«…ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ…».
Κατερίνα Σερέτη
Σαράντα χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, ένας άνθρωπος έρχεται στο μυαλό όσων έχουν ζήσει την σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. Ο ιδρυτής της, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μια προσωπικότητα που λατρεύτηκε όσο λίγοι πολιτικοί στην Ελλάδα και αντιμετωπίσθηκε με δέος από αντιπάλους και ΜΜΕ μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του.
Πριν από λίγο καιρό μάθαινα από το facebook και μετά από το αστυνομικό δελτίο ότι κάτι τύποι έδειραν τον παλιό μου συμμαθητή, φίλο και συνάδελφο τον Σωτήρη μπροστά στα μάτια του παιδιού του.
Όταν στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κανείς δε μπορούσε να φανταστεί πόσο γρήγορα το ΠΑΣΟΚ θα βρισκόταν την εξουσία.
Πολύ θα ήθελα να μετακομίσω στον Μαραθώνα. Δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε όσοι κατοικείτε εκεί. Ναι, σοβαρά το λεω. Και δεν έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου τον Ηλία Ψινάκη. Ούτε και καίγομαι.
Λένε ότι το βλέμμα ενός παιδιού μιλάει στην καρδιά των ανθρώπων. Τις μέρες αυτές, σε πολλά σημεία του πλανήτη, τα παιδιά πεθαίνουν, ξεριζώνονται, μένουν ορφανά, βυθίζονται στο πένθος, πονάνε, δεν έχουν αγκαλιά να κρυφτούν, δεν έχουν ρούχα καθαρά να φορέσουν, δεν έχουν φαγητό να φάνε και νερό να πιούνε.
«Είμαι ένας κροκόδειλος με ονοματεπώνυμο. Ονομάζομαι Κροκόδειλος Λακοστάκης και έχω γεννηθεί στο Ρέθυμνο». Με αυτά τα λόγια το μεσημέρι της Κυριακής, κάτω από μια ελιά, δίπλα στο Φράγμα Ποταμών, ο κροκόδειλος που έχει γίνει πανελλήνιο θέμα συζήτησης μίλησε για τον ίδιο αλλά και για το μυστήριο που τον περιβάλλει.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Τα καλοκαίρια μας παλιά ήταν μεγάλα. Και γεμάτα. Και πλούσια. Όχι με την κοινή έννοια. Ήταν γέματα μυρωδιές και ανεμελιά.
Ήταν ξημέρωμα 11ης Ιουνίου και κανείς δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε. Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για απολύσεις στην ΕΡΤ αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι ένα δημοσίευμα μιας κυριακάτικης εφημερίδας λίγες εβδομάδες πριν θα επαληθευόταν με τον πιο τραγικό τρόπο για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και τις οικογένειές τους αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο θα έπεφτε μαύρο στις οθόνες όλων των ελλήνων ένα απόγευμα του καλοκαιριού του 2013....
Τίποτε άλλο! Δολοφόνοι! Ο Ζωολογικός Κήπος της Κοπεγχάγης, είναι και πάλι στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις δολοφονίες των ζώων που διαπράττει τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζοντας τα ζώα που βρίσκονται εκεί ως έπιπλα που απλά τα πετάει όταν παλιώσουν. Χθες, σκότωσε 4 λιοντάρια!
Είναι ίσως τα πρώτα λόγια που έρχονται στο μυαλό. Η σημερινή μαθητική παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αθήνα ήταν μόνο κλούβες, άδειοι δρόμοι και μαθητές να παρελαύνουν μόνοι τους με λιγοστούς γονείς που είχαν μπει στον κόπο να πάρουν διαπίστευση για να δουν τα παιδιά τους.
Ο Φώτης Σερέτης ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 50. Η οικογένειά του ήταν μια κλασσική ελληνική οικογένεια, με πολλή αγάπη. Οι γονείς του τον μεγάλωσαν κι εκείνο και τον αδερφό του με κόπους και θυσίες, όπως σε κάθε σπίτι. Τον σπούδασαν Μαθηματικό και τον καμάρωναν σε κάθε βήμα του.
Και το εννοώ. Μας έλυσε τα χέρια εμάς των δημοσιογράφων. Και όχι μόνο! Και των παντός είδους τουιτερολόγων, φεϊσμπουκολόγων και γενικώς εκείνων που πιστεύουν ότι αυτά που σκέφτονται και γράφουν είναι τόσο έξυπνα που πρέπει να τα μοιραστούν και με άλλους.
Μετά από πολλά χρόνια έβλεπα μια κυβέρνηση η οποία αυτά που αποφάσιζε τα εφάρμοζε, αν όχι κατά γράμμα, πάντως τα εφάρμοζε. Δεν πα να χτυπιόταν μια επαγγελματική ομάδα που θιγόταν; Οι αποφάσεις στον μεγαλύτερο βαθμό τους εφαρμόζονταν όσο σκληρές κι αν ήταν.
