Τις ημέρες του Πάσχα έχει αρχίσει να ωριμάζει κάπως σιωπηρά, ένα «στοίχημα» στις ευρωπαϊκές αγορές: πόσο σύντομα στην Ευρωζώνη θα βρεθούμε και πάλι με ονομαστικά επιτόκια κοντά στο… μηδέν. Αναφέρουμε τα ονομαστικά επιτόκια γιατί σε μηδενικά «πραγματικά» επιτόκια μπορεί να βρεθούμε και νωρίτερα.
Τι συμβαίνει; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι καθημερινά συσσωρεύεται στις αγορές η βεβαιότητα ότι οι αμερικάνικη κεφαλαιαγορά δεν είναι ένα… καλό μέρος για να βρίσκεται κανένας. Και όσοι μπορούν σκέφτονται ήδη την σταδιακή αποχώρηση λαμβάνοντας υπ’ όψη την ανάγκη διαφοροποίησης της ανάληψης κινδύνου, τόσο στην Wall Street όσο και στο αμερικάνικο χρέος.
Για να μη θεωρηθεί υπερβολή το σημείο αυτό, αναφέρουμε ότι οι σχετικές εκτιμήσεις, για το τι μέρος των κεφαλαίων βρίσκεται στην φάση προετοιμασίας εξόδου από τις αμερικάνικες αγορές, παραθέτουμε ότι οι σχετικές εκτιμήσεις συγκλίνουν στο 20% (!).
Κάτι τέτοιο, αν και εφ’ όσον δεν ανατραπεί σαν προοπτική από κάποιο απροσδόκητο γεγονός, σημαίνει ότι το ευρώ που σήμερα κινείται ήδη στο 1,15 δολ. μπορεί να βρεθεί χωρίς πολύ κόπο να πλησιάζει στο 1,4% – 1,5% δολ. σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη καθημερινά αυτό τον καιρό.
Κάτι τέτοιο βέβαια υποχρεώνει Ταμεία, Ασφαλιστικές Εταιρείες, κ.λ.π. να ανασχεδιάζουν ταχύτητα τον προγραμματισμό τους και τις θέσεις τους με συνέπειες που ακόμα δεν έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται στις αγορές, αλλά κατά συνέπεια και στις υποκείμενες οικονομίες.
Τι αλλάζει
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει απλά ότι οι επιλογές για της Κεντρικές Τράπεζες περιορίζονται στον μονόδρομο της μείωση των επιτοκίων για να συγκρατήσουν την ανατίμηση των νομισμάτων τους, πέραν της διακριτικής επιστροφής σε πολιτικές νομισματικής ποσοτικής χαλάρωσης.
Για την Ευρωζώνη όμως το πρόβλημα είναι κάπως διαφορετικό και πιο περίπλοκο. Όπως είναι σαφές στην Ε.Ε., οι χώρες μετά την Τραμπική θύελλα των «εκβιασμών» για αναγκαστικό διπλασιασμό – και για ορισμένες χώρες τριπλασιασμό – των εξοπλιστικών δαπανών που αφορούν στην λειτουργία του ΝΑΤΟ, σε συνδυασμό και με την απόφαση για το Μega εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ε.Ε. των 800 δις. Ευρώ, δημιουργείται μία «καινούργια» αγορά κεφαλαίων πρωτοφανής.
Η αγορά αυτή εμφανίζεται σαν «μαγνήτης» την κατάλληλη στιγμή για την προσέλκυση κεφαλαίων που αναζητούν εναλλακτικές στην επικείμενη «έξοδο» κεφαλαίων από τις ΗΠΑ. Και αυτό είναι καλό αλλά και κακό νέο, με την έννοια ότι πολλαπλασιάζει την ανατιμητική πίεση στο ευρώ.
Και αυτό υποχρεώνει την ΕΚΤ να αναζητήσει ακόμα ισχυρότερες «λύσεις» για να συγκρατήσει την ανατίμηση του Ευρώ. Ή για να το πούμε αλλιώς υποχρεώνει την ΕΚΤ να μειώσει τα επιτόκια πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά από όσο αρχικά σχεδίαζε…
Μπορούν όλα αυτά να ανατραπούν και να βρεθούμε αντί αυτού μπροστά στο «απρόβλεπτο», όπως μας προειδοποίησε την περασμένη Πέμπτη η κα Λαγκάρντ; Προφανώς και είναι δυνατόν να συμβεί και αυτό, αν για παράδειγμα, ο κ. Πάουελ αντί να συνεχίσει να μειώνει τα επιτόκια, όπως του απαιτεί ο Τραμπ και τον απειλεί με … απόλυση αν δεν το κάνει, αποφασίσει (ο κ. Πάουελ) και τα αυξήσει κατακόρυφα, μιμούμενος τον Πωλ Βόλκερ το 1981.
Σας φαίνεται κάτι τέτοιο να είναι δυνατόν με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο; Μάλλον όχι…
Γι’ αυτό στα Οικονοκλαστικά, από τις 14/4 διευκρινίζαμε το «Γιατί η ΕΚΤ είναι «υποχρεωμένη» να αυξήσει τον ρυθμό μείωσης των επιτοκίων. Και θα το κάνει, πιθανώς από τον Ιούνιο», τόσο για τους λόγους που λέγαμε τότε, όσο και για τα «στοιχήματα» που ακούμε τις τελευταίες ημέρες στο Λουξεμβούργο και την Φρανκφούρτη.
