Τις τελευταίες ημέρες στο υψηλότερο επίπεδο αποφάσεων οικονομικής πολιτικής για την Ευρωζώνη έγιναν δύο αξιοπρόσεκτες και απολύτως… αντίθετες δηλώσεις.
Και οι δύο έγιναν είχαν την μορφή διαπίστωσης και σύστασης πολιτικής, η μία από τον Μάριο Ντράγκι και η άλλη από τον κ. Λίντνερ (ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας).
Ο πρώτος μιλώντας επ’ ευκαιρία της άτυπης συνόδου των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, αφού έκανε μία προπαρουσίαση των βασικών στοιχείων της μελέτης που έχει αναλάβει για την Ανταγωνιστικότητα της Ε.Ε., είπε με λίγα λόγια, ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε μία χαώδη υστέρηση ανταγωνιστικότητας έναντι των ΗΠΑ.
Και ότι μόνο για την πράσινη και την ψηφιακή μετάβαση, η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε τεράστιες επενδύσεις για να «επιβιώσει». Ποσοτικοποίησε μάλιστα τις επενδύσεις αυτές σε ετήσια βάση λέγοντας ότι η Ε.Ε. πρέπει να επενδύονται 500 δις ευρώ ετησίως για την πράσινη και την ψηφιακή μετάβαση προκειμένου αφ’ ενός να μπορέσει να διασφαλίσει την ενεργειακή της ανεξαρτησία και αφ’ εταίρου την ψηφιακή αναβάθμιση σε ανταγωνιστικό διεθνές επίπεδο. Και αυτά τα ποσά, όπως εξήγησε, είναι επιπλέον των επενδύσεων που πρέπει να γίνουν για την άμυνα και τις δημόσιες επενδύσεις για υποδομές και ανάπτυξη της παραγωγικής οικονομία.
Ο κ. Λίντνερ (σε διαφορετική συζήτηση) μιλώντας για την δημοσιονομική πολιτική των χωρών μελών της Ευρωζώνης είπε ότι αν η Ευρώπη πρέπει να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, τότε τις χρηματοδοτήσεις αυτές πρέπει η κάθε χώρα να τις κόψει από τις κοινωνικές της δαπάνες και τα προγράμματα εσωτερικών επιδοτήσεων…
Δύο δηλώσεις σε χαοτική απόσταση κατεύθυνσης πολιτικής η μία από την άλλη.
Βέβαια η μέχρι στιγμής πορεία της Ευρώπης προς το παρόν, κρίνοντας από την πρόσφατη υιοθέτηση της γραμμής επαν-ενεργοποίησης του Συμφώνου Σταθερότητας, φαίνεται να κινείται πολύ περισσότερο στην «γραμμή» Λίντνερ. Και όχι σ’ εκείνη του Μάριο Ντράγκι, παρ’ ότι η συγκεκριμένη μελέτη για το δέον γενέσθαι στην ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα, του ανατέθηκε από την Ε.Ε., εν όψη ανάληψης κάποιας από τις κορυφαίες θέσεις ισχύος στις Βρυξέλλες από αυτόν.
Το ερώτημα που έχει προκύψει και για το οποίο ο Μάριο Ντράγκι δημοσίως αναρωτήθηκε «το τι σκέφτονται να κάνουν οι Υπουργοί Οικονομικών γι’ αυτό», είναι το πως θα μπορούσαν να γίνουν αυτές οι πρωτοφανούς μεγέθους επενδύσεις στην Ευρώπη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Η έμμεση απάντηση Λίντνερ με αφορμή και τις δαπάνες για την Ουκρανία, είναι ένα σαφέστατο «δεν μπορούν».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η «ανάγκη» που περιέγραψε ο Ντράγκι σαν αποτέλεσμα της μελέτης που του ανατέθηκε, δεν είναι θέμα επιλογής για την Ευρώπη, αλλά …μονόδρομος.
Και μάλιστα χωρίς εναλλακτική (ΤΙΝΑ).
Και η απάντηση Λίντνερ είναι απλώς δήλωση… αυτοκαταστροφής.
Η μελέτη θα παρουσιασθεί στην πλήρη μορφή της αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές.
Θα περιμένουμε προφανώς την απάντηση.
Έτσι κι αλλιώς σε λιγότερο από 3 χρόνια το καμπανάκι θα σημάνει λήξη χρόνου για το Ταμείο Ανάκαμψης…
