Τα όσα είδαμε να διαδραματίζονται το τριήμερο που πέρασε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτονόητο ότι δεν τιμούν κανένα από τα στελέχη του είτε είναι στην πλευρά των «87» είτε στην πλευρά του Στέφανου Κασσελάκη.
Όταν αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά από 5 συνεχόμενες εκλογικές ήττες κάποιοι μίλησαν για μια γενναία κίνηση εκ μέρους του αν και ακόμα αυτοκριτική δεν έχει γίνει ούτε από τον ίδιο ούτε από τα κορυφαία στελέχη του κόμματος που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διατέλεσαν υπουργοί του.
Αυτή η απουσία αυτοκριτικής ίσως και να οδήγησε στις απανωτές ήττες αλλά και στην ανάγκη του κόσμου που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει ένα νέο πρόσωπο να ακουμπήσει.
Και το πρόσωπο αυτό ήταν και η θανατική καταδίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίζαμε.
Ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και για την ένταξη του Στέφανου Κασσελάκη στο κόμμα το οποίο έκανε κόμμα εξουσίας ήταν λοιπόν απών από το συνέδριο του αλληλοσπαραγμού. Ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ. Σα να μην είχε τα ηνία του επί 15 συναπτά έτη. Δεν έκανε ούτε μισή προσπάθεια να στείλει κάποιο μήνυμα έστω, μια ύστατη προσπάθεια να ενώσει.
Και καθώς θέλει να πιστεύουμε ότι κανείς δεν μιλάει εξ ονόματός του η απουσία του έγινε ακόμα πιο ηχηρή.
Λέγεται ότι δεν θέλει να έχει πλέον καμία σχέση και οργανώνεται για την «επόμενη ημέρα» έχοντας ακόμα έρεισμα στον προοδευτικό χώρο.
Και θυμίζει εκείνους τους μάνατζερ που παίρνουν μια επιχείρηση, την απογειώνουν και όταν όμως αρχίζει η καθοδική πορεία και η παρακμή εξαιτίας τους, αποχωρούν και πάνε γι΄ άλλα.
Αυτό όμως που δεν έχει ίσως λάβει υπόψιν είναι ότι τα κοστούμια που φορούν οι ηγέτες δεν μπορούν να είναι πάντα ραμμένα στα μέτρα τους αλλά χρειάζονται γενναίες κινήσεις ακόμα και αν αυτά τσαλακωθούν. Σε κάποιους τα κοστούμια των μεγάλων ηγετών έπεφταν πάντα στενά.
