Έχοντας μόνιμα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, μετά και τη μεγάλη νίκη στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας, η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου δίνει δύναμη σε όσους “μάχονται” με τον καρκίνο και αναφέρθηκε στο γεγονός πως δεν το έβαλε κάτω και αντιμετώπισε τα πάντα. “Χειρουργήθηκα, έφυγα από το νοσοκομείο και δεν ξανακοίταξα πίσω” τόνισε.
Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου είχε διαγνωστεί πριν από δύο χρόνια με μυελοειδές καρκίνωμα και δεν το έβαλε λεπτό κάτω, συγκλονίζοντας με τη δύναμη της ψυχής της.
“Κανένας μας δεν ζει μόνο με ευκολίες. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στη ζωή μας. Αυτά είναι που μας κάνουν δυνατούς. Κάθε δυσκολία μας πρέπει να την δούμε σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε, να γίνουμε πιο δυνατοί, πιο ικανοί και να προχωρήσουμε μπροστά” ανέφερε αρχικά, μιλώντας στην εκπομπή Tlive και στην Τατιάνα Στεφανίδου.
Για το γεγονός πως στα 26 της χρόνια έχει πετύχει πολλά και έχει ήδη ένα αγοράκι 3,5 ετών και αν η δημιουργία οικογένειας την έφερε… πίσω, στην αθλητική της προσπάθεια: “Σίγουρα δεν ήταν αυτό που σχεδιάζαμε με τον Γιάννη (σ.σ. σύζυγό της), μας προέκυψε και μας ένωσε ακόμα πιο πολύ. Στον αθλητισμό δεν νιώθω ότι με έχει πάει κάτι πίσω. Μόνο ότι με έχει κάνει πιο δυνατή και να κάνω περισσότερα βήματα μπροστά”.
Για το γεγονός πως διαγνώστηκε με μυελοειδές καρκίνωμα, λίγους μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού της: “Μόλις τον είχαμε πάρει από την θερμοκυτίδα. Βγήκε ο ένας και μπήκε ο άλλος (σ.σ. στο νοσοκομείο). Αλλά το αντιμετωπίσαμε”.
Για την περίοδο αυτή και το γεγονός πως μπήκε μετά… δυναμικά στον αθλητισμό: “Θεωρητικά, είμαι μικρή για ένα παιδί. Αλλά είναι θέμα θέλησης. Θέμα χαρακτήρα και ψυχής. Δεν μπορώ να φανταστώ, πως θα περνούσε μια μέρα που θα το έβαζα κάτω. Υπήρχαν και αυτές οι ώρες. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ένιωσα πόνο, ότι η ζωή μου καταστράφηκε με την αρρώστια, αλλά κάθε εμπόδιο για καλό. Δεν θα τα άφηνα έτσι. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να βοηθήσω”, ανέφερε, χαρίζοντας ένα ακόμα χαμόγελο.
Μιλώντας για τον καρκίνο που της παρουσιάστηκε: “Δεν υπάρχει είδος θεραπείας για το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας. Αντιμετωπίζεται μόνο χειρουργικά. Μέσω της λέμφου δεν μπορείς να καταστρέψεις καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο, δεν ήταν ο αθλητισμός που με απασχολούσε. Τον είχα σταματήσει επειδή ήμουν έγκυος. Ήταν οι πρώτοι μήνες και έπρεπε να επικεντρωθώ σε αυτό. Δεν σκεφτόμουν καν τον αθλητισμό εκείνες τις ώρες”
Στη συνέχεια τόνισε: “Είχα μαζί μου το παιδί μου. Είχαμε νοσηλευτεί σε μια ιδιωτική κλινική. Αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου, να τον θηλάζω, να τον κοιμίζω και να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου μέσα στο νοσοκομείο. Χειρουργήθηκα, τελείωσε, έφυγα από το δωμάτιο του νοσοκομείου και δεν κοίταξα ξανά πίσω, μέχρι και σήμερα”.
Για το εάν οι γιατροί της είπαν να μην συνεχίσει τον πρωταθλητισμό: “Δεν το ρώτησα. Δεν είχα ακόμα την ανάγκη να αθληθώ. Όμως, 40 ημέρες μετά το χειρουργείο έτρεξα στο περιφερειακό πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου χωρίς καμία προπόνηση! Τρέχω από 12 ετών.”
Για τη νίκη της στον Αυθεντικό Μαραθώνιο: “Προπονήθηκα πολύ. Αντί για διακοπές πήγα προετοιμασία, έκανα διπλές προπονήσεις. Η δεύτερη στο διάδρομο στο σπίτι, για να είμαι και με το παιδί μου. Το ήθελα, το πίστεψα και το έκανα”.
Για τη συγκίνηση που είχε όταν ανέβηκε στο βάθρο: “Όταν ΄’εφεραν μπροστά μου τα κύπελλα, άρχισα να κλαίω γιατί ήταν δικά μου. Και κάποια στιγμή μου είπε η Κατερίνα “Ε πάρτα, τι κάθεσαι και τα κοιτάς””.
