Για την Ευρώπη οι χθεσινές εκλογές αναμφίβολα αλλάζουν τις πολιτικές συνθήκες, σε ένα περιβάλλον που ήδη οι οικονομικές εξελίξεις είχαν πάρει τον δρόμο τους…
Τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά σε όλους και γι’ αυτό ας δούμε το λεγόμενο «δια ταύτα».
Η συντριπτική ήττα του κ. Σολτς στην Γερμανία και η ανάλογη αν όχι μεγαλύτερη κατάρρευση του Μακρόν στην Γαλλία, αποσταθεροποιούν στο έδαφος της Ε.Ε. το βασικότερο στοιχείο διαμόρφωσης της πολιτικής και της οικονομίας, τον άξονα Παρισίων – Βερολίνου.
Οι επικείμενες έκτακτες εκλογές στην Γαλλία και οι απρόβλεπτες προς το παρόν κυβερνητικές εξελίξεις στο Βερολίνο, αφήνουν ένα κενό στο σύστημα λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να καλυφθεί χωρίς σοβαρά «ατυχήματα» και «αστοχίες» από την κοινοτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Πολύ περισσότερο μάλιστα καθώς τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία εκκρεμούν άμεσα μείζονος σημασίας αποφάσεις:
- Η διαμόρφωση του κόστους του χρήματος (νομισματική πολιτική) στην Ευρωζώνη,
- το σύστημα διαμόρφωσης των δημοσιονομικών πολιτικών με την Κομισιόν να ορίζει (!) για πρώτη φορά το όριο μεταβολής των δαπανών για κάθε χώρα μέλος και βέβαια
- το ανοικτό μέτωπο του πολέμου, στο οποίο εκκρεμεί το αν θα υλοποιηθεί η προοπτική μεγαλύτερης εμπλοκής της Ε.Ε. στον πόλεμο της Ουκρανίας με την χρήση επιθετικών οπλικών συστημάτων μέσα στο έδαφος της Ρωσίας…
Πόσο εύκολο είναι η κοινοτική γραφειοκρατία να «αστοχήσει» σε αποφάσεις που αφορούν στα μέτωπα αυτά, χωρίς την εμπλοκή του γαλλογερμανικό άξονα, είναι προφανές.
Όχι γιατί ο γαλλογερμανικός άξονας ήταν η «σωστική λέμβος» για την Ε.Ε.. Το αντίθετο έχει συμβεί σε πολλά – πολλά κρίσιμα ζητήματα. Αλλά γιατί υπήρχε μέσω αυτού ένα σχεδόν σταθερό σημείο αναφοράς και προβλέψεων για την Ε.Ε.
Κάποιοι βέβαια που «ζουν» μέσα στους διαδρόμους των κτιρίων της Κομισιόν, υποστηρίζουν ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, που στο μεγαλύτερο μέρος της δεν εκλέγεται από τους ευρωπαίους πολίτες, είναι πιθανό να αναδείξει μέσα από αυτό το «κενό», την ικανότητά της για μια νέα διαχείριση στην Ε.Ε…
Η βεβαιότητα είναι ότι ο κατακερματισμός των οικονομικών και πολιτικών λόμπι συμφερόντων που έχουν ριζώσει στις Βρυξέλλες, μέχρι να βρει την δική του ισορροπία θα περάσει μέσα από καταστάσεις χάους και συγκρούσεων που «θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα…», κατά το κοινώς λεγόμενο.
Σε κάθε περίπτωση αυτή την στιγμή και με τα υπάρχοντα δεδομένα, δεν υφίσταται κάποιο σύστημα εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής, που να είναι έτοιμο και να μπορεί να αντικαταστήσει «αναίμακτα» την προς το παρόν τουλάχιστον απουσία του γαλλογερμανικού άξονα.
Στην Ελλάδα
Όσο αφορά στην Ελλάδα τα εκλογικά αποτελέσματα, είχαν την ακόλουθη ενδιαφέρουσα συνέπεια.
Έδειξαν δραστική μείωση στην στήριξη της κυβέρνησης κατά το πρωτοφανές ποσοστό των 13 μονάδων (από 41% σε 28%).
Αλλά ταυτόχρονα δεν ανέδειξαν τίποτα που να την αμφισβητεί στο κοινοβουλευτικό πεδίο στα σοβαρά, καθώς ο αμέσως …επόμενος απέχει πάνω από 15 ποσοστιαίες μονάδες.
Επίσης το ποσοστό αποχής είναι τόσο μεγάλο, σχεδόν 60%, που αν κάνει κανείς την αναγωγή των ονομαστικών ποσοστών των κομμάτων στο σύνολο του εκλογικού σώματος, θα του …σηκωθούν οι τρίχες της κεφαλής.
Ένα παράδειγμα, το 28% του πρώτου κόμματος αντιστοιχεί με την αναγωγή στο 12% περίπου του εκλογικού σώματος, για να μη πάμε πιο κάτω στα άλλα κόμματα που ακολουθούμε σε τεράστια απόσταση…
Επειδή δε όλο το φάσμα των κομμάτων ήταν παρόν στην κάλπη, με ιδιαίτερη έντονη την παρουσία κάθε απόχρωσης της ακροδεξιάς, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μπορεί να βγει για να διεκδικήσει αυτή την αποχή…
Τι ήταν αυτό που απομάκρυνε τους ψηφοφόρους από την κάλπη και από την υποστήριξη της κυβέρνησης;
Τα γκάλοπ που έχουν προηγηθεί τα τελευταία χρόνια δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρεξηγήσεων.
Η αιτία ήταν με απόσταση από κάθε τι άλλο, η τεράστια ακρίβεια και η απώλεια αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων, που επιδεινώνεται στην συνέχεια στα πεδία διασφάλισης υγείας, παιδείας και στέγης.
Θα μπορούσε κατά συνέπεια να πει κανείς ότι η κυβέρνηση με δεδομένη την υπεραπόδοση των κρατικών εσόδων και τις δραματικές περικοπές που έχουν προηγηθεί μπορεί να ξαναπάρει πίσω το χαμένο έδαφος με μέτρα ενίσχυσης των μισθών και προσλήψεις στους τομείς που υποφέρουν όπως η υγεία και η παιδεία.
Αυτό θα μπορούσε να είναι επιλογή μέχρι …φέτος.
Αλλά όχι για το 2025 και μετά καθώς η επιστροφή του Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, ορίζει ότι από το 2025 οι κυβερνήσεις δεν θα μπορούν να αυξάνουν τις δαπάνες τους με βάση την απόδοση των φορολογικών και άλλων εσόδων τους. Όχι πλέον.
Αντίθετα στις 21 Ιούνη η Κομισιόν θα ενημερώσει κάθε χώρα μέλος για το ποσοστό που θα μπορεί να αυξήσει τις δαπάνες της ανεξάρτητα των δημοσίων εσόδων που θα έχει.
Αυτό θα ισχύσει και για την Ελλάδα παρά το γεγονός ότι έχει μεσολαβήσει μία δεκαετία δραματικών μνημονιακών περικοπών στις δημόσιες δαπάνες και στις αμοιβές στην εργασία.
Αυτή την συμφωνία την έχει ψηφίσει και η Αθήνα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να …διαμαρτυρηθεί.
Η αύξηση των δαπανών για την Ελλάδα προβλέπεται ότι θα είναι 2,7% – 3%. Με άλλα λόγια δεν θα καλύπτει ούτε την απώλεια σε πραγματικούς όρους από τον πληθωρισμό.
Τι μπορεί να κάνει η Κυβέρνηση; Ενδεχομένως αφού «δεν μπορεί» να παρέμβει στο κομμάτι των δαπανών, θα μπορούσε να παρέμβει στο κομμάτι των εσόδων, ήτοι να μειώσει τους φόρους.
Αλλά ποιους φόρους; Κυρίως τους έμμεσους φόρους και ειδικά τον ΦΠΑ ο οποίος λειτουργεί σαν μια σταθερή απομείωση των χαμηλών εισοδημάτων αφού ως γνωστόν τα χαμηλά εισοδήματα «καταναλώνονται» στο σύνολό τους χωρίς να εξασφαλίζουν μία ανθρώπινη επιβίωση… Προς το παρόν ο ΥΠΟΙΚ κ. Χατζηδάκης και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Βέβαια ακόμα και μία μείωση του ΦΠΑ δεν θα αλλάξει την κατάσταση στα νοσοκομεία, την πρωτοβάθμια υγεία, την παιδεία ή την στέγαση, γιατί εκεί ο μόνος τρόπος παρέμβασης είναι στο σκέλος της αύξησης των δαπανών…
Κάπως έτσι φαίνεται να διαμορφώνεται σε μία πρώτη ανάγνωση η επόμενη ημέρα των ευρω-εκλογών.
