Πριν από λίγο καιρό μάθαινα από το facebook και μετά από το αστυνομικό δελτίο ότι κάτι τύποι έδειραν τον παλιό μου συμμαθητή, φίλο και συνάδελφο τον Σωτήρη μπροστά στα μάτια του παιδιού του.
Ο Σωτήρης, είναι αθλητικός συντάκτης.
Θα θυμάστε τι έγινε τότε. Βγήκαν οι γνωστοί τύποι – εκπρόσωποι του δημοσιογραφικού κόσμου – ξέρετε αυτοί που πάνε σε κηδείες και όταν χρειάζεται βγάζουν και μια ανακοίνωση καταδίκης, ανα περίπτωση και έκαναν τα “μούτρα κρέας” σε αυτούς που επιτέθηκαν στον Σωτήρη.
Και ως δια μαγείας η βία εξαλείφθηκε. Οι τραμπούκοι εξαφανίσθηκαν και όλοι μαζί που έλεγε και ο Βέγγος πήγαν στην ακροθαλασσιά.
Ο καιρός περνούσε και μια ημέρα μάθαμε ότι οι τραμπούκοι δεν είχαν εξαφανισθεί. Η βία δεν είχε εξαλειφθεί παρά την καταδίκη της. Την απερίφραστη καταδίκη της.
Σε έναν αγώνα Γ κατηγορίας ένας οικογενειάρχης χτυπήθηκε άγρια από τους τραμπούκους. Τον πατούσαν λέει με μανία στο κεφάλι. Όλοι αναστατώθηκαν! Είναι δυνατόν; Περιστατικό βίας; Και τόσο βάρβαρο; Με έναν άνθρωπο να χαροπαλεύει;
Αν μας παρατηρούσε κάποιος που δεν ζει στην Ελλάδα θα σκεφτόταν. «Κοίτα. Οι άνθρωποι είναι σοκαρισμένοι. Δεν ξέρουν από βια στον αθλητισμό».
Ο οικογενειάρχης πέθανε. Πέθανε γιατί πήγε στο γήπεδο. Και εμείς τι κάναμε; Αφού είχαμε προηγουμένως καταδικάσει την βια, αποφασίσαμε να δώσουμε την χαριστική βολή στην βία στον αθλητισμό. Αναβάλλαμε μια ολόκληρη αγωνιστική.
Στείλαμε δηλαδή μήνυμα στους τραμπούκους ότι τους δίνουμε ρεπό γι αυτό το σαββατοκύριακο. Θα μπορέσουν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους από το επόμενο….
(Σκέφτομαι μιας και είναι εδώ η τρόικα να της δείξουμε τον μόνο τομέα που έχουμε πλεόνασμα χωρίς μαγειρέματα. Τον τομέα της υποκρισίας).
