτη φορά χάρηκα τόσο πολύ ενώ δεν είχα πάρει μετάλλιο. Χάρηκα για μένα που κατάλαβα ότι έκανε κάτι το οποίο δεν γινόταν! Αυτές είναι σκέψεις που δεν μπορεί να τις κάνει ένας θεατής.
ΑΘΗΝΑ 2004 – «ΚΑΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»
Δεν έχω καλές αναμνήσεις. Σταμάτησα την Αρση Βαρών ένα μήνα πριν από τους Αγώνες, τον Ιούλιο. Ηταν μια λάθος επιλογή, καθώς δεν με βοήθησε κανείς να πάρω τη σωστή απόφαση. Γενικά υπήρξε κλίμα ότι έπρεπε να προωθηθεί η νέα γενιά κι αυτό δημιουργούσε δυσαρέσκεια στους παλιούς. Κάποιες φορές νοιώσαμε ότι μας έβγαζαν με το ζόρι στη σύνταξη.
Η πιο έντονη ανάμνηση ήταν ασφαλώς η τελετή έναρξης, καθώς ήμουν ένας από τους οκτώ που μετέφεραν την Ολυμπιακή σημαία. Τις επόμενες εβδομάδες πήγα μόνο σε έναν αγώνα, του Πύρρου. Η Γιάννα Αγγελοπούλου μού είχε δώσει πρόσκληση κι έτσι δεν χρειάστηκε να… πληρώσω για πρώτη φορά για να παρακολουθήσω Αρση Βαρών!
Είναι δύσκολο να πείσεις τον εαυτό σου ότι σταματάς. Είπα «ναι τελείωσε» έκλαψα λίγο, αλλά τις επόμενες ημέρες και για περίπου μία εβδομάδα πήγαινα στο Λαγονήσι που κάναμε προπόνηση. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι μετά από 23 χρόνια σταμάτησα.
ΠΕΚΙΝΟ 2008 – «Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΜΠΙ»
Πρώτη μου φορά ως εθνικός προπονητής. Τα αντανακλαστικά του αθλητή δεν χάνονται εύκολα, αφού είχα συνηθίσει αλλιώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι κακό να θυμόμαστε ότι υπήρξαμε αθλητές.
Η πιο ισχυρή ανάμνησή μου είναι η γνωριμία μου με την Dream Team των ΗΠΑ και η φωτογραφία που έβγαλα με τον Κόμπι Μπράιαντ. Στο χωριό είχα γνωρίσει και τον Ροναλντίνιο και γενικά είχαμε πολύ καλές αναμνήσεις από το Πεκίνο. Ημασταν κοντά στην εθνική μπάσκετ, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη μιλούσαμε κάθε μέρα και πηγαίναμε στους αγώνες της. Επρεπε να πάρει μετάλλιο εκείνη η ομάδα.
Επίσης, θυμάμαι ότι πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να δω τι χρώμα έχει ο ουρανός. Εβλεπα μόνο ένα γκρι πράγμα από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
ΛΟΝΔΙΝΟ 2012 – «ΑΛΛΑΞΑΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ»
Από το 2007, 2008 είχαν αλλάξει τα πράγματα για τον ελληνικό αθλητισμό και για εμάς της Αρσης Βαρών ακόμα περισσότερο. Πέσαμε στον λάκκο και μέχρι να καθαρίσουμε το άθλημα υπήρξαν απώλειες. Ετσι, βρεθήκαμε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες με μόνο έναν αθλητή.
Συνεπώς αγωνιστικά δεν έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Γενικά ήταν μια ωραία διοργάνωση κι αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ένα περιστατικό που συνέβη έξω από το Ολυμπιακό Χωριό. Ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα εμπορικό κέντρο που είχε και διάφορα εστιατόρια. Σε ένα από αυτά βλέπω αρκετό κόσμο και ενώ περιμένω να παραγγείλω, ακούω κάποιον να με φωνάζει από την κουζίνα. Κοιτάζω και βλέπω τον Ελληνα ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου στη Γλυφάδα, όπου πήγαινα συχνά. Ξανακοιτάζω και βλέπω ότι το όνομα του εστιατορίου ήταν το ίδιο! Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα… τηλεμεταφερθεί στην Αθήνα, αλλά ότι είχε ανοίξει το ίδιο εστιατόριο και στο Λονδίνο.
ΡΙΟ ΝΤΕ ΤΖΑΝΕΪΡΟ 2016 – «ΧΑΛΑΛΙ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!»
Ξέραμε όλοι ότι οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες και ότι πολύ δύσκολα να πέρναμε κάρτα ελεύθερης συμμετοχής. Το θεωρούσαμε απίθανο, αλλά ο Πύρρος μας έλεγε ότι υπάρχουν ελπίδες. Ολοι είχαμε σχεδιάσει διάφορα πράγματα για τον Αύγουστο. Εγώ ήθελα να πάω διακοπές, να βοηθήσω το γιο μου που πιθανότατα θα φύγει για σπουδές στο εξωτερικό, να πάω στη Ρωσία να δω τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Ομως μας ειδοποίησαν ότι θα συμμετάσχουμε και από τότε ξεκίνησε αγώνας δρόμου. Φουλ προπονήσεις για να προλάβουμε και αποφασίσαμε να φύγουμε τέλη Ιουλίου για να προετοιμαστούμε τουλάχιστον για δέκα ημέρες στη Βραζιλία. Ηρθαμε εδώ στο Ρίο και τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφουν. Πολλές οι ελλείψεις και καθημερινά προσπαθούν να διορθώσουν κάποια πράγματα. Τουλάχιστον θα γίνουν καλοί Παραολυμπιακοί σε ένα μήνα, αφού πιστεύω μέχρι τότε θα έχει φτιάξει η κατάσταση!
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ
