Από όλα τα ΜΜΕ διεθνώς υπάρχει η διαπίστωση πως αντίθετα με την προηγούμενη θητεία του, ο Τραμπ έχει μέσα σε ελάχιστες ημέρες συγκροτήσει σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό και οικονομικό του επιτελείο.
Όλες οι μέχρι στιγμής τοποθετήσεις, από εκείνη του Έλον Μασκ σε συνεργασία με τον δισεκατομμυριούχο Vivek Ramaswamy στο ρηξικέλευθο Υπουργείο Αποτελεσματικότητας (!), μέχρι τους Υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας, επιβεβαιώνουν την πρόθεση μιας «βίαιης» προσαρμογής της πολιτικής των ΗΠΑ σε εξωτερικό και εσωτερικό, με σαφείς στόχους και εργαλεία.
Τα «εργαλεία» είναι αφ’ ενός η συρρίκνωση (Μασκ – Ραμασουάμι) του σώματος αυτού που λέγεται «βαθύ κράτος» ή αλλιώς αυτό που αποκαλούμε κρατική γραφειοκρατία και αφ’ εταίρου το νέο καθεστώς υψηλών δασμών και μείωσης φορολογίας επιχειρήσεων.
Μένει βέβαια ανοικτό το πως θα εξελιχθεί το μέτωπο ρήξης με την ηγεσία της Fed όσον αφορά τα επιτόκια και το κόστος του χρήματος. Οι αγορές έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους με αποτέλεσμα αφ’ ενός την ραγδαία ισχυροποίηση του δολαρίου έναντι όλων των ισχυρών νομισμάτων και ειδικά του Ευρώ και αφ’ εταίρου την αύξηση των αποδόσεων των ομολόγων καθώς αναμένεται διατήρηση του πληθωρισμού στα σημερινά επίπεδα.
Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική οι στόχοι είναι επίσης σαφείς. Οι «άνθρωποι» που τοποθέτησε ο Τραμπ έχουν γραμμένα στο μέτωπό τους δύο συν ένα ονόματα, Ιράν, Κίνα και… Ευρωζώνη.
Τα «εργαλεία» εδώ είναι δασμοί και εξοπλιστικά προγράμματα προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες ανάγκες της κάθε περίπτωσης. Ασφαλώς για την Ευρωζώνη το «εργαλείο» είναι οι δασμοί και οι φορολογικές μειώσεις στις επιχειρήσεις στις ΗΠΑ. Δεν χρειάζεται άλλωστε κάτι περισσότερο δεδομένων των συνθηκών…
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία έχει φύγει από το προσκήνιο σαν αντίπαλος. Αλλά αυτό φαίνεται πως έχει ενταχθεί σε ένα διαφορετικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που εξυπηρετεί περισσότερο για την προώθηση των στόχων απέναντι στην Κίνα, αλλά και για την περαιτέρω συμπίεση της Ευρωζώνης (ενεργειακά, συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, κ.λ.π.).
Σε κάθε περίπτωση η εικόνα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ξεκαθαρίζει πολύ γρήγορα μετά την 5η Νοεμβρίου.
Τι γίνεται όμως από την από δω πλευρά του Ατλαντικού; Σε τί κατάσταση βρίσκεται η Ευρωζώνη; Η εικόνα και εδώ είναι μάλλον ξεκάθαρη.
Όσον αφορά την οικονομία, τα δεδομένα είναι σαφή. Η στασιμότητα της παραγωγής, η μη ανταγωνιστική χαμηλή παραγωγικότητα, η πτωτική ροή επενδύσεων, ο αυξανόμενος κατακερματισμός, έχουν οδηγήσει σε ένα περιβάλλον «φυγής» κεφαλαίων κυρίως προς τις ΗΠΑ.
Η ΕΚΤ το βασικό εργαλείο διευκόλυνσης της χρηματοδότησης έχει μπροστά του μια πρωτοφανή πίεση για το ευρώ (έχει ήδη διολισθήσει στο 1,05 δολάρια) που φαίνεται να οδεύει στο ένα προς ένα με το δολάριο, ίσως και χαμηλότερα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η δυνατότητα της ΕΚΤ για περαιτέρω μείωση των επιτοκίων προσκρούει στις αυξημένες τάσεις επιστροφής των πληθωριστικών πιέσεων και σε μία κατάσταση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…».
Όσον αφορά την πολιτική η κατάσταση είναι επίσης άσχημη. Την ίδια στιγμή που στην Ουάσιγκτον συγκροτείται ταχύτατα η νέα κυβέρνηση σε διάστημα ημερών, σχεδόν δύο μήνες πριν αναλάβει ο Τραμπ, στις Βρυξέλλες η Κομισιόν μετά από πέντε μήνες που έγιναν οι εκλογές στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν είναι σε θέση να συγκροτηθεί. Το εκτελεστικό επιτελείο της Ε.Ε. κάτι σαν κυβέρνηση στο ιδιότυπο καθεστώς της «Ενωμένης Ευρώπης», απειλείται ακόμα και με κατάρρευση της πρότασης Φον Ντερ Λάινεν καθώς βασικές επιλογές της «τρώνε πόρτα» στο Ευρωκοινοβούλιο.
Και όλα αυτά ενώ πληθαίνουν οι «φήμες» στους διαδρόμους του Μπερλεμόν ότι οι νομικές εκκρεμότητες της προέδρου της Κομισιόν με τα εμβόλια δεν θα αργήσουν να αρχίσουν να εμφανίζονται στον ορίζοντα.
Με αυτά τα δεδομένα, οικονομία και πολιτική στην Ε.Ε., φαίνεται να διαπλέκονται σε ένα φαύλο κύκλο επικίνδυνης επιδείνωσης των εσωτερικών δεσμών της Ευρωζώνης με απρόβλεπτες προς το παρόν συνέπειες.
Και με παντελή έλλειψη ενός κέντρου αποφάσεων που να μπορεί να δώσει – οποιαδήποτε – κατεύθυνση στις εξελίξεις… Αυτή είναι η εικόνα πέντε μήνες μετά τις Ευρωεκλογές και μία εβδομάδα μετά τις αμερικανικές.
