Για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο προετοιμάζεται ο Ιμπραήμ Αλ-Χουσεΐν, ο Σύρος πρόσφυγας που το 2016 είδε το όνειρο της συμμετοχής του στην Ολυμπιάδα του Ρίο να γίνεται πραγματικότητα, με τη σημαία της πρώτης ολυμπιακής και παραολυμπιακής ομάδας προσφύγων.
Περισσότεροι από 60 πρόσφυγες αθλητές προπονούνται αυτή την περίοδο με την ελπίδα να διαγωνιστούν στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ενώ η τελική σύνθεση της ομάδας προσφύγων θα αποφασιστεί τον ερχόμενο Ιούνιο. Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή έχει επιβεβαιώσει το πλάνο της να στείλει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες μέχρι και έξι πρόσφυγες αθλητές, ανάμεσα στους οποίους ελπίζει να είναι και ο Ιμπραήμ.
Όπως επισημαίνει ο Ιμπράημ σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «κάνω συνέχεια προπόνηση και το μυαλό μου είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είμαι σίγουρος αν θα επιλεγώ, γιατί θα είναι μόνο έξι πρόσφυγες αθλητές στην παραολυμπιακή ομάδα προσφύγων. Έχω το ρεκόρ για να περάσω, μακάρι να ξαναγίνει».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πρώτη ολυμπιακή και παραολυμπιακή ομάδα προσφύγων συμμετείχε το 2016 στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Η ολυμπιακή ομάδα αποτελούνταν από δέκα αθλητές, μεταξύ των οποίων και η κολυμβήτρια από τη Συρία, Γιούσρα Μαρντίνι, η οποία είχε περάσει από την Ελλάδα και πλέον ζει στη Γερμανία. Η παραολυμπιακή ομάδα που συμμετείχε στο Ρίο αποτελείτο από δύο αθλητές, τον Ιμπραήμ Αλ-Χουσεΐν και τον Ιρανό δισκοβόλο Σαχράντ Νασαζπούρ, ο οποίος έχει πάρει άσυλο στις ΗΠΑ. Σημειώνεται ότι ο Ιμπραήμ ήταν ο μόνος αθλητής όλης της ομάδας προσφύγων που ζει στην Ελλάδα.
«Η συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο άνοιξε για μένα το δρόμο στον αθλητισμό. Πριν έβλεπα ένα κλειστό δρόμο μπροστά μου. Οι αγώνες στο Ρίο άνοιξαν το δρόμο όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους πρόσφυγες. Ήταν μεγάλη ευκαιρία για όλους τους αθλητές», λέει. «Ευχαριστώ που υπάρχει η ομάδα προσφύγων. Δυστυχώς δεν έχει σταματήσει ο πόλεμος, μακάρι να σταματήσει ο πόλεμος στον κόσμο, το αίμα στο δρόμο και ο κάθε παίκτης να παίζει με την πατρίδα του, με τη σημαία του», προσθέτει.
Ο Ιμπραήμ αγωνίστηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο του 2016 στα 50 μέτρα και 100 μέτρα ελεύθερο στην κατηγορία S10, μία από τις δέκα κατηγορίες ανάλογα με το βαθμό αναπηρίας του κάθε αθλητή. Εκεί του απονεμήθηκε το βραβείο «Whang Youn Dai Achievement Award» για την απόδοσή του σε εξαιρετικό επίπεδο, παρά τις αντιξοότητες. Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2016, ο Ιμπραήμ είχε κρατήσει την Ολυμπιακή Φλόγα κατά τη διαδρομή της στην Ελλάδα μέσα από το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στον Ελαιώνα, ως μια συμβολική κίνηση αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες όλου του κόσμου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μπορεί η συμμετοχή του Ιμπραήμ Αλ- Χουσεΐν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο να ήταν σταθμός στην πορεία του, ωστόσο ο ίδιος τονίζει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ σε άπταιστα ελληνικά ότι η ημέρα των γενεθλίων του είναι η ημέρα που έφτασε στην Ελλάδα, «στις 27 Φεβρουαρίου 2014. Πριν είχα πεθάνει». Μάς περιγράφει τη ζωή του και πώς αυτή άλλαξε όταν ήρθε εδώ.
Ο 33χρονος Ιμπραήμ Αλ- Χουσεΐν μεγάλωσε στην πόλη Ντέιρ Αλ- Ζορ της Συρίας. Ξεκίνησε να κολυμπάει στην ηλικία των πέντε ετών στον Ευφράτη ποταμό. Ο πατέρας του, προπονητής κολύμβησης ο ίδιος, προπονούσε τον Ιμπραήμ και πολλά από τα 13 αδέρφια του, που σημείωναν νίκες σε τοπικούς και εθνικούς αγώνες κολύμβησης. Ωστόσο, η καριέρα του στην κολύμβηση διακόπηκε απότομα όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία και οι συγκρούσεις έφτασαν στην περιοχή του.
Μία μέρα του 2012 ο Ιμπραήμ έτρεξε να βοηθήσει έναν φίλο του που χτυπήθηκε από βόμβα με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και ο ίδιος. Έχασε το κάτω μέρος του δεξιού ποδιού του, από τη μέση της γάμπας και κάτω. Έτσι, διέφυγε στην Τουρκία, ελπίζοντας ότι θα λάβει καλύτερη περίθαλψη, αλλά αυτό δεν έγινε. Το 2014 μπήκε σε ένα φουσκωτό και πέρασε στην Ελλάδα. «Μαζί με το πόδι έχασα και την πατρίδα μου. Βρήκα όμως μια πατρίδα στην Ελλάδα», περιγράφει χαρακτηριστικά. Και αισθάνεται έτσι παρά τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισε: τον πρώτο καιρό δεν είχε πού να μείνει, αναγκάστηκε να κοιμάται ακόμα και στο βουνό, παρόλο που η μετακίνησή του ήταν δύσκολη με το αναπηρικό αμαξίδιο.
Μετά τον τραυματισμό του ο Ιμπραήμ νόμισε ότι δεν θα κολυμπήσει ποτέ ξανά, πόσο μάλλον σε διεθνές αγωνιστικό επίπεδο. Ώσπου όλα άλλαξαν. Άρχισε να περπατάει με προσθετικό μέλος, δωρεά ενός ιδιώτη γιατρού στην Ελλάδα. Στη συνέχεια επέστρεψε στον αθλητισμό ως ένα μέσο για να ξαναχτίσει τη ζωή του.
Στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής γράφει χαρακτηριστικά ότι «είδα τον αθλητισμό ως ένα τρόπο να βγω από την κατάθλιψη. Όταν προπονούμαι, σταματώ να σκέφτομαι ότι έχω αναπηρία και αισθάνομαι όπως πριν. Είναι δύσκολο να πας από το κολύμπι ως αρτιμελής στο κολύμπι με αναπηρία, αλλά ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή σου, πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις τα πράγματα που αγαπάς». Σημειώνεται ότι η συμμετοχή του στους Αγώνες του Ρίο έγινε σε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που άρχισε να κολυμπάει πάλι, έπειτα από ένα διάλειμμα πέντε χρόνων.
Ο Ιμπραήμ δεν ασχολείται μόνο με την κολύμβηση, αλλά και με το μπάσκετ με αμαξίδιο. Για τέσσερα χρόνια αγωνιζόταν με την ομάδα του Αμαρουσίου, ενώ τον Ιανουάριο του 2020 η ΑΕΚ ανακοίνωσε την ένταξή του στο δυναμικό της ομάδας. Για εκείνον η συμμετοχή σε ένα ομαδικό άθλημα είναι εξίσου σημαντική, όπως μας περιγράφει, «γιατί μια ομάδα είναι σαν οικογένεια. Είναι όλοι Έλληνες στην ομάδα, οπότε δεν νιώθω ξένος».
Το 2017 ο Ιμπραήμ Αλ- Χουσεΐν έλαβε το βραβείο της Ακαδημίας Αθλητισμού των ΗΠΑ «Mildred Babe Didrikson Zaharias Courage Award» για το θάρρος και την αφοσίωσή του στον αθλητισμό, παρά τις αντιξοότητες. Ο ίδιος έχει ως στόχο, όπως τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ να στείλει ένα μήνυμα σε όλους τους ανάπηρους πρόσφυγες «να δουν την ιστορία μου πώς άλλαξε για να ξεκινήσουν τον αθλητισμό».
* Με την ευκαιρία της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Αθλητισμού για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε συνεργασία με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή παρουσιάζουν ένα βίντεο για την ολυμπιακή και παραολυμπιακή ομάδα προσφύγων. Με τίτλο «Το ταξίδι» το βίντεο βασίζεται στις εμπειρίες των συμμετεχόντων στην ομάδα και υπογραμμίζει τη δύναμη του αθλητισμού να ξαναχτίσει ζωές και να φέρει ελπίδα και αλλαγή στους εκτοπισμένους.
Πηγή: ΑΠΕ
