Ακτιβιστές πηγαίνουν σε μεγάλα μουσεία σε διάφορες πόλεις του κόσμου και πετούν κέτσαπ, λάδια, νερά, αλυσοδένονται μπροστά από έργα τέχνης για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό – όποιος και αν είναι αυτός – που υπηρετούν.
Βανδαλίζουν και χρησιμοποιούν την τέχνη ως όχημα για να στρέψουν πάνω τους το ενδιαφέρον χωρίς να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα πρακτικό και συναισθηματικό.
Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, γιατρός και πατέρας και παππούς όπως είπε, έδωσε λόγο (όπως επίσης είπε) στην Παναγία και ως αυτόκλητος τιμωρός πήγε στην Πινακοθήκη και τα έκανε λαμπόγυαλο. Το έκανε για να προστατεύσει, είπε, τα παιδιά που πηγαίνουν εκεί με το σχολείο.
Έφερε μάλιστα ως παράδειγμα ότι αν έβλεπε (!!!!) μια πορνοταινία στο σαλόνι και έμπαινε το παιδί του θα έσπαγε την τηλεόραση.
Πόση λογική υπάρχουν στα παραπάνω; Καμία. Τα ίδια συναισθήματα προσωπικά αισθάνθηκα και όταν έβλεπα τους Ταλιμπάν και τους Τζιχαντιστές να γκρεμίζουν αρχαία μνημεία.
Όλα αυτά είναι βία. Βία και υποκρισία. Και μέσο. Μέσο για να ακουστεί κάποιος ο οποίος θέλει να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Και το μειλίχιο ύφος και οι συγγνώμες δεν περνάνε πια. Κουτοπονηριά και φασίζουσες νοοτροπίες. Τίποτε άλλο.
