Σήμερα, εκτός απροόπτου, στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. θα οριστικοποιηθεί η επιτελική ομάδα που θα κληθεί να διαχειριστεί την απολύτως βέβαιη νέα φάση οικονομικής και πολιτικής αναταραχής στην Ευρώπη.
Γιατί μιλάμε με τόση βεβαιότητα για νέα φάση οικονομικής κρίσης (λόγω Γαλλίας) στην Ε.Ε.;
Μα είναι για πρώτη ίσως φορά τόσο προφανές.
Σε λίγες εβδομάδες και αφού θα έχουν ολοκληρωθεί οι δύο «γύροι» των γαλλικών εκλογών. θα έχουν «ανατραπεί» δύο βασικές πραγματικότητες που συγκροτούσαν μέχρι σήμερα την «εικόνα» της Ε.Ε..
Πρώτον θα έχει ανατραπεί η σταθερή υποστήριξη της γαλλικής κυβέρνησης στην οικονομική πολιτική των Βρυξελλών και δεύτερον θα έχει «γκρεμισθεί» ο ένας από τους δύο πόλους στήριξης του μέχρι σήμερα γεωπολιτικού και οικονομικού άξονα της Ε.Ε.
Ενώ παράλληλα, ο άλλος πόλος, στο Βερολίνο, έχει αρχίσει ήδη να… τρέμει.
Οι Ευρωεκλογές απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι «η οικονομία εξακολουθεί να κυβερνά τις επιλογές των ψηφοφόρων».
Και αυτό οδηγεί είτε την Λεπέν στην Κυβέρνηση είτε το νέο «Λαϊκό Μέτωπο», όχι τον Μακρόν.
Και οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί παρά τις απολύτως αντίθετες πολιτικές αναφορές τους, «συμφωνούν» ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να ανατρέψει την οικονομική πολιτική του Μακρόν.
Και αυτό αφορά μία χώρα της οποίας το ποσοστό δημόσιου χρέους βρίσκεται κατά 50% – 51% εκτός Γαλλίας.
Καμία άλλη μεγάλη οικονομία της Ευρώπης δεν βρίσκεται σε τέτοια εξάρτηση από τις αντιδράσεις «ξένων» επενδυτών… Αυτό σημαίνει ότι ο «κίνδυνος» όταν εκδηλωθεί δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί εκ των έσω.
Μόνο η συνεργασία Βρυξελλών (Κομισιόν – ESM) και Φρανκφούρτης (EKT – TPI) θα μπορούσε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει και δεν έχει διαπιστωθεί αν μπορεί να γίνει με επιτυχία, τόσο λόγω του τεράστιου χρέους της Γαλλίας όσο και – ιδιαίτερα – λόγω της τεράστιας διασύνδεσης του γαλλικού χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ε.Ε.
Και ποιοι θα βρίσκονται στα επιτελικά πόστα στις Βρυξέλλες για να διαχειριστούν μια τέτοια αναταραχή;
Αν είναι οι τέως συνεργάτες και συνοδοιπόροι του Μακρόν, ο οποίος θα παραμένει στην γαλλική προεδρία, όπως η κα Φον ντερ Λάιεν και ο πορτογάλος κ. Κόστα, οι «αντιδράσεις» κάθε άλλο παρά προβλέψιμες μπορούν να είναι.
Αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε στην προηγούμενη δεκαετία όταν ο Μπερλουσκόνι «κοντράρισε» τις Βρυξέλλες και μετά από παρ’ ολίγον ανεξέλεγκτες περιπέτειες, ο καθηγητής Μάριο Μόντι προσγειώθηκε στην Ρώμη στην θέση του κ. Μπερλουσκόνι. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Με μία διαφορά βέβαια.
Τότε η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή το «ελεύθερο εμπόριο» εξακολουθούσε να εφοδιάζει την Ε.Ε. με φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο και πάμφθηνα κινέζικα προϊόντα (δηλαδή φθηνή εργασία), διατηρώντας τον πληθωρισμό σε σχεδόν αόρατα όρια, χωρίς κανένα πόλεμο να μαίνεται στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Και βέβαια με τα επιτόκια στο μείον 0,5% και την ΕΚΤ «χαρούμενη» και ανέμελη να χρηματοδοτεί έμμεσα την ευρωοικονομία με τον ισολογισμό της.
Και την Ελλάδα να βρίσκεται στην «γωνία» στην τιμωρία σαν παράδειγμα για όποιον δεν …ακούει τις αποφάσεις των Βρυξελλών.
Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι, θα πρέπει να διαχειριστούν μία πολύ μεγαλύτερη κρίση χωρίς κανένα από τα «πλεονεκτήματα» εκείνης της δεκαετίας.
Και χωρίς τον Μάριο Ντράγκι να δηλώνει ότι θα κάνει ότι και αν χρειαστεί για το ευρώ.
Με πληθωρισμό, ακόμα, με πόλεμο και ανοικτό μέτωπο, με το ενεργειακό κόστος στα ύψη, με τα επιτόκια σε πρωτοφανή για την κατάσταση επίπεδα, με εμπορικό «μέτωπο» απέναντι σε Ρωσία και Κίνα. Και κυρίως με τον μεγαλύτερο αποσταθεροποιητικό παράγοντα να αναμένεται από τις αμερικανικές εκλογές τον Νοέμβριο, είτε βγει ο Τράμπ είτε επιβιώσει (;) ο Μπάϊντεν.
Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανένας σήμερα, ότι και αν αποφασίσουν οι 27 στις Βρυξέλλες;
Ειδικά αν επιβεβαιωθεί η επανατοποθέτηση της κας Φον ντερ Λάιεν, επικεφαλής της Κομισιόν, που διάλεξε κυριολεκτικά την κατάλληλη στιγμή για κηρύξει την επιστροφή της Ε.Ε. στην …δημοσιονομική πειθαρχία;
