Οι μελισσοκόμοι φρόντισαν χθες το πρωί (22.2.2024) στο Σύνταγμα, να κρατήσουν ζωντανή την θύμηση της προηγούμενης μέρας, δηλαδή της 24ωρης συγκέντρωσης και παρουσίας των αγροτών μπροστά από την Βουλή.
Έτσι τα Οικονοκλαστικά δικαιολογούνται από άποψη επικαιρότητας να παραμείνουν θεματολογικά στο μείζον θέμα της κρίσης στην γεωργία και την παραγωγή τροφίμων.
Θα θυμίσουμε ότι το πλαίσιο της νέας ΚΑΠ που έχει εισάγει η Κομισιόν με βασικό στοιχείο της τον άξονα της πράσινης μετάβασης, έχει επιχειρηθεί να αποκρυσταλλωθεί σε ένα συμπαθές «μήνυμα» προς τον αγροτικό κόσμο: «Από το χωράφι στο ράφι».
Είναι ένα «μήνυμα» που ακούστηκε καλά τόσο στους αγρότες όσο και στα αυτιά των καταναλωτών, καθώς αυτή η άμεση σύνδεση της παραγωγής στο χωράφι με το …ράφι, υποδηλώνει ένα πράγμα: τον περιορισμό στο ελάχιστο των ενδιάμεσων παρεμβάσεων μεταξύ του παραγωγού και του καταναλωτή. Προς όφελος και των δύο πλευρών.
Αυτό βέβαια που ακολούθησε, πέρα από τις συνέπειες της πανδημίας, της κλιματικής αλλαγής, των γεωπολιτικών συγκρούσεων, τον κατακερματισμό της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου και τις «μυλόπετρες» της νέας ΚΑΠ, ήταν ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Ανάμεσα στο χωράφι και… το ράφι, «χώθηκαν» όλοι όσοι μπορούσαν να χωθούν ανεξέλεγκτα για να σπάσουν κάθε σχέση μεταξύ των τιμών των προϊόντων που φεύγουν από χωράφι, σε σχέση με αυτές που καταλήγουν στο ράφι.
Η απόδειξη είναι στα νούμερα της Eurostat, αλλά και όλων των εθνικών στατιστικών υπηρεσιών, που στο μεταξύ μετράνε τον επιμέρους πληθωρισμό των αγροτικών προϊόντων σε σχέση με εκείνο των τροφίμων στα ράφια.
Τα πρώτα μετά από τις εκρηκτικές αυξήσεις λόγω των γεωπολιτικών σπασμών (πανδημία, πόλεμοι, κατακερματισμός της παγκοσμιοποίησης), κατέρρευσαν και πάλι στα παλαιότερα και κάτω από αυτά, επίπεδα.
Αντίθετα τα τρόφιμα στο ράφι παραμένουν εκκωφαντικά υψηλά αποτελώντας ένα από τα πιο σκληρά και ανελαστικά στοιχεία στην σύνθεση του πληθωρισμού που έχει επίσης στον επίπεδο του Γενικού Δείκτη υποχωρήσει δραστικά.
Κάποιος φίλος της στήλης είχε πρόσφατα επισημάνει δεικτικά ότι σε όλα ο πληθωρισμός πέφτει, εκτός από τα τρόφιμα και τα… επιτόκια.
Το φαινόμενο είναι τόσο ακραίο που ακόμα και οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν – για λίγο – λεκτικά τον όρο «πληθωρισμός της απληστίας».
Αλλά σε ποιόν αναφέρεται αυτός ο πληθωρισμός της… απληστίας;
Σε ποιανού την «απληστία» αναφέρεται;
Η απάντηση είναι εύκολη και έχουν αρχίσει να την αντιλαμβάνονται πρώτοι απ’ όλους οι αγρότες σ’ ολόκληρη την Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα.
Αναφέρεται ακριβώς σε ότι μεσολαβεί με «αόρατο» τρόπο ανάμεσα στο χωράφι και στο ράφι.
Ήτοι αφ’ ενός στον «έμπορο» και αφ’ εταίρου στον «μεταποιητή» του αγροτικού προϊόντος και ξανά στον «έμπορο». Και βέβαια στον απολύτως αναγκαίο «χρηματοδότη» – το χρηματοπιστωτικό σύστημα – αυτής της διαμεσολάβησης.
Η Κομισιόν που κυκλοφόρησε πριν από κάποιο καιρό το σύνθημα πολιτικής «από το χωράφι στο ράφι» υπονοώντας την συρρίκνωση της διαμεσολάβησης, που δεν προσθέτει αξία στο τελικό προϊόν, αποφεύγει να το αναφέρει πλέον πολύ συχνά τελευταία.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αναγνωρίζει σ’ αυτό μία αποτυχημένη … έμπνευση.
Ναι θα μπορούσε κανείς να το πει αυτό αν η πολιτική της – η νέα ΚΑΠ – που έχει στο μεταξύ δρομολογήσει, δεν είναι αυτή που διαμορφώνει μαζί με τις εθνικές πολιτικές το πεδίο ευχέρειας δράσης αυτής της διαμεσολάβησης στο όνομα της «πράσινης μετάβασης» και της περιβόητης «ενεργειακής μετάβασης»…
Που πάει να πει ότι ο αγροτικός κόσμος της Ε.Ε. αρχίζει σπασμωδικά να αναρωτιέται – ξυπνώντας απότομα από την «ζάλη» των σίγουρων επιδοτήσεων – αν πρόκειται για μία αποτυχημένη προσδοκία, ή για μία προγραμματισμένη πολιτική «απάτη» εις βάρους του.
Μετά από λίγη σκέψη θα μπορούσε να υποστηρίξει πλέον κάποιος ότι το σημείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι το πόσο γρήγορα και κυρίως το πώς θα εκφραστεί την «επόμενη μέρα», αυτό το «ξύπνημα» από του αγροτικού κόσμου από την ζάλη των επιδοτήσεων.
Αυτές τις πρώτες ειρηνικές στιγμές αφύπνισης είδαμε στις Βρυξέλλες έξω από την Σύνοδο Κορυφής ή στο Σύνταγμα προχθές (21.2.2024)…
