Ένα μήνα περίπου μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Τράμπ στην Ουάσιγκτον (20.1.2025), η Γερμανία έχει εκλογές.
Μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή -στους Γερμανούς πάντα παίρνει χρόνο αυτό…- η ΕΕ με ένα κατακερματισμένο και αμήχανο επιτελείο πολιτικής εξουσίας και διοίκησης, αναγκαστικά θα αποτελεί έρμαιο των ήδη διαμορφωμένων κινήσεων, που θα «τρέχουν» στο νέο επίπεδο σχέσεων δηλαδή αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας και Κίνας.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ήδη διαμορφωμένο επιτελείο της διοίκησης Τράμπ (Μάικ Γουόλτζ, Έλον Μάσκ, Μάρκ Ρούμπιο, Ελίζ Στέφανικ, κ.λ.π.) οι στόχοι αυτής της πολιτικής όσο αφορά τον εσωτερικό και διεθνή ορίζοντα είναι σαφείς: δασμοί, φορολογικές ελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις, Ιράν και Κίνα…
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι σχέσεις με την ΕΕ δεν υπάρχουν πουθενά σαν σημείο άμεσου ενδιαφέροντος, αλλά σε όλα τα προαναφερθέντα «μέτωπα» η εμπλοκή της ΕΕ τίθεται σαν συνεπακόλουθο των τελικών ρυθμίσεων και στόχων χωρίς αυτόνομο ρόλο και συμμετοχή. Αυτό επιβεβαιώθηκε σιωπηρά για άλλη μία φορά στις πολιτικές δασμών με την Κίνα, όπως και στις εξελίξεις στην μέση Ανατολή.
Στην «διαπραγμάτευση» με την Ρωσία για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι σαφές ότι οποιοδήποτε μορφή «τέλους» με πρωτοβουλία Τράμπ, δεν προϋποθέτει -σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής τουλάχιστον διακηρυγμένες θέσεις του επιτελείου του Τράμπ- την γνώμη της ΕΕ.
Αν στις Βρυξέλλες θέλουν να συνεχίσουν στην μέχρι σήμερα «γραμμή» είναι προφανές ότι θα πρέπει να αναλάβουν να πληρώσουν ολόκληρο τον λογαριασμό. Και κάτι τέτοιο κανείς στις Βρυξέλλες δεν είναι σε θέση να το υποστηρίξει, ότι και να βγάλουν οι εκλογές του Φεβρουαρίου στην Γερμανία. Το αντίθετο μάλιστα…
Με άλλα λόγια στην υπόθεση της Ουκρανίας οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον – Μόσχας, ο ρόλος που προβλέπει το «σενάριο» για τις Βρυξέλλες -όπως και στο ξεκίνημα του πολέμου για να θυμηθούμε την κα Νούλαντ (ΗΠΑ)- είναι αυτός που θα ορισθεί στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον – Μόσχας.
Όσον αφορά στο «μέτωπο» με το Ιράν αν θέλει να δει κανείς το πλαίσιο της ευρωπαϊκής συμμετοχής δεν έχει παρά να γυρίσει μερικά χρόνια πίσω στον πόλεμο με το Ιράκ… Το ζήτημα όμως σήμερα είναι ότι κοιτάζοντας με προσοχή τις εξελίξεις στο «μέτωπο» Ισραήλ/ΗΠΑ με το Ιράν θα πρέπει να συνυπολογίσει το πως θα «λήξει» η τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία και τα ανταλλάγματα που θα δοθούν εκατέρωθεν, όσον αφορά την στάση της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή την επόμενη ημέρα.
Για να κοιτάξουμε και το τρίτο και μεγαλύτερο «μέτωπο» αυτό των ΗΠΑ με την Κίνα, είναι προφανές ότι στην Ουάσιγκτον έχουν στο μυαλό τους την αντίστροφη πολιτική του Νίξον (δηλαδή του Κίσινγκερ) με την Κίνα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε που στόχευσε (μεταξύ άλλων) στο άνοιγμα των σχέσεων με Κίνα για να απομονώσει την πάλι ποτέ ΕΣΣΔ.
Σήμερα το ίδιο «παιχνίδι» φαίνεται πως επιχειρείτε να παιχτεί ανάποδα μέσω του τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία και την προσπάθεια να μπουν σφήνες στις στενές σχέσεις Κίνας – Ρωσίας, που συνδέθηκαν ακόμα περισσότερο λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Και εδώ η «συμμετοχή» της ΕΕ σαν παράγοντας διαμόρφωσης των εξελίξεων είναι προς το παρόν αόρατη, καθώς η Ουάσιγκτον ιεραρχει τις κινήσεις σε μία ακολουθία πρωτοβουλιών, που βάζει την Ευρωζώνη μπροστά στο βαρύ ερώτημα τι κάνει τώρα στην νέα κατάσταση, στο «φως» του τι «κέρδισε» στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Γιατί το τι έχασε μπορεί να το απαντήσει κανείς εύκολα…
