Πέσαμε αμυνόμενοι και αξιοπρεπώς

Θεωρώ  ότι η φράση του αυτή εμπεριέχει ένα στοιχείο αυτοκριτικής. Γιατί  όταν ο ίδιος που παρατάσσει την ομάδα με φουλ αμυντικούς προσανατολισμούς και της περιόρισε κάθε επιθετική φιλοδοξία. Μετά το ματς είναι εύκολο να τον κατηγορήσει κανείς γι’ αυτή του την επιλογή. Αν όμως ο διαιτητής σφύριζε για τελευταία φορά στο 75′ αντί για κριτική θα είχαμε υμνολογίες. Η Εθνική ομάδα χτυπήθηκε δύο φορές από ατυχία. Η πρώτη αφορά τις αλλαγές από τραυματισμούς της ραχοκοκαλιάς της που την αποτελούσαν οι λαβωμένοι Καραγκούνης, Κατσουράνης και Τοροσίδης. Η δεύτερη είναι όταν στην κεφαλιά του Ντεμικέλις παρεμβάλλεται άθελα του ο Μιλίτο και του τη στρώνει λουκούμι μπροστά στον Τζόρβα ο οποίος και εκτελείτε εν ψυχρό. Το ερώτημα είναι γιατί μια ομάδα χωρίς επιθετικές φιλοδοξίες να δικαιώνεται φέρνοντας ισόπαλο αποτέλεσμα. Αν υπήρχε ηθική στο ποδόσφαιρο κάθε τέτοια ομάδα θα έπρεπε να βγαίνει από το γήπεδο ηττημένη. Συνέβη και με την Εθνική μας η οποία όμως αμύνθηκε με αξιοπρέπεια. Εννοώ ότι έπαιξε χωρίς ανέξοδους τσαμπουκάδες χωρίς προπηλακισμούς και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα.
 
Ο εκνευρισμός των αργεντινών και οι δηλώσεις Μαραντόνα και Μέσι περί βρώμικου παιχνιδιού των Ελλήνων ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας του και έρχονται εκ των υστέρων να δικαιολογήσουν την αδυναμία της να διασπάσουν νωρίς την ελληνική αμυντική γραμμή. Ομως καμία ομάδα δεν πάει μπροστά μόνο και μόνο επειδή αμύνεται σωστά. Για αυτό το λόγο η εθνική ομάδα πρέπει να κρατήσει ως παράδειγμα προς μίμηση το παιχνίδι της κόντρα στην Νιγηρία, Πάνω σε αυτή πρέπει να βασιστεί ώστε να είναι παρούσα στο επόμενο μεγάλο ραντεβού στα τελικά του Euro 2012. Αποχαιρετά την διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι και με την αίσθηση ότι θα είχε διαφορετική τύχη στη διοργάνωση αν αντιμετώπιζε με διαφορετικό σκεπτικό το παιχνίδι με την Νότιο Κορέα. Σε τέτοιες διοργανώσεις όμως τα λάθη πληρώνονται.