Γεμάτη πόνο, αίμα και δάκρυα η προσωπική ιστορία του μαραθωνοδρόμου Γκουόρ Μαριάλ, από το Νότιο Σουδάν, που ήταν για χρόνια σκλάβος ενός πολέμαρχου στο Χαρτούμ.
Η προσωπική ιστορία του Γκουόρ Μαριάλ είναι γεμάτη πόνο, αίμα και δάκρυα, από τις πιο δραματικές στη διαδρομή των Ολυμπιακών αγώνων.
Ο 32χρονος αθλητής από το Νότιο Σουδάν θα συμμετάσχει την Κυριακή στην κούρσα του μαραθωνίου στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Δεν έχει ελπίδες διάκρισης, αλλά η ιστορία του είναι μοναδική. Βγαλμένη από τις στάχτες του εμφυλίου πολέμου και της σκλαβιάς! Ναι της σκλαβιάς, καθώς ο Μαριάλ, που ήταν σημαιοφόρος του Νότιου Σουδάν στο Ρίο στην τελετή έναρξης του Μαρακανά, στην πρώτη εμφάνιση της χώρας του σε Ολυμπιακούς, ήταν για χρόνια σκλάβος ενός πολέμαρχου στο Χαρτούμ.
Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ο Αφρικανός αθλητής έζησε μια ζωή που μοιάζει με ιστορία των σκλάβων του 18ου αιώνα. Στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας του ο Μαριάλ έχασε 28 μέλη (!) της οικογένειας του σε μια ανείπωτη τραγωδία. Ο ίδιος έφηβος, γλίτωσε τη ζωή του τρέχοντας για χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Δεν μπόρεσε, όμως, να αποφύγει τους διώκτες του, καθώς απήχθη από μια ομάδα παραστρατιωτικών και δούλεψε ως σκλάβος για δύο χρόνια στο σπίτι ενός από τους αρχηγούς της ένοπλης αυτής ομάδας.
Οταν μετά από χρόνια κατάφερε να δραπετεύσει, στην κυριολεξία, από το Σουδάν είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως δεν θα τρέξει ξανά, για να μη θυμάται τις δραματικές ώρες της καταδίωξης του από τη συμμορία των παραστρατιωτικών. Εφθασε όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκε σε στρατόπεδο φιλοξενίας προσφύγων, όπου ένας από τους υπευθύνους, λάτρης του στίβου, διέκρινε το ταλέντο του και τον έπεισε να ξεκινήσει τις προπονήσεις.
Το 2012 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου και πάλι στο μαραθώνιο. Του πρότειναν να αγωνιστεί με τη σημαία του Σουδάν, αλλά αρνήθηκε κι έτρεξε ως ανεξάρτητος με τη φανέλα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. «Αν δεχόμουν να τρέξω με τη φανέλα του Σουδάν θα πρόδιδα την οικογένεια μου και όλους όσους πολέμησαν και έχασαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία. Τρέχω με τη φανέλα της ΔΟΕ, αλλά στην καρδιά μου είναι η σημαία της πατρίδας μου. Ελπίζω κάποτε να μου δοθεί η δυνατότητα να εκπροσωπήσω επίσημα τη χώρα μου», είχε δηλώσει τότε και τέσσερα χρόνια αργότερα αυτή η ευκαιρία ήρθε στη ζωή του.
Τώρα είναι ευτυχισμένος, που στον αγώνα της Κυριακής η φανέλα του θα γράφει το όνομα του Νότιου Σουδάν, της πατρίδας του. «Είναι μοναδικό το συναίσθημα και δεν μπορεί εύκολα να το καταλάβει κανείς, αν δεν είναι από το Νότιο Σουδάν. Αν δεν γνωρίζεις τη φρίκη που έζησε για χρόνια ο λαός μου, τότε είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις», τόνισε, συνεχίζοντας τις προπονήσεις για τον μαραθώνιο, στην αυλαία των Ολυμπιακών αγώνων του Ρίο.
Το Νότιο Σουδάν απέκτησε την ανεξαρτησία του το 2011, μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες ενός φρικιαστικού εμφυλίου πολέμου με αμέτρητα θύματα. Συγκεκριμένα μέχρι την 9η Ιουλίου του 2011, το Νότιο Σουδάν αποτελούσε μέρος της Δημοκρατίας του Σουδάν. Η περιοχή απέκτησε αρχικά αυτονομία, με βάση την ειρηνευτική συμφωνία που υπογράφηκε στις 9 Ιουλίου του 2005 και με την οποία τερματίστηκε ο δεύτερος σουδανικός εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στο Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα του Σουδάν και στην κυβέρνηση του Σουδάν, η οποία εκπροσωπούνταν από το κόμμα του εθνικού κογκρέσου.
Η ένοπλη αυτή σύρραξη ήταν ο εμφύλιος πόλεμος με την μεγαλύτερη διάρκεια στην αφρικανική Ιστορία. Τον Ιανουάριο του 2011 διενεργήθηκε δημοψήφισμα με το οποίο οι πολίτες της περιοχής αποφάσισαν την ανεξαρτητοποίησή τους από την Δημοκρατία του Σουδάν. Στις 9 Ιουλίου 2011 το Νότιο Σουδάν αποσπάστηκε κι έγινε, επιτέλους, ανεξάρτητη χώρα. H περιοχή, όμως, είναι πλούσια σε πετρέλαιο και για αυτό τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών ήταν πίσω από το αιματοκύλισμα στη χώρα. Σε μια ακόμη χώρα. Τα συμφέροντα για το «μαύρο χρυσό» ήταν και πάλι υπαίτια για μια ακόμη τραγωδία στην ανθρώπινη ιστορία. Η ειρήνη δεν κράτησε, όμως, πολύ. Το 2013 ξεκίνησαν και πάλι οι εχθροπραξίες…
Ο Μαριάλ γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1984, σ’ ένα μικρό χωριό στο Νότιο Σουδάν και στα δύο πρώτα χρόνια του εμφυλίου είχε χάσει οκτώ μέλη της οικογένειας του. Στην ηλικία των οκτώ μόλις ετών, οι γονείς του τον έστειλαν στο Χαρτούμ, σε έναν θείο του, για να γλιτώσει τη ζωή του. Οταν μετά από χρόνια οι παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στο σπίτι, αυτός έτρεξε να σωθεί. Ηταν 14 χρόνων. Ετρεξε με όλη της δύναμη της ψυχής του, αλλά μετά από μερικά χιλιόμετρα τον συνέλαβαν. Του έσπασαν το σαγόνι και τον ανάγκασαν να υπηρετήσει την οικογένεια ενός πολέμαρχου ως σκλάβος.
Μετά από δύο χρόνια ταπείνωσης και εξευτελισμού κατάφερε να αποδράσει και να φύγει από τη χώρα. Πρώτος σταθμός η Αίγυπτος και μετά οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω του ΟΗΕ. Μετά από τους αγώνες του Λονδίνου η Υπατη αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών κατάφερε τελικά να εντοπίσει τους γονείς του και να τους μεταφέρει στις ΗΠΑ για να συναντήσουν ξανά το γιό τους, μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες αποχωρισμού.
«Ηταν απίστευτες στιγμές», δήλωσε ο Μαριάλ στο BBC: «Η μητέρα μου δεν με γνώρισε και με προσπέρασε. Της φώναξα και τότε έπεσα στην αγκαλιά της. Δεν με γνώρισε μετά από τόσα χρόνια. Η χαρά μας δεν περιγράφεται. Τώρα θα τρέξω στο μαραθώνιο την Κυριακή για την πατρίδα και την οικογένεια μου. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος και η θέση μου. Μόνο που θα τρέξω με τη σημαία του Νότιου Σουδάν στη φανέλα μου, φθάνει για να νιώθω ευτυχισμένος. Ηδη νιώθω σαν έχω κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.»
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ