Τα χρηματιστήρια είναι αλήθεια πως γενικά τείνουν να «προεξοφλούν» τα γεγονότα πολύ περισσότερο από ότι να τα «περιμένουν».
Όμως και τα ίδια τα «γεγονότα» όταν συμβαίνουν, παίζουν τον ρόλο τους στην διαμόρφωση της χρηματιστηριακής συμπεριφοράς, πολύ περισσότερο όταν ο συνδυασμός τους διαμορφώνει ένα περιβάλλον ευνοϊκό για στοιχήματα με μικρότερο ρίσκο.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον κινούνται οι χρηματαγορές σήμερα. Και οι λόγοι είναι αρκετά σαφείς.
Οι ευρωπαϊκές χρηματαγορές και τα χρηματιστήρια παρέχουν ένα επενδυτικό περιβάλλον πλήρους αβεβαιότητας με ένα πόλεμο εν εξελίξει, επικίνδυνο για ακόμα μεγαλύτερη επέκταση, αλλά μάλλον χαμένο, με μία οικονομία να βυθίζεται σε ύφεση καθώς συνθλίβεται από την απώλεια φθηνής ενέργειας (Ρωσία) και εργασίας (Κίνα), πρώτων υλών αλλά και ανοικτών αγορών (ΗΠΑ).
Ταυτόχρονα η «έξοδος» κεφαλαίων από τις ευρωπαϊκές αγορές λόγω χαμηλής ή αρνητικής απόδοσης – η τάση αποτυπώνεται με ξεκάθαρο τρόπο στην συντριβή της ευρωπαϊκής κεφαλαιοποίησης των χρηματιστηρίων έναντι εκείνης της WS – έρχεται να συνδυασθεί με την απολύτως άκαιρη διπλή δημοσιονομική και νομισματική «σύσφιξη», με το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας της Κομισιόν και την αντι-χαλαρωτική απόσυρση των PEPP και APP από την ΕΚΤ.
Αυτό το οικονομικό περιβάλλον συνεχίζει να εξελίσσεται αρνητικά μέσα σε πολιτικές συνθήκες πολιτικής αποσταθεροποίησης, στον γαλλογερμανικό άξονα, δηλαδή στην ραχοκοκαλιά του οικονομικοπολιτικού οργανισμού διαχείρισης του Ευρώ.
Από την άλλη πλευρά η εκλογή Τραμπ έχει πολλαπλασιάσει ήδη τις τάσεις κεφαλαιακής συγκέντρωσης στις αμερικάνικες χρηματαγορές ακόμα και εκείνες των κρυπτονομισμάτων με αυξανόμενη ταχύτητα.
Οι αγορές προεξοφλούν την ήδη αυξημένη αποδοτικότητα στις χρηματιστηριακές αγορές των ΗΠΑ και συρρέουν επενδυτικά εκεί που οι υπερ-αποδόσεις αφήνουν πίσω τους τις ευρωπαϊκές υπο-αποδόσεις. Και μάλιστα σε περιβάλλοντα στην Ευρώπη που δεν διαφαίνεται ούτε πολιτική διέξοδος, ούτε πολύ περισσότερο κάποιος παράγοντας ικανός να ανατρέψει τα ισχύοντα…
Με αυτά τα δεδομένα η προσγείωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του Ευρώ από το 1,2 δολάρια σε 1,04 – 1,05 δολάρια με σταθερή σχεδόν τάση για ισοτιμίες της τάξης του 1 προς 1 ή και χαμηλότερα σε ορατό ορίζοντα είναι κάτι που όλοι προεξοφλούν. Και καθώς το κάνουν επιταχύνουν τα τάση αυτή, ότι (λίγο) και αν κάνει η ΕΚΤ για να την καθυστερήσει.
Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι αν η Ευρωζώνη υιοθετήσει μια πολιτική υποχώρησης απέναντι στις τάσεις της αγοράς, με τα σημερινά δεδομένα απειλείται με δασμολογικά αντίποινα από τον Τραμπ. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει ήδη προειδοποιήσει ότι απέναντι σε υποτιμήσεις ξένων νομισμάτων έναντι του δολαρίου, θα αντιδράσει με μεγάλες αυξήσεις δασμών…
Σε ποιο σημείο μπορεί η ΕΚΤ να στηρίξει το Ευρώ για να αποφύγει μία τέτοια «παρεξήγηση» με τον Τραμπ είναι ακόμα άγνωστο, ακόμα και για τους Κεντρικούς Τραπεζίτες στην Φρανκφούρτη.
Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι αν στις 12 Δεκέμβρη η ΕΚΤ αποφασίσει για μείωση των επιτοκίων 0,5%, όπως της ζητούν όλοι στην Ευρωζώνη, αντί των προβλεπόμενων 0,25%, η διολίσθηση του Ευρώ έναντι του δολαρίου θα επιταχυνθεί και οι αντιδράσεις από την πλευρά Τραμπ μετά τις 20 Ιανουαρίου ενδέχεται να πάρουν διαστάσεις παραδειγματισμού προκειμένου να «πείσει» ότι εννοούσε ότι έλεγε προεκλογικά…
Ποιος είναι ο χαμένος της ιστορίας; Προφανώς το Ευρώ, ο θεμέλιος νομισματικός λίθος της Ευρωζώνης, που μπλέκεται σε ένα φαύλο κύκλο με το δολάριο καθώς προσπαθεί εναγωνίως να διατηρήσει την επαφή του με το αμερικάνικο νόμισμα σε μία ζώνη ασφαλείας.
Έτσι ώστε να αποφύγει μία ακόμα μεγαλύτερη έξοδο κεφαλαίων από την περιοχή της Ε.Ε. και αμφισβήτηση για τον ρόλο του σαν το δεύτερο ισχυρότερο νόμισμα του πλανήτη. Στο πεδίο αυτό όμως έχει πλέον πολύ ισχυρούς αντιπάλους τόσο στις χρηματαγορές, όσο και στο διεθνές εμπόριο, καθώς η κρίση της παγκοσμιοποίησης εισέρχεται με την Εκλογή Τραμπ σε ένα νέο κύκλο αναταράξεων χωρίς ορατή διέξοδο.
Μια ματιά στην πορεία της σχέσης Ευρώ/δολαρίου με τον χρυσό είναι ενδεικτική για το πως αυτή η τάση κινείται από το 2008 αλλά ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια μέχρι και σήμερα.
