Την ίδια μέρα το κύπελλο στην Ελλάδα θα κατακτούσε μάλλον ο Αστέρας Τρίπολης αν η ποδοσφαιρική ηθική στη χώρα ήταν στο επίπεδο, όχι της Βρετανίας , αλλά έστω της Αλβανίας για να μην πούμε περιοχών γύρω από τις ζούγκλες του Αμαζονίου.
Τα δρώμενα στο χώρο του ποδοσφαίρου βρίσκονται σε απόλυτη αντανάκλαση με την κατάσταση στην κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια, όπου καταλύονται και τα τελευταία ψήγματα προσχημάτων γύρω από τους κανόνες δικαίου, όχι μόνο γύρω από τον εταιρικό αθλητισμό, αλλά γενικότερα.
Η θεσμική εξασθένιση είναι τόσο εμφανής μέχρι εξάλειψης στο μονοπώλιο του εμπορικού ποδοσφαίρου, που επιτρέπει να διαπράττονται ανοσιουργήματα και προκλήσεις του δημοσίου αισθήματος σε ένα χώρο που εστιάζουν τα δύο τρίτα της κοινωνίας και κυρίως οι νέοι.
Άρα λοιπόν τα μηνύματα που εκπέμπονται είναι ότι οι ισχυροί μπορούν να αλλοιώνουν, μέχρι βιασμού, την πραγματικότητα και αυτό να θεωρείται περίπου ως μια απόλυτα φυσιολογική δυνατότητα. Έτσι όμως οι κανόνες της κοινωνικής εξαχρείωσης και της ζούγκλας γίνονται ευρεία συνείδηση, κυρίως στους νεότερους.
Το απόγευμα του Σαββάτου, τρείς άνδρες με κοντά παντελόνια, ο ένας δυο μέτρα πίσω από το εξόφθαλμο, ο άλλος τέσσερα μέτρα μπροστά και ο τρίτος είκοσι μέτρα στο προφίλ, επιδόθηκαν σε κάτι θλιβερές παντομίμες για να εξάγουν την ετυμηγορία ότι το άσπρο είναι ευλόγως μαύρο. Και έδιναν την εντύπωση πως και 11 να ήταν οι διαιτητές γραμμών, στην ίδια απόφαση θα κατέληγαν.
Πολλά ανάλογα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια από τους ορνεοκέφαλους ενός χώρου που όζει, όπως οι χώροι των εκκαθαρίσεων και της διευθέτησης λογαριασμών, με τους δημίους και τους αξιολογητές των “εγκλημάτων” να είναι όπως και στα κανονικά, ευλόγως μετρημένοι, ευένδοτοι, αποτελεσματικοί και αμετανόητοι.
Ευτυχώς υπάρχουν δίπλα μας και τα ευρωπαϊκά παρκέ του μπάσκετ, εκεί όπου επικρατούν κατά κανόνα οι καλύτεροι και οι αξιότεροι και που κατά ευτυχή συγκυρία είναι όχι μία, αλλά δύο Ελληνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια.
