Το ελληνικό δημόσιο ανάμεσα στα άλλα περίεργα έχει και κάτι εντυπωσιακό, που «κοστίζει» μεν, αλλά κανένας δεν φαίνεται να ενοχλείται. Όλα τα χρήματα του Προϋπολογισμού περνάνε για να φτάσουν στους δικαιούχους τους όπως είναι φυσικό από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, δηλαδή από το Υπουργείο Οικονομίας.
Όλα εκτός από ορισμένα.
Και μάλιστα αυτά τα «ορισμένα» αγγίζουν το 1% του ΑΕΠ, ήτοι περίπου 2 δισ. ευρώ ετησίως. Πολλά λεφτά…
Αυτά τα χρήματα περνάνε μέσα από ένα Υπουργείο που συνήθως όταν γίνεται η κατανομή των χαρτοφυλακίων σε κάθε κυβέρνηση δεν είναι από τα πρώτα που ανατίθενται σε Υπουργό.
Αντίθετα θα έλεγε κανείς εκεί καταλήγουν κάποιοι Υπουργοί αφού γίνουν διάφορες καραμπόλες και ξεμείνει ο Πρωθυπουργός από θέσεις. Μιλάμε βέβαια για το Υπουργείο Γεωργίας ή Αγροτικής Ανάπτυξης ή τέλος πάντων όπως το ονομάζει κάθε κυβέρνηση.
Αυτό το Υπουργείο λοιπόν και ο κατά περίπτωση ευρισκόμενος σ’ αυτό υπουργός, διαχειρίζονται ένα τεράστιο ποσό χρημάτων που αφορά στην πρωτογενή παραγωγική διαδικασία, την αγροτική οικονομία και τους φίλους μας τους γεωργούς.
Ναι αυτούς που κατέβηκαν με τα τρακτέρ «ευγενικά» στο Σύνταγμα και τώρα φαίνεται να έχουν επιστρέψει στα χωριά τους, αλλά όχι στα χωράφια τους.
Δύο κατά συνέπεια είναι τα θέματα εδώ.
Το ένα έχει να κάνει με την εύλογη απορία πως γίνεται ο σχεδιασμός της κυβέρνησης – όλων των κυβερνήσεων – να διαθέτει ένα τέτοιο τεράστιο ποσό μέσα από ένα υπουργείο που δεν διαθέτει ούτε την δημοσιονομική τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά «εργαλεία» για να διεκπεραιώσει τόσο μεγάλες πληρωμές. Το κάνει όμως εδώ και πολλά χρόνια…
Θα μπορούσε να θυμίσει κανείς εδώ ότι ένα από τα βασικότερα θέματα των αγροτών που πρόσφατα επισκέφθηκαν το Σύνταγμα είναι το πως κατανέμονται και το πως πληρώνονται (δηλαδή καθυστερούν) οι επιδοτήσεις, ή αποζημιώσεις, ιδιαίτερα μετά από τις πυρκαγιές, τους σεισμούς και τις πλημμύρες των τελευταίων ετών. Πολλά λεφτά από ένα συνήθως συμπαθητικό αλλά μπερδεμένο υπουργείο.
Κι όμως ο δρόμος του χρήματος – που πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι προέρχεται από τους πόρους της ΚΑΠ – συνεχίζει να περνάει μέσα από τα ίδια πάντα μονοπάτια που μερικές φορές «λασπώνονται» κάποιοι για να τα φροντίσουν κατά πως πρέπει.
Το άλλο έχει να κάνει με τους ίδιους τους αγρότες, τους αποδέκτες αυτών των πόρων.
Αυτή την φορά όπως φάνηκε τόσο από τις δηλώσεις τους στο Σύνταγμα όσο και από την διατύπωση των αιτημάτων που μεταφέρθηκαν στις συζητήσεις με την κυβέρνηση, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι οι αιτίες των προβλημάτων τους δεν είναι πλέον συγκυριακές.
Κλιματική αλλαγή, πράσινη μετάβαση, διαφορικός πληθωρισμός με την βιομηχανία των τροφίμων, αλλαγή πλεύσης από την ΚΑΠ όσο αφορά τις επιδοτήσεις, καμία αλλαγή σε επίπεδο κυβερνητικής πολιτικής.
Τα Οικονοκλαστικά λόγω καταγωγής του γράφοντος είχαν την ευκαιρία να εξοικειωθούν με το κλίμα των συζητήσεων στην περιφέρεια, που έχει ακολουθήσει την επιστροφή από το Σύνταγμα στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά.
Τα «νέα» λοιπόν είναι ότι σε ένα σημαντικό τμήμα του αγροτικού κόσμου ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως η κινητοποίηση του Φλεβάρη «δεν έδωσε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα». Πέρα βεβαίως από την «χωρίς όρια κατανόηση» που συνάντησαν από πλευράς κυβέρνησης…
Και το ερώτημα που φαίνεται να αναδύεται πλέον μέσα στο κλίμα αυτό είναι «αν η κυβέρνηση δεν μπορεί, τότε ποιος μπορεί;» που συνοδεύεται από το «και τώρα εμείς τι κάνουμε;»…
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, μα τι σχέση έχει το πρώτο θέμα, δηλαδή το «ποιος μοιράζει τα λεφτά», με το «τι κάνουμε εμείς τώρα;».
Προφανώς και έχει σχέση.
Γιατί αν οι αγρότες έχουν ήδη αρχίσει να «οσμίζονται» ότι το πρόβλημα δεν είναι συγκυριακό, αλλά θα το έχουν και φέτος και του χρόνου και του παρα-χρόνου, τότε καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πάρουν μεγάλες αποφάσεις για το αν μπορούν να μείνουν στα χωράφια τους.
Επίσης καταλαβαίνουν ότι αυτό για το οποίο μπορούν να συζητήσουν και να διαπραγματευθούν για να ανοίξει κάποιος δρόμος μπροστά τους είναι η δομική αναδιάρθρωση της παραγωγικής διαδικασίας στον αγροτικό τομέα της παραγωγής. Και αυτό σημαίνει κεντρικό σχεδιασμό. Κεντρικό μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό για τους προσανατολισμούς της αγροτικής παραγωγής, την στήριξη αυτής της αναδιάρθρωσης και την συγκεντροποίηση της διαχείρισης των πόρων, για να πάψει να είναι και αντιμετώπιση του προβλήματος «συγκυριακή».
Οι αγρότες έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν αυτό. Και φαίνεται ότι αν δεν το καταλάβουν και οι …άλλοι, θα τους το δώσουν να το καταλάβουν στις επερχόμενες Ευρωεκλογές.
Αυτά «ακούμε» τις μέρες που πέρασαν από την επίσκεψη των αγροτών στο Σύνταγμα.
