Ίσως να ήταν ένα μεγάλο ιστορικό και γεωπολιτικό ανέκδοτο, που όλοι στο μέλλον θα γελούσαν, με τις σημερινές ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες, αν δεν είχε στοιχίσει τόσες χιλιάδες νεκρούς και δεν είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες οικονομικές καταστροφές.
Σήμερα αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σποραδικές συγκρούσεις και βομβαρδισμούς (που συνεχίζουν να έχουν θύματα) ο πόλεμος φαίνεται να «παγώνει» καθώς ΗΠΑ και Ρωσία, οι πραγματικοί αντίπαλοι αυτής της σύγκρουσης, συνομιλούν στο Ριάντ για το πως θα κλείσουν αυτή η ιστορία…
Μιλάμε βέβαια για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ένα πόλεμο στον οποίο η Ενωμένη Ευρώπη μπήκε ακολουθώντας από το 2014 και μετά τις «εντολές» της αρμόδιας αμερικανίδας (υφ)υπουργού κας Νούλαντ, που είχε εκφρασθεί πολλάκις περιφρονητικά για τους ευρωπαίους συναδέλφους της.
Η Ε.Ε. μπαίνοντας σ’ αυτό τον πόλεμο κατάφερε τουλάχιστον τέσσερα «πράγματα».
Το πρώτο ήταν ότι κατάφερε εν μέσω μίας στρατηγικής επιλογής για την διαδικασία μετάβασης στην πράσινη και καθαρή ενέργεια, να στερήσει από την οικονομία της, το ένα από τα βασικότερα μέχρι τότε πλεονεκτήματά της στο διεθνές εμπόριο: την διαθεσιμότητα άφθονου και φθηνού φυσικού αερίου.
Δηλαδή ηλεκτρικής ενέργειας από φυσικό αέριο στο μεσοδιάστημα που την χωρίζει από την επιδιωκόμενη πλήρη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια.
Το δεύτερο που κατάφερε ήταν να βυθίσει λόγω της ενεργειακής κρίσης και της παράλληλης ξαφνικά τεράστιας αύξησης των εξοπλιστικών δαπανών τις ευρωπαϊκές οικονομίες σε οικονομική στασιμότητα και ύφεση, με άμεσες συνέπειες στην οικονομική αλλά και στην πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό των χωρών μελών. Έμμεση αλλά σαφής ένδειξη αυτής της συνέπειας η πλήρης αποσταθεροποίηση του γαλλογερμανικού άξονα, με την πολιτική αποσταθεροποίηση και αβεβαιότητα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Το τρίτο που κατάφερε με τον συνδυασμό των προηγούμενων είναι η νομισματική αποσταθεροποίηση, καθώς ούτε πλέον και η ΕΚΤ είναι σε θέση να διασφαλίσει τον καθοριστικό για την ευρωοικονομία σταθεροποιητικό ρόλο του Ευρώ, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της ΕΕ Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο αν σκεφτεί κανείς ότι στην συναλλακτική «αξία» αυτού του νομίσματος, εκφράζεται πλέον και νομιμοποιείτε το σύνολο της «αποταμίευσης» των ευρωπαϊκών νοικοκυριών και επιχειρήσεων…
Το τέταρτο είναι η εσωτερική πολυδιάσπαση μεταξύ των χωρών μελών για το ποια θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση της ΕΕ την επόμενη ημέρα. Ήδη η έκτακτη (λειψή) Σύνοδος Κορυφής που συγκάλεσε ο κ. Μακρόν στο Παρίσι κατέληξε στο απολύτως τίποτα, καθώς την ίδια ώρα και ημέρα, άλλοι, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, αποφάσιζαν για το τι θα γίνει στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Όλο αυτό θα ήταν πραγματικά ένα ιστορικών διαστάσεων ανέκδοτο για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες της τρέχουσας περιόδου της ΕΕ. Κάτι που θα κατέληγε να διδάσκεται σαν study case στα Πανεπιστήμια, αν δεν ήταν τόσο τραγικό για τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Βέβαια το ερώτημα που προκύπτει είναι επίσης με μία έννοια «τρομακτικό» και καθόλου αστείο.
Γιατί έχει να κάνει με το τι θα γίνει πλέον με αυτό που ξεκίνησε το 1992 στο Μάαστριχτ και έχει καταλήξει (μέχρι) σήμερα με την μορφή μιας αποτυχημένης και αδύναμης να διαμορφώσει η ίδια την τύχη της «Ενωμένης Ευρώπης» θέτοντας σε ευθεία αμφισβήτηση πλέον και την τύχη του Ευρώ. Αλλά το Ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα, είναι η «εγγύηση» των αποταμιεύσεων των ευρωπαϊκών οικογενειών…
Γιατί σ’ αυτό το σημείο ήμαστε πλέον.
Και όχι απλά στο αν θα φωνάξουν την Φον Ντερ Λάινεν να κάνει, κατά την γνωστή έκφραση, την γλάστρα στο Ριάντ…
