Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι στις αγορές, χθες περίμεναν να δουν τις «λεπτομέρειες» στην διαδικασία έκδοσης του 30ετούς ομολόγου του ελληνικού δημοσίου, για να διακρίνουν ενδεχόμενες… ευκαιρίες για την συνέχεια.
Το αποτέλεσμα όμως δεν άφησε και πολλά περιθώρια, καθώς η ζήτηση εκτινάχθηκε ένδεκα φορές πάνω από την προσφορά, με απόδοση μόλις 4,125% και spread 150 bp πάνω από το γερμανικό, με το αντίστοιχο spread στην δεκαετία να παραμένει στα 92 – 93 bp.
Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον επίμονης αβεβαιότητας διεθνώς, με τα επιτόκια να μην ξέρει κανείς το πότε και πόσο θα κατέβουν ή ακόμα και αν μπορεί να ξανανέβουν (!), την ΕΚΤ να έχει αποσυρθεί από την αγορά κρατικών εκδόσεων (PEPP, APP) που να αφορά ελληνικά κρατικά ομόλογα και ένα νέο κύκλο κρίσης χρέους να είναι στα σκαριά διεθνώς. Μέσα στο περιβάλλον αυτό ασφαλιστικά ταμεία ξαναέκαναν την εμφάνισή τους στους αγοραστές ελληνικών ομολόγων και μαζί με τράπεζες και διαχειριστές κεφαλαίου απορρόφησαν σχεδόν ολόκληρη την έκδοση στο εξωτερικό.
Από την άλλη και το εσωτερικό περιβάλλον, παρά τις διασφαλίσεις της αναδιάρθρωσης του χρέους που ακόμα είναι το κυρίαρχο στοιχείο (μεγάλο μαξιλάρι, μικρή διασπορά χρέους στην ελεύθερη αγορά, βελτίωση της αξιολόγησης σε IG, μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, κ.λ.π.) εξακολουθούν να αναδύονται «σκελετοί» από το παρελθόν όπως π.χ. τα 24 – 27 δισ. ευρώ των αναβαλλόμενων τόκων από το 2032, αλλά και η επίμονη «σταθεροποίηση» σε απόλυτους αριθμούς του μεγέθους του χρέους, κ.α.
Παρ’ όλα αυτά οι διεθνείς αγορές φαίνεται, από την ζήτηση, τις τιμές που προσφέρθηκαν και την ποιότητα των επενδυτών, ότι έχουν μάλλον πάψει να ανησυχούν για το τι θα συμβεί στο ελληνικό χρέος, ακόμα και μετά από 30 χρόνια…
Σ’ αυτό βέβαια έχουν συμβάλει καθοριστικά αφ’ ενός η… διαβολικά προσεκτική ενεργός διαχείριση του χρέους από την πλευρά του ΟΔΔΗΧ και αφ’ εταίρου το γεγονός ότι στο μεταξύ έχει φύγει από την μέση το μεγάλο αγκάθι των Νpls στο τραπεζικό σύστημα με τον Ηρακλή Ι και ΙΙ.
Ο μεν ΟΔΔΗΧ έχει καταφέρει να είναι τα ελληνικά ομόλογα το πιο δυσεύρετο asset της αγοράς, με όσο μικρότερες και χρονικά εύστοχες εκδόσεις είναι δυνατόν. Και αυτό συμβαίνει όχι τώρα με την αναβάθμιση διαθέσιμη, αλλά και πριν, στις …δύσκολες μέρες όταν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα ήταν «σκουπίδια» και είχαν στις πλάτες τους μόνο την στήριξη του PEPP από την ΕΚΤ…
Από την άλλη ο Ηρακλής Ι και ΙΙ στην πραγματικότητα έδωσε «αξία» στο περιβόητο «μαξιλάρι» το οποίο πολλοί έχουν ξεχάσει ότι είχε φτιαχτεί προκειμένου να αντιμετωπίσει μελλοντικές περιπέτειες στο βυθισμένο στα κόκκινα δάνεια τραπεζικό σύστημα.
Η πρώτη ανάγκη για το «μαξιλάρι» δεν ήταν το χρέος, αλλά το ενδεχόμενο να ξαναχρειασθεί κεφάλαια το τραπεζικό σύστημα.
Από την στιγμή που αυτό άρχισε να ξεκαθαρίζει, ότι δηλαδή δεν θα ξαναχρειαστούν κρατικά κεφάλαια οι κρατικές τότε τράπεζες, απελευθερώθηκε και το μαξιλάρι από τον κρυφό προορισμό του και τέθηκε ολοσχερώς στην διάθεση της περαιτέρω διαχείρισης για την μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ σε χαμηλότερα από τα σημερινά επίπεδα.
Κάπως έτσι και γι’ αυτούς τους λόγους, μαζεύτηκαν σαν τις… μέλισσες οι υποψήφιοι αγοραστές γύρο από τα 3 δισ. ευρώ διαθέσιμα του 30ετούς ομολόγου.
Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κόστος διάθεσής τους με τον συγκεκριμένο συνδυασμό εγχώριων και διεθνών συνθηκών στις χρηματαγορές, είναι ένα σημαντικά καλό «νέο στοιχείο» γι’ αυτούς που σιωπηρά συνεχίζουν να σχεδιάζουν προσεκτικά τα επόμενα βήματα…
