Ολυμπιακός: Αυτή είναι η ιστορία του Τζένκινς

Ο Αμερικανός γκαρντ, Τσαρλς Τζένκινς, αφηγήθηκε στο επίσημο site της ΚΑΕ Ολυμπιακός τη διαδρομή της ζωής του από τη Νέα Υόρκη ως τον… Πειραιά.

Ο νέος άσος των Πειραιωτών μίλησε για την απώλεια που σημάδεψε τη ζωή του, το σύντομο ταξίδι στο ΝΒΑ, την πρώτη συνάντηση με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά και για τον Ολυμπιακό.

Η φιλοσοφία ζωής του περικλείεται μέσα σε μόλις δύο προτάσεις του Αμερικανού συγγραφέα, Jackson Brown: «Να υπόσχεσαι μόνο όσα μπορείς να πραγματοποιήσεις. Να πραγματοποιείς, όμως, περισσότερα από όσα υποσχέθηκες». Στην ευαίσθητη ηλικία των 12 ετών ο Αμερικανός γκαρντ του Ολυμπιακού βίωσε την τραγική απώλεια του αδελφού του, Kareem Albritton και βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Να εγκαταλείψει τα πάντα και να προκαλέσει περισσότερη δυστυχία στην οικογένειά του ή να πετύχει και να προσφέρει σε όλους -μα πάνω από όλα στην ανιψιά του- μια καλύτερη ζωή. Επέλεξε το δεύτερο…

Η απώλεια που σημάδεψε τη ζωή του

«Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ λόγω του πατέρα μου και του αδελφού μου. Ο πατέρας μου έπαιζε μπάσκετ στο κολέγιο και στο πολεμικό ναυτικό. Ο αδελφός μου λάτρευε το μπάσκετ, έπαιζε και εκείνος στο γυμνάσιο. Εκείνοι με έκαναν να το αγαπήσω!», είπε μιλώντας στο olympiacosbc.gr και συνέχισε αναφερόμενος στο γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. «Ήμουν 12 ετών όταν τον έχασα. Εκείνος ήταν 22 όταν δολοφονήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2001. Από τότε οπότε έχω την ευκαιρία να φοράω το Νο22. Το κάνω για να τον τιμήσω, αλλά και ως μια υπενθύμιση για το πόσο σύντομη ήταν η ζωή του».

Το πρώτο διάστημα αδυνατούσε να διαχειριστεί την απώλεια του αδελφού του. «Αντιμετώπισα αρκετά προβλήματα. Δεν με ενδιέφερε ούτε το σχολείο, ούτε το μπάσκετ. Δεν με ενδιέφερε τίποτα απολύτως… Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η κόρη του αδελφού μου. Ήθελα να την βλέπω όσο περισσότερο γινόταν. Για περίπου έναν χρόνο ήμουν αόρατος, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και οι βαθμοί μου ήταν τόσο κακοί που το τότε σχολείο μου με απέβαλε! Το επόμενο καλοκαίρι με έστειλαν σε ένα δημόσιο σχολείο στην Νέα Υόρκη που είχε κακή φήμη. Εκείνο τον καιρό ήταν ένα από τα χειρότερα σχολεία της Νέας Υόρκης! Ήταν, όμως, και το μόνο που με δέχθηκε, καθώς είχα μείνει πολύ πίσω στους βαθμούς».

Από μετεξεταστέος, αριστούχος! 

Πρόκειται για Springfield Garden για το οποίο η περίπτωση του Τσαρλς Τζένκινς είναι το success story του και αυτό γιατί πολύ σύντομα όχι μόνο κάλυψε το χαμένο έδαφος, αλλά έγινε μαθητής και αθλητής πρότυπο! «Οι γονείς μου με βοήθησαν να συνέλθω. Έκαναν τρομερή δουλειά και με υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις. Ήξεραν πόσο σημαντικό ήταν να σπουδάσω και με έβαλαν στη σωστή κατεύθυνση».

Υπήρχε, όμως, και κάτι βαθύτερο που τον «έσπρωξε» να κάνει στροφή 180 μοιρών. «Όταν πέθανε ο αδελφός μου είδα πόσο θλιμμένη ήταν η μητέρα μου και εγώ της προκαλούσα ακόμη περισσότερη θλίψη που δεν τα πήγαινα καλά στο σχολείο. Οπότε ένιωσα πως δεν ήθελα να την στενοχωρώ άλλο. Δεν ήθελα να την απογοητεύω, ούτε να της ‘ραγίζω’ την καρδιά, γιατί ήδη είχε να αντιμετωπίσει την απώλεια του γιου της. Είπα στον εαυτό μου ό,τι θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να είμαι σωστός. Δεν είχε να κάνει με το μπάσκετ. Ήθελα να είμαι σωστός στο σχολείο, να έχω καλούς βαθμούς και να κάνω κάτι θετικό για την οικογένειά μου».

Μύθος με πτυχίο!

Οι εξαιρετικές επιδόσεις του (εντός και εκτός παρκέ) συνεχίστηκαν και στο κολέγιο. Αποφοίτησε τρεις μήνες νωρίτερα με Degree «Arts and Speech Communication» και έγινε μπασκετικός μύθος του Hofstra University Pride! «Έπαιξα πάρα πολύ καλά την πρώτη μου χρονιά και συνέχισα να βελτιώνομαι. Δούλευα πολύ σκληρά, έκανα προπονήσεις κάθε μέρα ακόμη και κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Ήμουν πάντα προετοιμασμένος και είχα πολύ καλό προπονητή που πίστεψε σε εμένα, τον Tom Pecora. Ήξερα πως είχα την ευκαιρία να ακολουθήσω το όνειρό μου. Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, όμως, δεν έμοιαζε όλο αυτό αληθινό μέχρι που άρχισαν να με πλησιάζουν ατζέντηδες και προσπαθούσαν να με υπογράψουν!».

Τον Απρίλη του 2011 στο τελευταίο του παιχνίδι στο «Westchester Marriott», το Πανεπιστήμιο απέσυρε σε μια ειδική τελετή τη φανέλα του με το Νο22 σε ένδειξη αναγνώρισης όσων είχε πετύχει. «Ήταν ιδιαίτερο παιχνίδι και εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά. Ήταν το τελευταίο μου με τη φανέλα του Hofstra. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν όλη τη σκληρή δουλειά, όλα όσα θυσίασα, τις ώρες στο γυμναστήριο, αλλά και όλες τις ευκαιρίες που μου έδωσε αυτή η φανέλα. Ήταν πολύ σκληρός για εμένα εκείνος ο αγώνας, γιατί σκεφτόμουν διαρκώς πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που βρισκόμουν σε εκείνο παρκέ».

Όλα για την Kemoni!

Το «παρών» στο συγκεκριμένο ματς, εκτός από τους γονείς του και την αδελφή του έδωσε και η 11χρονη τότε ανιψιά του, Kemoni, κόρη του αδικοχαμένου αδελφού του. «Σήμερα είναι 20 ετών, όταν ήμουν στο κολέγιο ήταν περίπου έντεκα. Έμενε σε μια πολύ σκληρή γειτονιά, όπου η εκπαίδευση δεν αποτελεί προτεραιότητα. Υπάρχουν πολλές συμμορίες και εγκληματικότητα. Οπότε ήξερα πως αν είχα την ευκαιρία να παίξω ως επαγγελματίας θα μπορούσα να της προσφέρω οικονομική άνεση και μια καλύτερη ζωή. Είχα πάντα αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου, πως αν είμαι αρκετά επιτυχημένος θα της έδινα όσο μεγάλωνε ότι χρειαζόταν». Έτσι και έγινε…

Το σύντομο ταξίδι στο ΝΒΑ και ο ρόλος του Πάργκο

Η ώρα του ΝΒΑ ντραφτ είχε φτάσει και άπαντες «στοιχημάτιζαν» πως το όνομά του θα ακουστεί στον πρώτο γύρο. Τελικά ακούστηκε στον 2^ο και πιο συγκεκριμένα στο Νο44 από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριος. «Δεν με πείραξε τόσο πολύ, γιατί τα κατάφερα… Έπαιξα στους Γουόριος και ήταν εκπληκτική η εμπειρία. Ήμουν πραγματικά χαρούμενος. Όμως, μερικές φορές όταν είσαι στο ξεκίνημα χρειάζεσαι λίγη τύχη και εγώ ήμουν λίγο άτυχος. Έπαιξα τη μισή σεζόν με τους Γουόριορς που ήταν πολύ επιτυχημένοι, την ομάδα που με επέλεξε στο ντραφτ και με ήξερε. Όμως, υπήρχε μια οικονομική κατάσταση και έπρεπε να ‘κόψουν’ κάποια συμβόλαια. Δυστυχώς ένα από αυτά ήταν και το δικό μου. Έπρεπε να φύγω και βρέθηκα, δεν ξέρω ακόμη πως αλλά συνέβη, στους Φιλαδέλφια 76ερς. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα άνετα εκεί και ποτέ δεν έκανα κάποιο τρομερό παιχνίδι που θα τους έκανε να θέλουν να με κρατήσουν. Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Ο χρόνος συμμετοχής μου ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Δούλευα σκληρά, έμενα στο γυμναστήριο ακόμη και μετά την προπόνηση, όμως, κάποιοι άνθρωποι περιμένουν την ευκαιρία και ποτέ δεν έρχεται. Και για εμένα απλά δεν ήρθε… Είναι, όμως, και αυτό μέρος της ζωής».

Στους 76ερς, ωστόσο, συνάντησε έναν παίκτη που έμελλε να του ανοίξει τους μπασκετικούς του ορίζοντες. «Ο Τζέρεμι Πάργκο είναι αδελφός μου! Ήμασταν μαζί στην Φιλαδέλφεια και δυστυχώς, όπως και εγώ, δεν είχε χρόνο συμμετοχής. Οπότε περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί στον πάγκο, στην προπόνηση, παίζαμε ένας εναντίον ενός, μιλούσαμε πολύ γιατί ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο… Εκείνος παρακολουθούσε πάντα την Μακάμπι Τελ Αβίβ μέσω κομπιούτερ. Δεν έχανε παιχνίδι. Εγώ τότε δεν ήξερα τίποτα για την Μακάμπι και το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Εκείνος με βοήθησε να μάθω. Μου μιλούσε για την Ευρώπη, μου έλεγε πως οι ομάδες εκεί έχουν τους καλύτερους φιλάθλους, για τους παίκτες που έπαιζαν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και για τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Πραγματικά μου κίνησε το ενδιαφέρον. Έτσι όταν έγινα free agent δεν ήθελα να πάω σε κάποιο NBA camp και να προσπαθήσω να εξασφαλίσω απλά μια θέση. Ήθελα να παίξω επαγγελματικά, να έχω χρόνο συμμετοχής…».

Το… ασφαλές του μέρος

Κάπως έτσι το καλοκαίρι του 2013 πήρε την απόφαση να κάνει το υπερ-Ατλαντικό ταξίδι για χάρη του Ερυθρού Αστέρα.  «Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή γιατί η μητέρα μου αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας και ήταν σκληρό να είμαι μακριά της. Όσο ήμουν στις ΗΠΑ ήμουν 6 ώρες μακριά από το σπίτι μου και μπορούσα να βρεθώ εκεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ήταν μεγάλη αλλαγή, αλλά είχα την υποστήριξη των γονιών μου, οι οποίοι μου υποσχέθηκαν πως θα με ενημέρωναν για οτιδήποτε συνέβαινε. Παράλληλα είχα μπροστά μου μια ομάδα που μου έδινε πραγματική ευκαιρία να παίξω και να ανταγωνιστώ».

Μετά από δύο χρόνια εντυπωσιακών εμφανίσεων με τη φανέλα της σερβικής ομάδας ήρθε η πρόταση από την Αρμάνι Μιλάνο. Τα πράγματα, όμως, παρότι πανηγύρισε πρωτάθλημα και Κύπελλο, δεν ήταν όπως τα περίμενε… «Είχα συνηθίσει στον Ερυθρό Αστέρα. Το Μιλάνο είχε πολλούς ξένους και πολλά μεγάλα ονόματα, οπότε έπρεπε να προσαρμοστώ σε μια διαφορετική κατάσταση. Μου δόθηκε ένας διαφορετικός ρόλος και γενικά δεν ένιωθα να μου ταιριάζει το στυλ παιχνιδιού. Ήταν μια διδακτική εμπειρία το να βρίσκομαι σε μια πιο μεγάλη ομάδα, πήραμε τίτλους, όμως, δεν έπαιξα στους τελικούς».

Τη σεζόν 2016-17 επέλεγε να επιστρέψει σε γνώριμα λημέρια για πολύ συγκεκριμένους λόγους. «Μεγάλο ρόλο έπαιξε η σχέση μου με τον τότε προπονητή μου, Ντέγιαν Ράντονιτς. Ακόμη και όταν είχα πάρει μεταγραφή στη Μιλάνο διατηρήσαμε πολύ καλή επικοινωνία. Έτσι όταν έμαθα πως δεν θα με κρατούσαν στο Μιλάνο για δεύτερη σεζόν, μου ήταν εύκολο να επιστρέψω στον Ερυθρό Αστέρα. Ο κόουτς με ήξερε, είχα ιδιαίτερη σχέση με τους φιλάθλους και με τη διοίκηση και ήξερα πως θα είχα την ευκαιρία να έχω σημαντικό ρόλο».

Η πρώτη συνάντηση με τον coach B!

Τη σεζόν 2017-18 διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά οι δρόμοι του με τον κόουτς, Γιώργο Μπαρτζώκα. Ο Έλληνας τεχνικός του εμπιστεύτηκε μια θέση στο ρόστερ της Κίμκι, που εκείνη τη χρονιά έφτασε ως τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και το 2018-19, όμως, όταν τον Ιανουάριο του 2019 η ρωσική ομάδα αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Έλληνα τεχνικό, ο Τζένκινς ήξερε πως δεν θα συνέχιζε και 3^η σεζόν. «Την πρώτη χρονιά όλα πήγαν εξαιρετικά και φτάσαμε στο Top8! Στην συνέχεια, όμως, η ομάδα αποφάσισε να πάρει μια διαφορετική πορεία και να αλλάξει προπονητή. Ήξερα πως δεν θα έμενα και την επόμενη χρονιά, αν και δεν νομίζω πως και η ίδια η ομάδα ήθελε να με κρατήσει. Εγώ πήγα εκεί λόγω του κόουτς Μπαρτζώκα και είχε δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα όσο έπαιζα για εκείνον. Όταν έφυγε μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στη νέα φιλοσοφία».

«Γνωρίζω τα πάντα για τον Ολυμπιακό»

Πέρυσι επέστρεψε ξανά στο… ασφαλές του μέρος, τον Ερυθρό Αστέρα. Φέτος, όμως, εμφανίζεται έτοιμος να τα δώσει όλα με την «ερυθρόλευκη» φανέλα. «Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος όταν ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Ήταν μια προσφορά που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να προσπεράσω. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ τίποτε, ούτε καν να ρωτήσω κάποιον για να συλλέξω πληροφορίες. Η παρουσία και μόνο του κόουτς Μπαρτζώκα μου ήταν αρκετή! Τον γνωρίζω πολύ καλά από την συνεργασία μας στην Κίμκι. Ξέρω πάρα πολύ καλά τι ζητάει από εμένα και είμαι έτοιμος να ανταποκριθώ στον ρόλο που θα μου δώσει. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός είναι τεράστια ομάδα. Γνωρίζω τα πάντα, την ιστορία, τους παίκτες! Είναι μια ομάδα που παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πως φροντίζει τους παίκτες της. Πάντα ήμουν εξαιρετικά περίεργος για το πως θα είναι η ζωή όντας μέλος του Ολυμπιακού. Πραγματικά ανυπομονώ να έρθω, να δουλέψω και να ξεκινήσουν οι αγώνες… Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που θα έχω την ευκαιρία να παίξω σε μια τόσο μεγάλη ομάδα . Ο Σπανούλης είναι σπουδαίος, ο Πρίντεζης και οι Παπανικολάου επίσης. Δεν το κρύβω, όμως, πως τα προηγούμενα χρόνια από τους αγαπημένους μου παίκτες ήταν ο Μάντζαρης. Όλοι ξέρουν πως ο Σπανούλης είναι ο κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη, όμως, εγώ παρακολουθούσα εκείνον γιατί βρήκε τον ρόλο του στην ομάδα, βοήθησε σημαντικά, μερικές φορές έβαλε κάποια μεγάλα σουτ, το παιχνίδι του ήταν πάντα εξαιρετικά επιθετικό και πανηγύριζε έντονα».

Η ομάδα πάνω από το «εγώ»

Ερωτηθείς για τους στόχους του, προσωπικούς, αλλά και με την ομάδα, ξεκαθάρισε: «Δεν έχω προσωπικούς στόχους. Το μόνο που θέλω είναι να βοηθήσω την ομάδα να κερδίζει. Έχω παρακολουθήσει όλα τα κλασικά παιχνίδια της Ευρωλίγκας και του Ολυμπιακού και θέλω να ζήσω κάτι ανάλογο. Έχω βρεθεί μια φορά στην καριέρα μου στα πλέι οφ με τον κόουτς Μπαρτζώκα και το γεγονός ότι ξαναβρισκόμαστε και ξέρω πόσο πολύ θέλει να πετύχει, πόσο χρόνο και προσπάθεια καταβάλει, με κάνει να σκέφτομαι μόνο τη νίκη της ομάδας και τίποτα άλλο».

Σκιαγραφώντας το αγωνιστικό του προφίλ, είπε:  «Το δυνατό μου στοιχείο είναι σίγουρα η άμυνά μου. Πιστεύω πως είμαι από τους καλύτερους αμυντικούς στην Ευρώπη. Είμαι σίγουρος πως σε κάθε αγώνα θα καλούμαι να σταματήσω τον κορυφαίο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό! Μπορώ φυσικά να κάνω και άλλα πράγματα στο παρκέ. Μπορεί να μην τα κάνω τέλεια, αλλά σίγουρα δεν τα κάνω άσχημα. Είμαι ολοκληρωμένος παίκτης, πολύ ανταγωνιστικός, δίνω πάντα το είναι μου, παίζω πιεστική άμυνα και στις δύο πλευρές του παρκέ, φέρνω πολλή ενέργεια στο παιχνίδι, προστατεύω τους συμπαίκτες μου, είμαι σκληρός και μου αρέσει να κάνω ότι χρειάζεται για να κερδίζει η ομάδα μου».

Ο Αμερικανός γκαρντ έχει επισκεφθεί πολλές φορές το Φαληρικό Παλέ ως αντίπαλος και πάντα τον εντυπωσίαζε η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι φίλοι της ομάδας. «Δεν έχω κερδίσει ποτέ στο ΣΕΦ! Οι οπαδοί είναι φανταστικοί. Ασκούν μεγάλη πίεση στους αντίπαλους παίκτες, κάτι που το έχω συνηθίσει λόγω της θητείας μου στον Ερυθρό Αστέρα. Είναι παρόμοια η κατάσταση και από όσο ξέρω οι φίλαθλοι των δύο σωματείων έχουν αδελφοποιηθεί. Ξέρω πως είναι πολύ υποστηρικτικοί, αλλά και απαιτητικοί. Θέλουν να κερδίζουν και για να πω την αλήθεια δεν θα περίμενα κάτι λιγότερο. Αφιερώνουν τον χρόνο τους για να έρθουν να δουν τα παιχνίδια και το σέβομαι 100%».

«Είμαι 100% έτοιμος»

Όταν του ζητήθηκε να τους στείλει ένα μήνυμα, είπε: «Τους ευχαριστώ για τον τρόπο που με υποδέχθηκαν. Δεν έχω social media, αλλά φίλοι μου μου έστειλαν φωτογραφίες και μηνύματα για ότι γραφόταν. Θέλω να τους πω πως είμαι 100% έτοιμος να έρθω και να δώσω ότι έχω για να βοηθήσω την ομάδα να πετύχει».

Ο Τζένκινς είναι από τους ελάχιστους παίκτες που δεν διαθέτει ούτε ένα λογαριασμό σε social media! Ερωτηθείς για το γεγονός αυτό, απάντησε: «Θεωρώ πως σου αποσπούν την προσοχή. Αν ασχολείσαι πολύ με αυτά, νιώθω πως σου παίρνουν κάτι από την απόλαυση της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τα social media όλη μέρα και ο χρόνος περνά. Και αν κάτι έχει αξία για όλους μας είναι ο χρόνος. Αυτόν το συγκεκριμένο χρόνο αντί να κάθομαι με ένα κινητό στο χέρι ποστάροντας φωτογραφίες μου, μπορώ να βρω κάτι πιο θετικό για να τον διαθέσω. Όπως να διαβάσω ένα βιβλίο, να μάθω να μαγειρεύω ή να είμαι έξω… Πρέπει να ζεις τη ζωή κάθε στιγμή, γιατί είναι πολύτιμη. Πλέον όλοι είναι συνεχώς στα τηλέφωνα τους και χάνουν την πραγματική ζωή και την διασκεδαστική της πλευρά. Παλεύουν να πιάσουν τη στιγμή αντί να τη ζήσουν».