Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.
Στο δικό μας τραπέζι -για να μην τσακωθούμε για τα πολιτικά- ξεκίνησε η συζήτηση για το μέλλον των νέων παιδιών. Αυτών που έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο, έχουν κάνει ένα μεταπτυχιακό και ψάχνονται για το επόμενο βήμα.
Μετά από μία τετράωρη συζήτηση… η κατάληξη ήταν ότι τα παιδιά αυτά θα πρέπει να παραμείνουν στο εξωτερικό εάν στα πρώτα επαγγελματικά βήματα της ζωής τους θέλουν να έχουν μία καλή εμπειρία.
Όχι γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εταιρείες που το όνομα τους μετράει στο βιογραφικό ή δεν αποτελούν πρότυπο για έναν νέο που ξεκινάει την καριέρα του από εκεί. Το αντίθετο μάλιστα. Για τα παιδιά που δεν θέλουν να φύγουν είναι μία ιδιαίτερα καλή λύση. Το πρόβλημα είναι τα χρήματα που θα παίρνουν σε σχέση με το κόστος ζωής στην χώρα μας.
Η ανιψιά μου που έχει τελειώσει ένα καλό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και στην συνέχεια έκανε ένα εξίσου καλό μεταπτυχιακό και θέλει να μείνει στην χώρα μας, ο μισθός που θα πάρει με τα προσόντα της -και μία μικρή προϋπηρεσία στο αντικείμενο της- δεν είναι πάνω από 1.200 ευρώ μεικτά. Δηλαδή γύρω στα 830 – 840 ευρώ καθαρά.
Για να μείνει μόνη της θα πρέπει να νοικιάσει ένα σπίτι που κάνει τουλάχιστον 500 ευρώ – αν βρει ένα κατοικήσιμο σπίτι σε αυτή την τιμή. Τα κοινόχρηστα, το ηλεκτρικό και η θέρμανση τον χειμώνα θα ανεβάζουν τα έξοδα της στα 150 ευρώ και λίγα λέω.
Αν χαλάει στο σούπερ μάρκετ 40 ευρώ την εβδομάδα, θέλει αλλά 120 ευρώ. Άρα θα είναι ένα νέο παιδί με τις καλύτερες σπουδές που για να μείνει στην χώρα μας, επιλέγοντας να φύγει από την οικογενειακή στέγη, θα πρέπει να μένει κλειδωμένη μέσα στο σπίτι καθώς στις μετακινήσεις της θα έχει χαλάσει τα 30 – 40 ευρώ που θα τις έχουν απομείνει.
Δεν θα αναφερθώ στα προφανή… Στα υψηλά ενοίκια, στην ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, στο συνολικό κόστος ζωής. Θα αναφερθώ στην αυθάδεια με την οποία κάποια κυβερνητικά στελέχη μας μιλάνε για την ανάπτυξη στην χώρα και φέρνουν ως παράδειγμα το γεγονός ότι άδειασε η Αθήνα τις μέρες του Πάσχα. Λες και αυτοί γεννήθηκαν στους πρόποδες της Ακρόπολης και δεν έχουν ένα χωριό για να πάνε τέτοιες μέρες.
Και πραγματικά σκέφτομαι τι έχει να πει κανείς σε ένα νέο παιδί που τα έκανε όλα όπως έπρεπε και στην ώρα του. Γιατί θα πρέπει να βρεθεί και πάλι στην Αγγλία, στην Ιρλανδία ή στο Ντουμπάϊ για να έχει ένα καλό μισθό, ο οποίος στην πραγματικότητα θα φτάνει για να περάσει καλά σε μία ξένη χώρα; Γιατί δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει και την προσωπική του ζωή και πρέπει ξανά να ξενιτευτεί; Υπάρχουν πολλά γιατί αλλά απάντηση δεν θα πάρουμε.
Άλλωστε υπάρχει ευημερία. Η Αθήνα άδειασε…
