Πάντα είχα ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το Mini. Μικρός τα πρώτα ταξίδια τα έκανα στο πίσω κάθισμα (ο Θεός να το κάνει…) ενός κόκκινου Mini Cooper του θείου μου.
Ακόμα θυμάμαι που προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου καθώς χοροπήδαγε μανιασμένα στο στροφιλίκι του Τυμφρηστού. Κι όμως ήταν το μόνο αυτοκίνητο που δεν ζαλιζόμουνα. Πολλά χρόνια αργότερα είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους που οδήγησαν τη νέα γενιά Mini στο Cubio της Ιταλίας.
Μέσα σε αυτά 15 χρόνια από τότε, ποτέ δεν είπα «όχι» για μια βόλτα ή ένα ταξίδι μαζί του. Το μετέτρεπε σε μια αναμέτρηση που μόνο όσοι τους τρώει το σαράκι της οδήγησης μπορούν να κατανοήσουν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
