Περισσότερο μοιάζει με ήρωα παιδικών ονείρων που γίνονται πραγματικότητα, μ’ ένα “ναυαγοσώστη” επιθυμιών κι ελπίδων, οι οποίες δεν βούλιαξαν στο βυθό της θάλασσας. “Προπονητής ιστιοπλοΐας”, δηλώνει και στην κουβέντα προσθέτει ότι ο ρόλος που του αρέσει πιο πολύ από κάθε άλλο είναι αυτός του “παιδαγωγού”.
Η συχνότερη επιθυμία των μικρών ιστιοπλόων είναι η νίκη. Των περισσότερων παιδιών, αυτών που συνειδητά ασχολήθηκαν με το σπορ. Ομως, όταν ο Νίκος Δρούγκας πάτησε το πόδι του στην Αφρική βρέθηκε καρσί με μια άλλη επιθυμία, ακόμη πιο σκληρή όταν τη βλέπεις με τα μάτια σου. Ενα πιάτο φαΐ ήταν αυτή. Η μάχη για επιβίωση ήταν η πρώτη αφορμή για ένα ιστιοπλοϊκό θαύμα. Το πλήρωμα των “470” της Ανγκόλας που συγκρότησαν ο Matias Montinho με τον Paixao Afonso προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, υπό τις οδηγίες του Έλληνα προπονητή, στον οποίο βγάζουν… το καπέλο πολλοί ανά την υφήλιο, καθώς κατέχει το άθλημα όσο ελάχιστοι. Ο Δρούγκας είναι ανάμεσα στους συμπατριώτες μας που θα βρεθούν στη Βραζιλία, με άλλη σημαία.
“Αυτά τα παιδιά δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έχουν πετύχει… Τι σημαίνει η πρόκρισή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες”, τόνισε o Eλληνας “Γκιούλιβερ” στο Newsit και εξήγησε περισσότερα πράγματα για τους αθλητές του και τη χώρα τους: “Βρέθηκα στην Ανγκόλα έπειτα από την πρόταση ενός φίλου Πορτογάλου. Ο Ναυτικός Ομιλος της Λουάντα επέλεξε διάφορα παιδιά ν’ ασχοληθούν με την ιστιοπλοΐα. Στόχος ήταν να στηρίξουμε τον κόσμο, τα φτωχά παιδιά και παράλληλα ν’ αναπτυχθεί κι εκεί το άθλημα. Για να τα προσελκύσει τους έδινε ένα πιάτο φαγητό στον όμιλο. Η χώρα έχει βγει από εμφύλιο πόλεμο και η φτώχεια είναι μεγάλη, ενώ χάθηκαν και πολλές ζωές. Αν μια γυναίκα δεν έχει παιδί στα 18 της, δεν τη θεωρούν χρήσιμη… Δίναμε τρόφιμα στα παιδιά για να δυναμώσουν. Ανακαλύψαμε ότι η διατροφή ενδυνάμωσης δεν απέδιδε. Υπήρχε λόγος.
Οι δύο που προκρίθηκαν στο Ρίο, μέσω των Παναφρικανικών Αγώνων, ήταν οι καλύτεροι του ομίλου.
Έπαιρναν ένα πακέτο μακαρόνια και το μοιράζονταν με τα υπόλοιπα οκτώ μέλη της οικογένειάς τους. Επρεπε να φάνε όλοι… Ηταν αναμενόμενο. Κατάλαβα ότι πρέπει να τους πάω αλλού για να τους προπονήσω. Είχα πάρει μαζί μου προμήθειες. Μέσα σε μία ημέρα εξαφάνισαν 14 μπανάνες και 18 αυγά! “Τώρα που έχουμε φαγητό, τώρα το τρώμε! Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα ξαναβρούμε”, αυτή είναι η λογική τους, ως συνέπεια της κατάστασης στη χώρα τους. Νόμιζα ότι θα πάθουν κάτι. Τους έδινα παιδικές τροφές”.
Η ιστορία τους θυμίζει αυτή της 15χρονης Phiona Mutesi από την Ουγκάντα. Σε ηλικία εννέα χρόνων εντάχθηκε σε πρόγραμμα εκμάθησης σκάκι, με αντάλλαγμα ένα πιάτο χυλό. Σήμερα, διακρίνεται διεθνώς με τους πύργους, τους αξιωματικούς και τη βασίλισσά της πάνω στα ασπρόμαυρα τετράγωνα της σκακιέρας κι η ιστορία της έγινε βιβλίο. Τα δικαιώματα του βιβλίου απέκτησε η Disney και στη βιογραφική ταινία με θέμα τη ζωή του κοριτσιού: “Queen of Katwe”, που αναμένεται το Σεπτέμβριο στους κινηματογράφους, πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Οscar β’ γυναικείου ρόλου στο “12 Χρόνια Σκλάβος”, Lupita Nyong’o.
“Ενας ”τρελός” μάζεψε τα παιδιά στον όμιλο”, έτσι άρχισε να διηγείται την περιπέτειά του στην ταλαιπωρημένη ήπειρο ο Νίκος Δρούγκας. Από κάποιους ωραίους ονειροπόλους, ας τους πούμε “τρελούς”, καθώς σχεδόν κανείς δεν πιστεύει στην εξέλιξη του οράματός τους, γίνονται τα πιο όμορφα θαύματα… Και είδε τέτοια στην Αφρική: “Νοτιοαφρικανός αθλητής που έμενε σε σπίτι 2Χ2, φτιαγμένο από τσίγκινα τενεκεδάκια, προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μία φορά… Εξελίχθηκε και πλέον είναι από τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε μαζί του για θέματα ιστιοπλοϊκά”.
Πέρασε καιρός για να μάθει αν θα συνοδεύσει τα δύο παιδιά από την Ανγκόλα στο Ρίο… “Μου ζήτησαν το διαβατήριό μου, αλλά δεν ξέρω αν θα πάω”, είπε ο Πειραιώτης προπονητής στην πρώτη του κουβέντα με το Newsit, στην Καστέλλα. Στη δεύτερη, στην Πάρο (ασχολείται και με τον ιστιοπλοϊκό όμιλο του νησιού) δεν υπήρχαν νέα και στην τρίτη στην Αθήνα, ήξερε… Ποιο ήταν το κώλυμα; “Είμαι λευκός!”, απάντησε αφοπλιστικά.
Τα… ανεξήγητα του ρατσισμού, του κάθε ρατσισμού. “Εκεί, υπάρχει αυτός ο ρατσισμός! Γι’ αυτούς είμαι ο λευκός προπονητής”, αποκρίθηκε.
Χαμογέλασε. Κυρίως χαμογελάει και αυτό είναι φιλοσοφία ζωής. Χαμογελάει και προσφέρει, συχνά αφιλοκερδώς, όπως τη διδασκαλία του στους σπουδαστές των Τ.Ε.Φ.Α.Α.
Πίστεψε ότι χωρίς αμοιβή θα συμμετείχε και σε πρόγραμμα ανάπτυξης της κλάσης των “420” παγκοσμίως, όταν κατέθεσε την άποψή του, που έγινε αποδεκτή σε σχετικό συνέδριο. Δέχθηκε να συμμετάσχει στο πρότζεκτ, το οποίο περιελάμβανε και την επίσκεψή του σε χώρες που δεν “καλλιεργούσαν” την εν λόγω κατηγορία σκαφών, αλλά δε γνώριζε ότι θα πληρώνεται για τη δουλειά του: “Μου είπαν: ”δώσε μας ένα λογαριασμό για τα έξοδά σου και τον μισθό σου”. Απάντησα: ”ποιο μισθό; εγώ νόμιζα ότι είναι εθελοντικό πρόγραμμα”. Μονολόγησα: ”Τέλεια! Θα κάνω αυτό που μ’ αρέσει και θα πληρώνομαι κιόλας” ”. Ταυτοχρόνως, οι Ελληνες αθλητές του ήταν στα μετάλλια σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα!
Τόσο για την ενασχόλησή του με την ιστιοπλοΐα, όσο επίσης για το γεγονός ότι φέρνει εις πέρας πολλές δράσεις, αλλά και για τη διάθεσή του για προσφορά η -εν συντομία- απάντηση είναι: Cherchez la femme… “Είσαι μια εικόνα των γονέων σου και τις περισσότερες φορές το αγνοείς. Ο πατέρας μου ταξίδευε και η μητέρα μου αναλάμβανε τα πάντα. Είμαστε τέσσερα αδέρφια.
Παράλληλα, στήριζε πολύ κόσμο που χρειαζόταν βοήθεια. Εχει φιλοξενήσει και πολλούς, οι οποίοι έπρεπε κάπου να μείνουν. Το σπίτι μας ήταν ανοιχτό σε όσους είχαν ανάγκη. Θυμάμαι να έχω γυρίσει στο σπίτι και να μ’ ενημερώνει: “Αυτός ο άνθρωπος θα μείνει στο σπίτι μας. Τον αναλαμβάνεις. Εγώ πρέπει να λείψω!”, διηγείται και εξηγεί τη συμβολή της μητέρας του και στη διαδρομή του: “Τη δεκαετία του ’80 ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο, στο οποίο ήμουν καλός. Έπαιζα στην Καστέλλα. Κοντά στο 1985, πιτσιρίκι ήμουν, γράφτηκα και στο μπάσκετ. Θυμάμαι τον Ελληνιάδη στην ομάδα μας.
Ομως, η βία στα γήπεδα ήταν ο λόγος που η μητέρα μου αποφάσισε να συνεχίσω στην ιστιοπλοΐα, στην οποία διακρινόταν ο αδερφός μου, Γιώργος… Ήμουν περίπου 10 χρόνων, τότε. Ως προπονητής ασχολήθηκα πρώτη φορά, ενώ ήμουν 18. Αρχικά για ένα Σαββατοκύριακο για να βοηθήσω τον θείο μου που ήταν έφορος. Δεν ήθελα να πάω, αλλά ούτε και να τον εκθέσω, αφού χρειαζόταν βοήθεια. “ ”Τσακίσου”, μου είπε” και πήγα κακήν κακώς.
Επίσημα, άρχισα να ασχολούμαι με την προπονητική τη σεζόν 1999-2000. Παράλληλα, κρατούσα σημειώσεις κι έφτιαχνα χειρόγραφα βιβλία. Δομούσα την προπονητική βήμα – βήμα.
Εγινα καταμετρητής σκαφών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, χωρίς να το πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, καθώς είμαι δυσλεκτικός. Βέβαια, είχα εμπειρία από καταμετρήσεις. Τη δυσλεξία την ανακάλυψε μητέρα αθλητή μου, όταν της έδωσα κάτι σημειώσεις, καθώς ήθελα τη βοήθειά της για τα παιδιά. Μου απάντησε: ”Ο πρώτος που πρέπει να δω είσαι εσύ!’ ‘”
Αθλήτριά του έχει υπάρξει και η Αφροδίτη Κυρανάκου, η οποία πλέον αγωνίζεται με τα χρώματα της Ολλανδίας στα “470” και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, φέτος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Αλλά, έχει γίνει και προπονητής των… προπονητών! Η παγκόσμια ομοσπονδία ιστιοπλοΐας, τον επέλεξε ως επικεφαλής των προπονητών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 420 της Μαλαισίας. Ανέλυε καθημερινά και οργανωμένα στους ομοσπονδιακούς κόουτς την τακτική των αγώνων. “Ανέλαβα το support τους. Μου το ζήτησαν όταν έφτασα και πήγε αρκετά καλά”, τόνισε.
Παράλληλα, προπονεί τα αμερικανικά πληρώματα το χειμώνα στο Μαϊάμι και το καλοκαίρι στη Ν. Υόρκη, ως προπονητής της Ενωσης των “420”. Επίσης, έχει τους αθλητές του στα “470” στην Πορτογαλία, ενώ τον καλούν και πληρώματα από άλλες χώρες για προπονητική υποστήριξη και ανάπτυξη…
Αυτή είναι μια συνοπτική αναφορά στην προπονητική του δράση. Η λίστα των διακρίσεων των αθλητών του είναι μακροσκελής, όπως και της ζήτησής του, αλλά και των παρουσιάσεών του μέσω συγγραφής και βίντεο.
Πρόσφατα, του πρότειναν να αναλάβει και να οργανώσει την 420 Class Αssociation Academy, σαν να λέμε το εκπαιδευτήριο της διεθνούς κλάσης. “Πολλά καρπούζια, αλλά θα τα καταφέρω!”, αναφώνησε.
H ναυτοσύνη των Ελλήνων είναι ξακουστή, όπως κι η δική του… Γι’ αυτό και πολλοί ζητούν τις γνώσεις του. Όνειρό του είναι να δημιουργήσει ένα ιστιοπλοϊκό κέντρο, εξοπλισμένο με σκάφη, για να μπορούν να έρθουν κοντά στο σπορ και να μείνουν σε αυτό μη προνομιούχα παιδιά: “Θα ήθελα να φέρουμε κοντά στην ιστιοπλοΐα τα παιδιά που φιλοξενούνται σε ιδρύματα. Να τους δώσουμε τη δυνατότητα και τα εφόδια να γευτούν κι έναν άλλο κόσμο διαφορετικό. Αυτόν τον κόσμο που αφήνει πίσω όλα τα προβλήματα όταν μπαίνεις στο σκάφος αλλά και σου μαθαίνει να σέβεσαι και να αγαπάς τη θάλασσα”.
Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΟ NEWSIT
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163