Η αρχική απόφαση της Εθνικής Πινακοθήκης να αφήσει τα έργα του Χριστόφορου Κατσανιώτη πεταμένα και σπασμένα έτσι όπως τα είχε βανδαλίσει προ ημερών ο βουλευτής της Νίκης, Νίκος Παπαδόπουλος, προφανώς είχε έναν ισχυρό συμβολισμό. Ότι τέτοιου είδους κινήσεις δείχνουν μόνο φασιστικές συμπεριφορές και ότι προφανώς ότι ο χώρος που εκτίθενται έργα τέχνης δεν είναι χώρο λατρείας, αλλά φιλοξενίας των εικαστικών αντιλήψεων σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών δημιουργών.
Και πραγματικά δεν υπήρξε πολίτης – εκτός από κάποιους ακραίους θρησκόληπτους – που να μην επικρότησε αυτή την κίνηση καθώς η κοινωνία – στην πλειοψηφία της – σοκαρίστηκε από τις αναχρονιστικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις κάποιων ακροδεξιών φανατικών.
Ωστόσο, λίγες ώρες μετά με ανακοίνωση της η Eθνική Πινακοθήκη προχώρησε σε αναδίπλωση λέγοντας ότι τα έργα «απομακρύνθηκαν από το δάπεδο με τη σύμφωνη γνώμη του καλλιτέχνη» χωρίς ωστόσο να διευκρινίζεται τι θα γίνει με τα έργα, του Χριστόφορου Κατσανιώτη.
Ακόμα χειρότερα στην ανακοίνωση της Εθνικής Πινακοθήκης επικαλείται «λόγους ασφάλειας» και «την αποκατάσταση της εύρυθμης θεσμικής λειτουργίας»: Δηλαδή το ίδιο το Κράτος παραδέχεται ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει την καλλιτεχνική έκφραση ενός δημιουργού, και ότι δεν μπορεί να προστατέψει τον χώρο και τα εκθέματα στην Εθνική Πινακοθήκη.
Προφανώς, η νέα απόφαση έχει να κάνει με την πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου Πολιτισμού, η οποία λειτούργησε με κριτήριο τα κομματικά οφέλη που μπορεί να έχει από αυτή την ιστορία. Σκοπιμότητες.
Έχει να κάνει ακόμα και με τις απειλές του βουλευτή της «Νίκης» ότι θα συνεχίσει τον θρησκευτικό ακτιβισμό, αλλά και με κάποιες αντιδράσεις της εκκλησίας.
Το θέμα ωστόσο είναι ένα. Είναι δυνατόν εν έτη 2025 και ενώ η χώρα μας υποστηρίζει ότι βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης να υποκύπτει στους τραμπουκισμούς και στην θρησκοληψία κάποιων ανθρώπων; Γιατί σήμερα είναι οι εικόνες της Παναγίας που προσβάλουν κάποιους, αύριο θα είναι το γυμνό και μετά κάτι άλλο.
Όπως φαίνεται προφανώς η κυβέρνηση παίρνει την δεξιά στροφή λίγο πιο ανοικτά και όποιον πάρει η μπάλα…
Ωστόσο, το πιο υποκριτικό απ’ όλα είναι ότι εάν ο ίδιος καλλιτέχνης έκανε στο εξωτερικό την ίδια έκθεση και γινόταν αποδεκτός με θετικά σχόλια, όλοι – και πρώτο το υπουργείο Πολιτισμού – θα έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Αλλά θα μου πείτε, αυτοί είμαστε…
