Συγκίνηση! Όταν τα όνειρα και οι ελπίδες χάνονται στη σκοτεινιά του λυόμενου [pics]

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ συνάντησε την κ. Κασσιανή και τον Χρήστο Πάκο σε μία στροφή του δρόμου, εκεί όπου τελειώνει η συνοικία τα Λευκαδίτικα, στην πόλη της Πρέβεζας, δίπλα σε ένα χωράφι με αγριόχορτα, έξω από ένα σάπιο λυόμενο που είναι το σπίτι τους.

Ο πρωταθλητής στη ζωή, με το χάλκινο μετάλλιο στο τένις στους Παγκόσμιους Αγώνες Special Olympics το 2015 στο Λος Άντζελες, ο Χρήστος Πάκος δακρύζει, νιώθει ντροπή και ψελλίζει πως θέλει να ζήσει σε «καλύτερο χώρο»…

Πριν από δέκα χρόνια, με ενέργειες της τότε υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Πρόνοιας Φ. Πετραλιά, τοποθετήθηκε το λυόμενο σπίτι σε ένα μικρό οικόπεδο που παραχώρησε η Εκκλησία, για να βρουν στέγη με την υπόσχεση πως η διαμονή σε αυτό θα ήταν προσωρινή και ότι θα τους έδιναν σπίτι σε εργατικές κατοικίες. Με έκδηλη την αγωνία της, η 60χρονη ανύπαντρη μητέρα προσπαθεί να μας δείξει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει «το σπίτι-παράπηγμα», που είναι παγωμένο τον χειμώνα και καμίνι το καλοκαίρι.

«Εγώ σήμερα είμαι ….ο Χρηστάκης τι θα απογίνει αύριο; Δεν είναι κρίμα αυτό; Ζω με φάρμακα. Τον τελευταίο χρόνο φάρμακα παίρνει και το παιδί. Μου είπαν πως έχει κατάθλιψη» λέει με παράπονο.

Μια καμαρούλα με δύο κρεβάτια, μια υποτυπώδης κουζίνα, μία μικρή τραπεζαρία με παλιά φθαρμένα έπιπλα. Τα όνειρα και η ελπίδες του Χρήστου χάνονται στη σκοτεινιά του λυόμενου. Η μούχλα αναδύεται σε κάθε χώρο. Η δυσοσμία από την αποχέτευση είναι έντονη, καθώς το παράπηγμα δεν είναι συνδεδεμένο με το δίκτυο και κάτω από το δάπεδο ο βόθρος ξεχειλίζει. «Κάθε μέρα, ειδικά τον χειμώνα μαζεύουμε λύματα από την πόρτα μας» μονολογεί η 60χρονη.

Καθώς το καλοκαίρι πλησιάζει και ο υδράργυρος ανεβαίνει, ο Χρήστος δεν μπορεί να μένει στον χώρο του, λόγω της ζέστης. Κάθε μέρα, από τον Μάιο έως και τον Σεμπτέμβριο, κάθεται σε μία ξαπλώστρα στην παραλία του Παντοκράτορα. Όλοι στην Πρέβεζα τον γνωρίζουν, τον βλέπουν εκεί, δίπλα στη θάλασσα να παίζει με τα βότσαλα η να ψαρεύει. Πάντα δίπλα του, στέκεται η μητέρα του που δεν τον αφήνει ούτε λεπτό από την προσοχή της.

Η οικογένεια ζει με μία αναπηρική σύνταξη, που λαμβάνει κάθε δίμηνο, όμως δεν έχει τη δυνατότητα να νοικιάσει κάποιο σπίτι, που είναι και η πιεστική της ανάγκη, για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Όπως λέει η κ. Κασσιανή, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα εμφανίζεται κάποιος πολιτικός για να της δώσει μακαρόνια και ρύζι ,ενώ προσθέτει: «Όχι, δεν θέλω ελεημοσύνη. Να ζήσει το παιδί μου, που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, θέλω. Ένα σπίτι για ανθρώπους, θέλω».

Ο Χρήστος άρχισε να παίζει τένις πριν από 11 χρόνια, όταν σε έναν περίπατο με την κ. Κασσιανή, έφτασαν στο γήπεδο του Ομίλου Αντισφαίρισης.

Απέναντι από την ανοιχτή πόρτα του λυόμενου, το βλέμμα πέφτει πάνω στον μουχλιασμένο τοίχο και σε μια προθήκη, κατάθεση ψυχής, με τα μετάλλια του Χρήστου. Ο πρωταθλητής χαμογελάει με σκυμμένο το κεφάλι. Η μητέρα ανοίγει το γυάλινο πορτάκι και ο αθλητής, κατεβάζει το χάλκινο μετάλλιο για να το φορέσει. «Ωραία ήταν εκεί, στην Αμερική. Έβαλα δύναμη …θέλω το 2018 να πάω στο Ντουμπάι… να ανέβω πιο ψηλά… εγώ και η Ελλάδα». Η μητέρα δεν συγκρατεί τα δάκρυα, το ίδιο και ο πρωταθλητής.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ

ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΟ NEWSIT