Αναρωτιέμαι με τι κριτήριο επιλέγεις ένα αυτοκίνητο όπως το RS6. Επειδή είσαι οικογενειάρχης; Επειδή είσαι λάτρης της γρήγορης οδήγησης; Ή μήπως επειδή απλώς είσαι εκκεντρικός; Μάλλον ένα μίγμα όλων των παραπάνω, ωστόσο ένας δημοσιογράφος αυτοκινήτου είμαι και όχι ο Ίρβιν Γιάλομ. Το μόνο σίγουρο είναι πως εκτός από τον Νίτσε, όταν σανιδώσεις το γκάζι σε αυτό εξωφρενικό αυτοκίνητο, θα κλάψουν –εκτός από σένα και όλοι όσοι είναι εντός του…
Δεν είναι ο ασύλληπτος ήχος του V8 με τους δύο υπερσυμπιεστές, δεν είναι αυτή η απίστευτη αντίστροφη ώση που δέχεσαι σε κάθε πάτημα του γκαζιού. Όλα αυτά τα έχω ξανανιώσει. Μια στιγμή όμως. Όχι μ’ ένα στέισον των δύο τόνων. Ούτε έχω παίξει με πολλά αυτοκίνητα το παιχνίδι «πιάσε τα 200 σε μια ευθεία 400 μέτρων», εναλλάξ με το παιχνίδι «στρίψε με τόσα χιλιόμετρα που κάνουν το σβέρκο σου να πονάει».
Ολόκληρη η διαδρομή των 70 και κάτι χιλιομέτρων γύρω από Μόναχο ήταν ένα συνεχές φλουτάρισμα της εκνευριστικά τέλειας βαυαρικής εξοχής. Μια κλοτσιά στο γκάζι και αμέσως ύστερα στο φρένο… Μια διαρκής πρόκληση να προλάβεις ν’ αλλάξεις ο ίδιος ταχύτητες από τα paddles πριν τερματίσει το στροφόμετρο στις 6.800 rpm, πράγμα που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο. Δύσκολο από την άλλη δεν είναι να πιάσεις τα 250 km/h, όπου και επεμβαίνει ο ηλεκτρονικός κόφτης ταχύτητας. Χωρίς αυτόν, το RS6 ακουμπά τα 309 km/h ή αλλιώς αν θέλετε, τρέχει με 86 m/sec!
Μου αρέσει λοιπόν το RS6; Για όλα τα παραπάνω, ναι! Ωστόσο νομίζω πως είναι ένα αυτοκίνητο που κυνηγά το μάταιο. Περισσότερο μια δήλωση «δείτε τι μπορούμε να κάνουμε με ένα στέισον», παρά με την ουσία. Αλλά ας το πιάσω από την αρχή…
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163