Είναι γνωστό ότι η αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης στην «εισβολή» – έτσι την χαρακτήρισαν κάποιοι στο Βερολίνο – της ιταλικής Unicredito στην Commerzbank, με το που ανακοινώθηκε η πώληση σχετικού πακέτου, δεν ήταν από αυτές που θα λέγαμε σύμφωνες με την προσδοκία ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Η Commerzbank είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα της Γερμανίας με βασικό μέτοχο το γερμανικό δημόσιο, αφού σχετικά πρόσφατα την είχε «στηρίξει» σε σοβαρές δυσκολίες.
Το Βερολίνο τραντάχτηκε για τα καλά και η σταθερότητα της ευπαθούς κυβέρνησης συνασπισμού του κ. Σόλτς ακόμα περισσότερο, με το που μαθεύτηκε ότι η ιταλική Unicredito – γνωστή και για την παρουσία της στα καθ’ ημάς – είχε σκοπό να αγοράσει ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο της Commerzbank. Τόσο μάλιστα που διατάχθηκε «έρευνα» για το θέμα και το αν θίγεται το εθνικό συμφέρον… Με άλλα λόγια ένα στεγνό γερμανικό όχι στις ιταλικές φιλοδοξίες για μελλοντικές συγχωνεύσεις στην καρδιά του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εδώ, μα γιατί; Αυτό δεν είναι το ζητούμενο εδώ και τόσα χρόνια από τότε που εμφανίστηκε το Ευρώ;
Η ολοκλήρωση της ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, σαν προϋπόθεση για να αποκτήσει η Ε.Ε. μία ολοκληρωμένη αγορά κεφαλαίων, όπως η Μ. Βρετανία, ή πολύ περισσότερο οι ΗΠΑ. Αυτό δηλαδή που ζητάει με το πρόσφατο κείμενο του και ο κ. Ντράγκι, μια ενιαία αγορά κεφαλαίων στην Ε.Ε.
Και που είναι το κακό θα πει κανείς και δεν το θέλουν στην Γερμανία; Δεν βλέπουν εμάς που ξεπεράσαμε τόσο γρήγορα – αλλά τόσο αιματηρά – την αυταπάτη των «εθνικών πρωταθλητών» που ευαγγελιζόταν ο Καρατζάς (Εθνική Τράπεζα) και μαζί του ο Κωστόπουλος (Alpha Bank); Στο τέλος νίκησε ο Λάτσης και στην Αθήνα πλέον χαιρόμαστε… όταν τα τραπεζικά «φιλέτα» καταλήγουν σε ξένους επενδυτές και τράπεζες.
Γιατί στο Βερολίνο αντιδρούν τόσο… βίαια; Και στο Παρίσι βέβαια το ίδιο και χειρότερο γίνεται, εξού και οι τόσες κρατικές παρεμβάσεις για την στήριξη των μεγάλων γαλλικών τραπεζικών ομίλων, όπως έγινε και με το Βερολίνο, όταν πριν λίγα χρόνια η Ουάσιγκτον «έβαλε χέρι» στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που το είχαν παρακάνει με την εκμετάλλευση της αμερικάνικης ποσοτικής χαλάρωσης και είχαν φορτώσει το σύστημά τους με ανεξέλεγκτα «παράγωγα»…
Η Deutsche Bank και οι γαλλικές τράπεζες ακόμα προσπαθούν να ξελασπώσουν από αυτή την ιστορία. Για να μη συζητήσουμε για την Ελβετία που ανέτρεψε το νομικό της σύστημα για να «διασώσει» εντός εθνικών πλαισίων της Credit Suisse όταν φούντωσε η αύξηση των επιτοκίων από τις Κεντρικές τράπεζες με τον πληθωρισμό.
Γιατί λοιπόν δεν θέλουν την ευρωπαϊκή «ενοποίηση» που καλωσορίζουμε τόσο θριαμβευτικά εμείς εδώ στην Ελλάδα κάθε φορά που μία από τις μεγάλες ή μικρές τράπεζες καταλήγει στον έλεγχο κάποιου άλλου ευρωπαίου ή μη;
Η αλήθεια είναι ότι το τραπεζικό σύστημα κάθε χώρας και ειδικά οι συστημικές τράπεζες βρίσκονται, όπως θα μπορούσαμε να πούμε, στην καρδιά του αποκαλούμενου εθνικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας ή εξουσίας.
Οι «εθνικές» τράπεζες δανείζουν τις ντόπιες βιομηχανίες, επιχειρήσεις, κρατικές επενδύσεις και τα νοικοκυριά όταν χρειάζεται, κρατάνε και διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις τους και – κυρίως – αγοράζουν και στηρίζουν, επωφελούμενες ταυτόχρονα, το εγχώριο κρατικό και ιδιωτικό χρέος (ομόλογα, έντοκα, κ.λ.π.).
Όταν αυτή η «λειτουργία», αυτός ο ομφάλιος λώρος αποκόπτεται και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που το νόμισμα δεν ελέγχεται ούτε εξαρτάται από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας τότε, να το πούμε με απλά λόγια… έχει χαθεί ο έλεγχος της λεγόμενης «εθνικής κυριαρχίας»…
Σε μας δεν φαίνεται να ενοχλεί αυτό ιδιαίτερα. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς ότι ζούμε με αυτό μία ζωή και έχουμε αρχίσει να ζητωκραυγάζουμε όσο περισσότερο συμβαίνει.
Αλλά για χώρες και οικονομίες όπως η Γερμανική, η Γαλλική, η Ιταλική, κ.λ.π. ακόμα και αν είναι δεμένες με ένα κοινό νόμισμα υπό μία Κεντρική Τράπεζα, που την τραβάει κάθε φορά προς το μέρος του ο εκάστοτε ισχυρότερος της παρέας, είναι εντελώς διαφορετικά.
Για την Γερμανία σε μία οικονομικά και πολιτικά εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, που το διεθνές αλλά και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, μέσα στο οποίο γεννήθηκε το λεγόμενο γερμανικό θαύμα, τραντάζεται και αμφισβητείται για τα καλά, το τελευταίο που θα ήθελε να της συμβεί είναι να χάσει τον έλεγχο της «καρδιάς» του δικού της συστήματος κεφαλαιαγοράς.
Η πάση θυσία διάσωση της Deutsche Bank τα προηγούμενα χρόνια και η διαφύλαξη «εθνικών πιστωτών» όπως η Commerzbank, δίπλα και συμπληρωματικά με την κρατικού ενδιαφέροντος KfW και τις LandesBanken, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή της στο νέο καταιγιστικό σε ανατροπές περιβάλλον μπροστά μας.
Αυτό άλλωστε το «εξήγησε» και ο κ. Λίντνερ (ΥΠΟΙΚ) στον κ. Ντράγκι με το που διάβασε την περιβόητη Έκθεση για την Ανταγωνιστικότητα στην Ε.Ε.
Αυτή η «διαφορά» είναι που βρίσκεται πίσω από την τόσο ακραία αντίθετη υποδοχή των τραπεζικών «placement» στο Βερολίνο, το Παρίσι, την Ρώμη από την μία μεριά και την Αθήνα ή την Λευκωσία από την άλλη.
