Αναμφίβολα το τι θα προκύψει από τις έκτακτες εκλογές στην Γερμανία, την Δευτέρα θα αρχίσει να διαμορφώνει νέους όρους για την επόμενη ημέρα της Ευρωζώνης (Ευρώ) και της Ε.Ε.
Αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό από το να πει κανείς ότι ο νέος Καγκελάριος, όποιος και αν είναι, μπορεί να αποτελέσει «λύση» για το οικονομικό αδιέξοδο της Ευρωζώνης, αλλά και της Ε.Ε. συνολικά.
Ο λόγος γι’ αυτό έχει να κάνει με το γεγονός, ότι το όποιο αποτέλεσμα, ενώ θα είναι ικανό να διαμορφώσει το νέο πολιτικό σκηνικό στην Γερμανία και έτσι να επηρεάσει και το οικονομικό περιβάλλον στην οικονομία, δεν είναι επαρκές (το εκλογικό αποτέλεσμα) για να αναστρέψει τους λόγους που έχουν οδηγήσει την Ευρωζώνη και την Γερμανία ειδικά στο σημερινό αδιέξοδο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επαναπροσέγγιση Τραμπ – Πούτιν αφήνει την Γερμανία και τις άλλες ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες της Ευρωζώνης «ορφανές» από το ιδεολόγημα που νομιμοποιούσε την επιλογή οικειοθελούς απογαλακτισμού από το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο και υιοθέτησης μιας εναλλακτικής αλλά καταστροφικής για την βιομηχανία ενεργειακής στροφής στα «ακριβά» καύσιμα.
Τώρα ο νέος Καγκελάριος θα πρέπει να εξηγήσει και να απορροφήσει τους κραδασμούς και τις συνέπειες, είτε της συνέχισης στην ίδια κατεύθυνση, είτε μιας αναστροφής με άγνωστα συνεπακόλουθα. Ενδεικτικό της αμηχανίας και της σύγχυσης που επικρατεί στα κέντρα (;) αποφάσεων της Ευρωζώνης είναι το γεγονός ότι εν μέσω συναντήσεων στο Ριάντ στις Βρυξέλλες επισπεύδουν νέο πακέτο κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας…
Ταυτόχρονα ο νέος Καγκελάριος πρέπει να δώσει απάντηση, είτε ίδια με την μέχρι τώρα, είτε απολύτως αντίθετη, στο μείζον ζήτημα της προσφυγής ή όχι σε ευρω-δανεισμό. Δηλαδή το μοναδικό εργαλείο που απομένει υπό τις παρούσες συνθήκες στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη για να αντιμετωπίσει μέρος των συνεπειών της διολίσθησης σε ένα περιβάλλον στασιμοπληθωρισμού με ταυτόχρονη αύξηση της πίεσης από το δολάριο.
Κεφάλαια, αν όχι «δανεικά» από πού;
Πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι απαντήσεις, όποιες και αν είναι τελικά, δεν αρκούν για να συνθέσουν τις προϋποθέσεις μίας «λύσης» για την τρέχουσα κρίση, καθώς η υλοποίησή τους θα πρέπει να γίνει σε ένα εντελώς καινούργιο χρηματοοικονομικό περιβάλλον.
Αυτό της απόσυρσης κεφαλαίων από το περιβάλλον της Ε.Ε.
Μια απόσυρση που έρχεται από δύο πλευρές, μία εσωτερική και μία εξωτερική ταυτόχρονα.
Η εσωτερική δεν είναι άλλη από αυτή της ΕΚΤ η οποία από 1/1/2025 έχει σταματήσει την επανεπένδυση των κεφαλαίων που προκύπτουν από την λήξη των κρατικών ομολόγων που είχε αγοράσει πριν, αλλά κυρίως κατά την πανδημία, μέσω του PEPP, του APP και των TLTROs. H EKT προσπαθεί τώρα να μειώσει τον ισολογισμό της μαζεύοντας πίσω και «διαγράφοντας» εκατοντάδες δις Ευρώ ρευστότητας, που είχε διοχετεύσει στις ευρωπαϊκές αγορές και στις τράπεζες όταν όλα φαίνονταν έτοιμα να καταρρεύσουν. Και αυτό συμβαίνει ήδη από την πρώτη ημέρα του 2025.
Η εξωτερική έχει να κάνει με την επιθετική πολιτική Τραμπ που προσελκύει επενδυτικά κεφάλαια, αλλά και βιομηχανίες της Ευρωζώνης στις ΗΠΑ, τόσο με τις απειλές δασμών και με τις υποσχέσεις φοροαπαλλαγών, όσο πολύ περισσότερο από το γεγονός ότι η μείωση επιτοκίων στις ΗΠΑ φαίνεται να φρενάρει και να κρατάει σε πολύ αποδοτικότερα επίπεδα τις αποδόσεις του αμερικάνικου χρέους…
Πέραν αυτού βέβαια ο νέος Καγκελάριος θα έχει και ένα επιπλέον πρόβλημα.
Δεν θα ξέρει με ποιόν θα είναι σε θέση να συζητήσει για κοινές (;) αποφάσεις στην Ευρωζώνη, απέναντι σε όλα τα προηγούμενα, καθώς η άλλη άκρη του Γαλλογερμανικού άξονα στο Παρίσι, θα αργήσει να αποκτήσει σταθερό σημείο αναφοράς…
Με άλλα λόγια η Ευρωζώνη, με όποιο Καγκελάριο προκύψει από τις εκλογικές διαδικασίες στην Γερμανία, «απαντήσεις» δεν μπορεί να βρει ικανές να κάνουν περισσότερο ορατή την «τύχη» του Ευρώ, ένα τέταρτο του αιώνα μετά την κυκλοφορία του. Κατά πως φαίνεται για να ξεδιαλύνει κάπως η ατμόσφαιρα θα χρειασθεί να τρέξει ο χρόνος μέσα στο 2025 – κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο – πριν αρχίσει να γίνεται ορατός ο ορίζοντας για την Ευρωζώνη.
