Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τον Τραμπ τίποτα δεν είναι παράδοξο και αναπάντεχο, είτε με την καλή είτε με την … κακή έννοια.
Πράγματι σχεδόν δύο μήνες πριν αναλάβει η κυβέρνηση Τραμπ και εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο για δεύτερη φορά, η Ουάσιγκτον φαίνεται να «κυβερνά» τις ΗΠΑ και τον … κόσμο, με δύο αρχές, μία εκείνη του Μπάιντεν και άλλη μία εκείνη του Τράμπ, ταυτόχρονα.
Ο Τράμπ επιβεβαιώνει ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του θα σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σε μία ημέρα, ενώ ο Μπάιντεν ταυτόχρονα ενεργοποιεί την χρήση βαλλιστικών πυραύλων made in USA, από τον Ζελένσκι εναντίον της Ρωσίας. Επιτελικά στελέχη της κυβέρνησης Μπάιντεν ταξιδεύουν για διαπραγματεύσεις που αφορούν στο διεθνές εμπόριο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ο Τράμπ εξαγγέλλει την επιβολή δασμών σε «εχθρούς» (Κίνα) και «φίλους» (Καναδά, Μεξικό, Ευρώπη) και μειώσεις φόρων στο εσωτερικό.
Και οι εξαγγελίες αυτές λαμβάνονται από τους παραλήπτες ως «δεδομένες» σε σημείο που ο πρωθυπουργός του Καναδά το ίδιο βράδυ είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Τραμπ για το «δέον γενέσθαι…». Την ίδια ώρα η κα Γιέλεν αυξάνει ραγδαία την έκδοση χρέους της αμερικάνικης κυβέρνησης και ο Πάουελ δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πειθαρχήσει σε περίπτωση που ο Τραμπ του ζητήσει παραίτηση…
Κατά τα άλλα Μπάιντεν και Τράμπ στην συνάντησή τους διαβεβαίωσαν για ομαλή μετάβαση στις 20 Ιανουαρίου 2025. Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατεί πλέον είναι ότι μετά το αρχικό ξάφνιασμα οι αγορές άρχισαν να υιοθετούν -προσωρινά- στάση αναμονής για το τι πραγματικά πρόκειται να γίνει μετά τις 20 Ιανουαρίου.
Σε κάθε περίπτωση οι επιλογές προσώπων για τις θέσεις των «υπουργών» της κυβέρνησης Τράμπ ξεφεύγουν… από τα συνήθη όρια προβλέψεων για το τι θα συμβεί το 2025. Ίσως και πριν από αυτό.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού στην Ευρώπη, κύριο αποδέκτη μέχρι σήμερα των τεράστιων συνεπειών της ενεργειακής κρίσης που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία, όχι μόνο ο πάλαι ποτέ κυρίαρχος γαλλογερμανικός άξονας έχει σχεδόν καταρρεύσει, αλλά και οι επιμέρους κυβερνήσεις που τον στήριζαν δουλεύουν πλέον με ημερομηνία λήξης.
Τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική, δεν υφίσταται κανένα στοιχείο, «δεδομένο» όπως αρέσκεται να λέει η κα Λαγκάρντ, επικεφαλής του μοναδικού σταθερού (;) ευρωπαϊκού θεσμού, που να ανοίγει ένα παράθυρο ασφαλούς πρόβλεψης για τα μέλλοντα να συμβούν. Το αντίθετο μάλιστα.
Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση έχει ήδη ουσιαστικά ανατραπεί και πάει για εκλογές, ενώ η γαλλική αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ανατροπής της στην Βουλή λόγω Προϋπολογισμού, στο μέγα θέμα της έκδοσης κοινού (αμοιβαίου) ευρωπαϊκού χρέους, ήτοι ευρω-ομολόγων, αναδύονται εκ νέου σφοδρές αντιθέσεις.
Διασυνοριακές ομαδοποιήσεις πολιτικών (ΥΠΕΞ) της Ε.Ε. «εγκρίνουν» την έκδοσή του σαν μέσο χρηματοδότησης της ανάληψης του πολέμου στην Ουκρανία από την ΕΕ (!), ενώ την ίδια στιγμή στην Φρανκφούρτη η ισχυρή πλειονότητα των Κεντρικών Τραπεζιτών δηλώνει απολύτως αντίθετη.
Βέβαια στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να κοιτάζει κανείς το δάχτυλο (τα ευρωομόλογα) που δείχνει το δάσος και όχι το δάσος (ανάληψη της ευθύνης για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την ΕΕ). Αλλά για να μη γίνει αυτός ο αποπροσανατολισμός, δηλαδή να μη χαθεί το δάσος πίσω από το δάχτυλο, προϋποτίθεται η ύπαρξη κεντρικής διακυβέρνησης, που βέβαια κανένας δεν περιμένει από την Κομισιόν και την κα Φον Ντερ Λάιεν.
Κάπως έτσι οι «ανισορροπίες» και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού προετοιμάζουν την είσοδο του 2025.
«Και ο θεός φυλάξει…» που έλεγε η γιαγιά μου η Φλώρα.
