Κι αν η Μέρκελ δεν είχε έρθει;
Στην αποτίμηση για τα ελληνικά συμφέροντα της επίσκεψης Μέρκελ το μισοάδειο και το μισογεμάτο ποτήρι είναι στις δόξες του.
Στην αποτίμηση για τα ελληνικά συμφέροντα της επίσκεψης Μέρκελ το μισοάδειο και το μισογεμάτο ποτήρι είναι στις δόξες του.
«Η επίθεση που εξαπέλυσε ο Χατζηνικολάου εναντίον μου είναι μαφιόζικη, εκβιαστική και αλήτικη. Ξέρω ότι ο Χατζηνικολάου είναι σοβαρός παίχτης, ξέρω ποιοι είναι από πίσω, ξέρω που πάω να δώσω τη μάχη, εγώ όμως θα την δώσω και δεν πρόκειται να με περιορίσει το κουστούμι του Προέδρου. Λάθος πρόσωπο χτύπησε. Θα κατέβω στην αρένα, δεν θα πάω μόνο νομικά και σαλονάτα. Ο φίλος μου ο Νίκος έχει πάρει το καλαμάκι και θέλει να μου πιει το αίμα, δεν θα τον διευκολύνω."
Καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή φώναξε οργισμένος ο Α. Τσίπρας, αρχηγός αν δεν το ξέρατε της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή των Ελλήνων.
Όποιος αγαπάει παιδεύει, ο έρωτας που έγινε μίσος ή μάλλον το ανάποδο, ψάχνει κανείς χαζοπαροιμίες για να διακωμωδήσει αλλά κάπου και να εξηγήσει την απέραντη ξαφνική αγάπη των Ευρωπαίων αξιωματούχων για την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες.
Το είπε σε ιδιωτική συζήτηση η πιο σεβαστή μορφή του τραπεζικού μας συστήματος. Ο Τσίπρας δεν με φοβίζει, αλλά τρέμω τα σενάρια.
Ότι ο δικομματισμός δεν περπάταγε και σάπιζε σιγά σιγά, από το 1990 και μετά το συζήταγαν πολλοί. Και προσπάθησαν αρκετοί να γίνουν τρίτος δρόμος. Απέτυχαν γιατί έψαχναν να μπούνε σφήνα ανάμεσα, στον περίφημο μεσαίο χώρο. Αρσένης, Τρίτσης από τη μια, Σαμαράς και Αβραμόπουλος από την άλλη.
Το συμπαθές ΚΟμμα ΔΗμοκρατικού ΣΟσιαλισμού γεννήθηκε το 1979 ως κεντρώο κόμμα και εξαχνίσθη το 1989 με την είσοδό του στον τότε νεοσύστατο Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου!!
Ο Α. Τσίπρας έθεσε ως απαράβατο όρο στους αρχηγούς Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ να ακυρώσουν την υπογραφή τους στην νέα δανειακή σύμβαση. Μόνο τότε θα δεχθεί να τον …στηρίξουν ή να τον …. ανεχθούν.
Είναι ο κερδισμένος των εκλογών. Όχι μόνο γιατί τριπλασίασε σχεδόν τα ποσοστά του κόμματός του.
Δεν είναι μόνο τα δημοσκοπικά μισόλογα που ακούμε μιας και ένας ανόητος νόμος απαγορεύει τις καθαρές κουβέντες των δημοσιοποιούμενων αποτελεσμάτων.
Ο Πύρρος Δήμας ήταν τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης. Από το 1992 έως το 2004.
Σκέτο βασανιστήριο ηχεί στα αυτιά μας τα κλισέ του ξύλινου λόγου που ανταλλάσσουν πολιτικοί στις τηλεμαχίες.
Έχει ένα κακό η πολιτική. Η ένταση της εναλλασσόμενης επικαιρότητας δίνει την εντύπωση πως ο κόσμος ξεχνά γρήγορα. Και ότι οι κυβιστήσεις δεν πληρώνονται.
Από το παρελθόν μας έδιωξαν βίαια. Ή μήπως φύγαμε γρήγορα; Μεγάλη κουβέντα το ποιοι, πότε, πως.
Είναι οι τρεις μνημειώδεις φράσεις που χαρακτήρισαν την χειρότερη διετία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Τα ενεργειακά δίκτυα μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, κατέρρευσαν μαζί με τους δίδυμους πύργους.
Έβγαλε λέει ένα εκατομμύριο έξω. Και τον ψάχνουν όλα τα λαγωνικά, αυτά τα ανύπαρκτα , της Ελλάδας.
Στις Βερσαλλίες, οι ακροάσεις του θρόνου γίνονταν δημόσια και στη Φλωρεντία οι δημοκρατικοί ηγεμόνες έβγαζαν τελάλη για να έρθει ο κόσμος με τα αιτήματά του.
Ο κ. Σαμαράς αγωνίσθηκε και πάλι για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Το άρθρο που ακολουθεί είχε δημοσιευθεί τον Αύγουστο του 2011, μετά δηλαδή το πρώτο “κούρεμα” και τον κυβερνητικό ανασχηματισμό.