Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε πως το επικαιροποιημένο Σύμφωνο Σταθερότητας είναι -με εποπτεύοντα την Κομισιόν- το πλέον προωθημένο θεσμικό εργαλείο δημοσιονομικής ενοποίησης-σύγκλισης στην Ε.Ε.
Ή για να το πούμε πιο απλά είναι ο θεσμός που φιλοδοξεί να επηρεάζει/καθορίζει έμμεσα την δημοσιονομική πολιτική των κυβερνήσεων, χωρίς να καταργεί τον «εθνικό» της χαρακτήρα. Με την έννοια ότι ναι μεν είναι τα εθνικά Κοινοβούλια που αποφασίζουν ψηφίζοντας ή καταψηφίζοντας (π.χ. Γαλλία) τον προϋπολογισμό, αλλά αυτό γίνεται αφού η Κομισιόν έχει προτείνει τα όρια μεταβολής των δημοσίων δαπανών που «υιοθετεί» η κυβέρνηση.
Κάπως έτσι άλλωστε διαμορφώθηκε και ο Προϋπολογισμός που ψηφίσθηκε για το 2025 στην Ελληνική Βουλή με όριο ονομαστικής αύξησης δαπανών το 3%…
Σ’ αυτό το πλαίσιο τελικής διαμόρφωσης της «εθνικής» δημοσιονομικής πολιτικής συμβάλει βέβαια και η ΕΚΤ, η οποία παρακολουθεί μαζί με την Κομισιόν την εξέλιξη του χρέους. Και έτσι διαμορφώνεται το «όριο» των δημοσίων δαπανών που επιτρέπουν την διασφάλιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Έτσι νομίζαμε. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι.
Στο δίδυμο της Κομισιόν (φύλακας της τήρησης του Συμφώνου Σταθερότητας) και της ΕΚΤ, φαίνεται πως φιλοδοξεί να συμμετέχει και το … ΝΑΤΟ, δημιουργώντας μίας δημοσιονομική «τρόικα» για την δημοσιονομική πολιτική των χωρών μελών της ΕΕ.
Γιατί το λέμε αυτό; Η απάντηση είναι η ακόλουθη.
Στα Οικονοκλαστικά μετά τις ρηξικέλευθες δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας και νυν Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ κ. Μάρκ Ρούτε, περί της κατανομής των δημοσίων δαπανών των χωρών μελών της ΕΕ, περιμέναμε κάποια έστω διακριτικά σχόλια ή δηλώσεις των στελεχών της Κομισιόν ή έστω του Ευρωκοινοβουλίου, που θα του υπενθυμίζουν ότι αλλού αποφασίζεται στις χώρες της ΕΕ το που και πόσο θα «ξοδεύονται» τα δημόσια έσοδα μιας χώρας μέλους. Περιμέναμε, περιμέναμε, αλλά κανένα σχόλιο από κανένα ευρωπαϊκό παράγοντα στις Βρυξέλλες ή αλλού.
Να υπενθυμίσουμε τι ακριβώς είπε ο κ. Ρούτε και γιατί λέμε ότι το ΝΑΤΟ «φιλοδοξεί» να συμμετέχει στην διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής των χωρών μελών της ΕΕ.
Στην τελευταία ομιλία του στις Βρυξέλλες ο κ. Ρούτε, ενώπιον των κοινών επιτροπών εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είπε ότι οι χώρες μέλη της ΕΕ πρέπει να αυξήσουν δραστικά την παραγωγή όπλων και αμυντικών εργαλείων.
Και για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο να μειωθούν οι «εύκολες δαπάνες» (!), δηλαδή να «μειωθούν οι δαπάνες για συντάξεις και υγεία». Και γιατί όχι, ίσως ακόμη χρειαστεί να «γίνει αποδεκτή η αύξηση των φόρων». Σύμφωνα με τον κ. Ρούτε η δαπάνη περισσότερων πόρων για την άμυνα σήμερα, «σημαίνει λιγότερες δαπάνες σε άλλες προτεραιότητες. Αλλά μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στη μελλοντική μας ασφάλεια…».
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο «εχθρός» που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και απέναντι στον οποίο πρέπει να εξοπλιστεί είναι η Ρωσία, η οποία μέσα στο 2025 «ξόδεψε» περισσότερα από 140 δισ. δολάρια για εξοπλιστικές δαπάνες, ενώ την ίδια περίοδο η Ευρώπη έχει ξοδέψει συνολικά μέσα στο 2025 κάτι περισσότερο από 310 – 320 δισ. δολάρια.
Πόσα πρέπει να ξοδεύουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για όπλα ακόμα και αν χρειασθεί γι’ αυτό να κόψουν δαπάνες για την Υγεία, Παιδεία, συντάξεις, μισθούς κ.λ.π.; Περίπου το 5% του ΑΕΠ δηλαδή υπερδιπλάσιο ποσοστό του ΑΕΠ απ’ όσο είναι ο ζητούμενος ακόμα στόχος του 2% του ΑΕΠ.
Και για να μη ξεχνιόμαστε, όσο αφορά το ενδεχόμενο με τόσα λεφτά να φτιάξουμε ένα «ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ» όπως έχει προτείνει ο Μακρόν, ο κ. Ρούτε ξεκαθάρισε ότι αυτό δεν γίνεται, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να ξοδεύουμε τουλάχιστον 8% του ΑΕΠ χωρίς τις ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ…
Κάτι δεν πάει καλά; Ή εδώ στα Οικονοκλαστικά, κάτι δεν καταλαβαίνουμε;
