Υπήρξε μία εποχή όπου το Ελληνικό κοινό διψούσε για γκάζια. Και αρκετοί εισαγωγείς, μη έχοντας να καλύψουν αυτή τη ζήτηση με επίσημες, εργοστασιακές σπορ προτάσεις, φρόντιζαν να δημιουργούν τις δικές τους μετατροπές, αποκλειστικά για την εγχώρια αγορά.
Εδώ δεν υπάρχει η έννοια του politically correct. Ναι μεν στις μέρες μας κάτι τέτοιο φαντάζει αφύσικο, δέκα χρόνια όμως πριν δεν βρώμαγε η αγορά από χιλιάρια τούρμπο, με τριψήφιο αριθμό ίππων και μπόλικη ροπή από χαμηλά. Στις εποχές της ύστερης μεταπολίτευσης το μόνο που συναντούσαμε σε αφθονία ήταν υποτονικά, μικρά μοντέλα και οδηγούς που έψαχναν το κάτι παραπάνω, χωρίς να ξεφύγουν πολύ οικονομικά. Δύο αταίριαστοι κόσμοι, όπου όμιλοι τύπου Θεοχαράκη φρόντιζαν ενίοτε να γεφυρώνουν.
