Ο Κωστής Χατζηδάκης σε τελευταία παρέμβασή του στα social media (ΤικΤοκ) εξηγεί την αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής πολιτικής στο σκέλος των αποκρατικοποιήσεων. Και απευθύνει μάλιστα μία σαφή ευθύνη σε όσους έχουν αντιταχθεί σ’ αυτή (στις αποκρατικοποιήσεις), χαρακτηρίζοντας την στάση τους υποστήριξη της σοβιετοποίησης της οικονομίας.
Πέραν όμως της προφανούς υπερβολής στον χαρακτηρισμό σοβιετοποίηση ο κ. Χατζηδάκης θέτει ένα πολύ κρίσιμο και με διεθνείς διαστάσεις, θέμα που ξεπερνάει τα όρια της συγκυριακής «προπαγάνδισης» της συγκεκριμένης πολιτικής θέσης μέσω του TikTok. Το ζήτημα δεν είναι ο «κρατισμός» και το «σοβιετικό» μοντέλο, αλλά η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρωζώνη και οι πολιτικές που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει την τρέχουσα κρίση.
Στο πλαίσιο αυτό ο ρόλος του κράτους ακριβώς λόγω της κρίσης (ή διακοπής κατ’ άλλους) της παγκοσμιοποίησης, αλλάζει και δημιουργεί άλλες ανάγκες στην σχέση κράτους και οικονομίας.
Ακριβώς το θέμα αυτό δηλαδή τις δημόσιες επενδύσεις, έκρινε ως μείζον, για την τρέχουσα κατάσταση ο Μάριο Ντράγκι. Το επέλεξε ως βασικό θέμα τοποθέτησης σε πρόσφατη ομιλία του, στο 40 ο ετήσιο Συνέδριο NABE (National Association for Business
Economics) στην Ουάσιγκτον για την απονομή του βραβείου “Paul A. Volcker Lifetime Achievement Award”.
Σ’ αυτό την ομιλία του ο Μάριο Ντράγκι -που δεν αποκλείεται να τον δούμε σύντομα σε κεντρική θέση στην Ευρωζώνη- έθεσε το θέμα της αλλαγής στρατηγικής στην Ευρώπη και επέμεινε στην κεντρική σημασία πλέον των δημόσιων επενδύσεων, ακριβώς λόγω της αλλαγής των συνθηκών και της κρίσης (διακοπή υποστηρίζει ο ίδιος) της παγκοσμιοποίησης. Κατά την λογική του κ. Χατζηδάκη ο Ντράγκι θα μπορούσε να κατηγορηθεί με αυτά που είπε ότι προτείνει «σοβιετικό» μοντέλο για την Ευρώπη την επόμενη περίοδο.
Ας δούμε όμως τι είπε και γιατί αυτός, ο μέχρι πριν λίγα χρόνια «ακραίος» υποστηρικτής του νεοφιλευθερισμού, φαίνεται να κινείται σε άλλη κατεύθυνση.
Κατά τον Ντράγκι στην τρέχουσα κατάσταση ακριβώς λόγω του διεθνούς κατακερματισμού της παγκοσμιοποίησης, ανατρέπονται οι
συνθήκες στην βάση των οποίων είχε οικοδομηθεί το μοντέλο της Ευρώπης και του Ευρώ. Όπως υποστήριξε η Ευρώπη, η οποία έχει «ακολουθήσει μια πολιτική σκόπιμης συσσώρευσης πλεονασμάτων τρεχουσών συναλλαγών» … «μέσω των λανθασμένων φιλοκυκλικών δημοσιονομικών πολιτικών που κατοχυρώνονται στους (σ.σ. δημοσιονομικούς) «κανόνες» μας, έχουν συμπιέσει την εγχώρια ζήτηση και το κόστος εργασίας».
Αυτός είναι ο κόσμος που έχει τελειώσει κατά τον Ντράγκι. Σύμφωνα με την ανάλυσή του η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης μπορεί να έχει «διακοπεί» αλλά στο μεταξύ «έχει αφήσει πίσω εισοδηματικά» μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη μείωση του μεριδίου του εισοδήματος της εργασίας, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν από το 1950 μέχρι σήμερα όπως σημειώνει ο Ντράγκι.
Υποστηρίζει μάλιστα ότι «το τέλος παγκοσμιοποίησης ρίχνει στο έδαφος το μοντέλο της Ευρώπης, ένα μοντέλο που παρήγαγε σε πολλές χώρες της Ευρώπης την «καταστροφή» της εσωτερικής ζήτησης…».
Σχεδόν σαν να …απαντά στα ζητήματα που έθεσε ο κ. Χατζηδάκης υποστηρίζει ότι στο σενάριο που ανοίγεται μπροστά μας δεν θα
υπάρξουν σοκ ζήτησης, αλλά σοκ προσφοράς.
«Αυτά τα σοκ προσφοράς είναι πιθανό να προκύψουν όχι μόνο από νέες τριβές στην παγκόσμια οικονομία», αλλά (σ.σ. χρησιμοποιώντας άπταιστη «διπλωματική γλώσσα») «από την πολιτική μας απάντηση για τον μετριασμό αυτών των τριβών…».
Και καταλήγει στο δια ταύτα: «Η δημοσιονομική πολιτική θα κληθεί να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις για την κάλυψη νέων επενδυτικών αναγκών. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν (σ.σ. τις συνέπειες) την ανισότητα πλούτου και εισοδήματος». Να σημειώσουμε ότι κατά τον τέως πρόεδρο της ΕΚΤ τα πραγματικά επιτόκια θα είναι πλέον μόνιμα υψηλότερα από εκείνα του κύκλου που τελείωσε με την παγκοσμιοποίηση…
Με άλλα λόγια τέρμα το εύκολο και τζάμπα χρήμα του οποίου η πρωτοφανής «μόχλευση» είχε τροφοδοτήσει τις ιδιωτικές επενδύσεις τις προηγούμενη περίοδο. Και συνεχίζει πλέον σαν κεντρικός τραπεζίτης αλλά και κυβερνήτης.
Απαιτείται υπογραμμίζει ένας συνδυασμός κατάλληλων πολιτικών: «Επαρκώς χαμηλό κόστος κεφαλαίου για την τόνωση των επενδυτικών δαπανών, χρηματοπιστωτική ρύθμιση που υποστηρίζει την ανακατανομή κεφαλαίων και την καινοτομία και πολιτική ανταγωνισμού που διευκολύνει τις κρατικές ενισχύσεις όταν δικαιολογούνται».
Μιλάει βέβαια και για την νομισματική πολιτική αλλά επιμένει ότι την δουλειά πρέπει να την κάνει η δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή οι δημόσιες επενδύσεις. Και όχι οι απο-επενδύσεις…
Αυτή την ανάλυση ο Ντράγκι την παρουσίασε όχι στα social media, αλλά μπροστά σε εκατοντάδες συναδέλφους του, τραπεζίτες, ανώτερα επιχειρηματικά στελέχη, οικονομολόγους και διοικητικούς παράγοντες.
