Η υπόθεση της Μάνης με την εκτέλεση μιας γυναίκας μπροστά στα μάτια του παιδιού της δεν είναι άλλη μια υπόθεση του αστυνομικού δελτίου. Δεν είναι ένας καυγάς που κατέληξε σε αφαίρεση μιας ζωής.
Είναι, άλλη μια δολοφονία μιας γυναίκας που επί χρόνια, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, σε μια κλειστή κοινωνία υπέφερε καθημερινά και με σκυμμένο το κεφάλι μεγάλωνε τα παιδιά της.
Είναι η γυναίκα που της στερήθηκε αρχικά η καθημερινή ελευθερία στα πιο απλά και στα πιο δεδομένα για πολλές γυναίκες και εν τέλει η ζωή της γιατί κάποιος την θεωρούσε κτήμα του.
Η δολοφονία στην Μάνη πρέπει να μας προβληματίσει σαν κοινωνία καθώς και πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ήξεραν και δεν μιλούσαν. Ήξεραν για τα δύσκολα χρόνια που περνούσε η άτυχη αυτή γυναίκα όπως και πολλές άλλες στην Ελλάδα και παντού αλλά ίσως θεωρούσαν ότι ήταν χρέος της να μην «χαλάσει» την οικογένειά της.
Η υπόθεση της Μάνης δείχνει πως τα βήματα που πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία είναι ακόμα πολλά. Ζωές θα σωθούν μόνο αν η κραυγή αυτών των γυναικών ακουστεί στους έξω. Και μόνο όταν κάποιος μεταφέρει εκεί που πρέπει την αγωνία και τον πόνο των υποψήφιων θυμάτων πριν να είναι πολύ αργά…
