Ο πνιγμένος λέει η παροιμία, από τα… μαλλιά του πιάνεται. Κάπως έτσι βλέπουν και οι παγιδευμένοι στο χρηματιστήριο τις πρώτες στιγμές ηρεμίας μετά την μεγάλη πτώση.
Οι «παλιοί» της αγοράς, σε ανάλογες περιπτώσεις μεγάλων και παρατεταμένων -από 2 έως και 3 συνεδριάσεις- πτώσεων, συμβουλεύουν τους καλούς «πελάτες» τους να εκμεταλλεύονται το πρώτο “Rebound” για να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο στην «έξοδο», όντας παγιδευμένοι μακριά από αυτή.
Και στην περίπτωση της 2ας του Απρίλη, εκτός της «παρέας» Τραμπ και των Hedge Funds της WS, που «ξεφόρτωναν» επί 10 – 11 εβδομάδες πριν από την «ημέρα της απελευθέρωσης», όλος ο υπόλοιπος κόσμος, οι τεράστια μάζα των μικροεπενδυτών στις ΗΠΑ, όπως και οι επενδυτές στα άλλα χρηματιστήρια, κυνηγούσαν τις μεγάλες ευκαιρίες και απομακρύνονταν από την έξοδο κινδύνου.
Έτσι η «ανακούφιση» της Τρίτης ήταν πραγματικά μια στιγμή ανάσας μετά από απώλειες τρισεκατομμυρίων στην WS, αλλά και στα διεθνή χρηματιστήρια. Μαζί και στο δικό μας λιλιπούτειο ΧΑ…
Οι αιτίες όμως που προκάλεσαν την πτώση όχι μόνο δεν έχουν αποσυρθεί, αλλά αντίθετα έχουν πολλαπλασιαστεί αν θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα όπως είναι.
Ο εμπορικός πόλεμος έχει αποκτήσει νέες διαστάσεις πέραν εκείνων της 2ας Απριλίου, καθώς:
- Tο επιτελείο Τραμπ «εξήγησε» ότι οι δασμοί μπήκαν για να μείνουν, ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει ανταπόκριση για διαπραγματεύσεις από τις δεκάδες των ενδιαφερόμενων χωρών για κάποιου είδους συμβιβασμό.
- Η Κίνα, ο βασικός εμπορικός αντίπαλος όπως έχει εξηγήσει ο Στέφεν Μίραν, επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Τραμπ, όχι μόνο δεν έδειξε πρόθεση διαπραγμάτευσης, αλλά απάντησε με αύξηση των δασμών στα αμερικάνικα προϊόντα και μάλιστα με εξηγήσεις που δείχνουν ότι ήταν έτοιμη για μία τέτοια κίνηση από τις ΗΠΑ.
- Η Ουάσιγκτον και το επιτελείο Τραμπ έκαναν σαφές ότι δεν είναι πλέον δυνατό να παραμείνει κανείς στον χώρο συνεργασίας του δολαρίου και να συναλλάσσεται με την Ουάσιγκτον και ταυτόχρονα να έχει ανοιχτούς διαύλους εμπορικούς και άλλους με την Κίνα, θέτοντας έτσι επιπλέον διλλήματα στους ενδιαφερόμενους.
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση που ξαφνιάστηκε σαν να ξύπνησε από λήθαργο δεκαετιών, καταγράφει στις ελλείπουσες αντιδράσεις της την πλήρη αμηχανία απέναντι στο νέο περιβάλλον. Μία αμηχανία η οποία «κρύβει» το γεγονός ότι ανάμεσα στις Συμπληγάδες ΗΠΑ – Κίνας δεν είναι σε θέση να πάρει ενιαία θέση καθώς οι χώρες μέλη της έχουν διαφορετικά συμφέροντα επιβίωσης η μία από την άλλη, τόσο στο εμπορικό όσο και στο χρηματοπιστωτικό τομέα.
- Ας έρθουμε όμως και στο μεγάλο «παιχνίδι» της βίαιης μετακίνησης κεφαλαίων ανάμεσα στις αγορές ομολόγων και χρηματιστηρίου μετά την «εκπυρσοκρότηση» της 2ας Απριλίου. Διαπιστώνεται ότι αυτές οι «κινήσεις» λόγω του απρόβλεπτου χαρακτήρα τους, έχουν δημιουργήσει ανάγκες κάλυψης τεράστιων θέσεων, λόγω της ενεργοποίησης margin calls, απέναντι στις οποίες τόσο το τραπεζικό σύστημα, όσο και το «σκιώδες» τραπεζικό σύστημα, δεν είναι σε θέση να ξέρουν αν μπορούν να καλύψουν και μείνουν όρθια. Οι απαντήσεις είναι θέμα των επόμενων κρίσιμων εβδομάδων και ασφαλώς θα «φανούν» στα χρηματιστήρια.
- Πέραν αυτών, πρέπει να καταγράψουμε ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν ακόμα αποφασίσει το τι και πως θα πρέπει να κινηθούν καθώς ο ορίζοντας είναι ακόμα μέσα στην… ομίχλη.
Ήδη όμως η Κίνα που είχε τον δικό της ανεξάρτητο σχεδιασμό, όπως αποδεικνύεται, κινήθηκε σε νομισματικό επίπεδο αφήνοντας το Γουαν να διολισθήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Fed (δολάριο), Boj (γιεν), ECB (ευρώ) και ΒοΕ (στερλίνα), ακόμα δεν έχουν καν «ψελλίσει» το πως εκτιμούν τον ορατό ορίζοντα όσο αφορά την ισοδυναμία των δασμών με τις αλλαγές των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Και είναι σε όλους γνωστό, ότι όταν αρχίσουν και κινούνται οι «αριθμοί» στην αγορά συναλλάγματος, ούτε η αγορά ομολόγων, πόσο μάλλον η χρηματιστηριακή, δεν μπορεί να ξαναμιλήσει για… ηρεμία. Το μόνο για το οποίο αναφέρονται οι δηλώσεις των στελεχών των κεντρικών τραπεζών προς το παρόν είναι η ορατή πλέον απειλή μίας οριζόντιας κατάστασης ύφεσης στην παγκόσμια οικονομία.
Με άλλα λόγια, ο κόσμος έχει αλλάξει από τις 2 Απριλίου.
Και η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση δεν είναι δυνατή.
Ο ορίζοντας πλέον μοιάζει να ξυπνάει «μνήμες» από την δεκαετία του ’70, μετά την ανάλογη «ανατροπή» στο παγκόσμιο σύστημα συναλλαγών που είχε προκαλέσει η ακύρωση της Συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς από τον Νίξον. Αλλά σε ένα πολύ – πολύ πιο εκρηκτικό και ανεξέλεγκτο περιβάλλον, καθώς τότε (1971) το δολάριο αποσπάσθηκε από τον χρυσό. Σήμερα το δολάριο «κάθεται» πάνω σε μία «νάρκη» ανεξέλεγκτου χρέους από την οποία δεν μπορεί να «αποσπαθεί», χωρίς καταστροφικές και ανεξέλεγκτες συνέπειες προς κάθε κατεύθυνση…
