Οι εκλογές της προσεχούς Τρίτης στις Ηνωμένες Πολιτείες θα κρίνουν πολλά. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι καταφέρουν και διατηρήσουν τον έλεγχο του Κογκρέσου, τότε ο Ντόναλντ Τραμπ και η διχαστική ρητορική του θα έχουν λάβει μια μεγάλη ψήφο εμπιστοσύνης.
Γνώμη
Η πρόγνωση για τις αμερικανικές εκλογές της προσεχούς Τρίτης είναι δύσκολη. Εδώ και χρόνια η Αμερική είναι διχασμένη στη μέση και μια μικρή μετατόπιση των ψηφοφόρων ή, ακόμα, μια μικρή αύξηση της συμμετοχής συγκεκριμένων ομάδων ψηφοφόρων (νέοι, μειονότητες, λιγότερο μορφωμένοι κλπ) μπορεί να αλλάξει άρδην το αποτέλεσμα.
Την προσεχή Τρίτη, 6 Νοεμβρίου, διεξάγονται κρίσιμες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι με δικαίωμα ψήφου ξεπερνούν τα 200 εκατομμύρια. Παραδοσιακά, η συμμετοχή στις εκλογές στο μέσο της προεδρικής θητείας είναι χαμηλή και δεν ξεπερνά το 40%. Οι Λατίνοι, οι νέοι και οι λιγότερο μορφωμένοι έχουν τη χαμηλότερη συμμετοχή.
Λένε ότι οι δημοσκοπήσεις είναι φωτογραφία της στιγμής. Αν αυτό ισχύει πράγματι, τότε ας δούμε κάποια βασικά συμπεράσματα από τις πιο πρόσφατες εξ αυτών.
Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χάρη και στην Ιταλία. Η λογική που τότε επικράτησε ήταν ότι αν μια χώρα με τα μεγέθη, το έλλειμμα και το χρέος της Ιταλίας εισέλθει στην ΟΝΕ, τότε μπορεί και η Ελλάδα.
Από τη δεκαετία του 1980, σύμφωνα με το νέο δίκαιο της θάλασσας, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλια.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τούτο ισχύει και στην περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών και των ειδήσεων που έρχονται από την πΓΔΜ. Η επιτυχία του Ζόραν Ζάεφ να βρει τις 80 ψήφους που αναζητούσε για τη συνταγματική αναθεώρηση δεν επιταχύνει απλώς τις εξελίξεις ούτε πετάει μόνο το μπαλάκι στην πλευρά της Αθήνας.
Τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας είναι στραμμένα στη βουλή της ΠΓΔΜ, όπου συζητείται η συνταγματική αναθεώρηση που προβλέπει η Συμφωνία με την Ελλάδα. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται η διεξαγωγή ενός λυσσαλέου πολέμου πιέσεων από ξένες δυνάμεις, με πρωταγωνιστές τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία, για τον προσεταιρισμό των χωρών που βρίσκονται στο μεταίχμιο, μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος έχουν μια συμβίωση στο Μαξίμου που κοντεύει αθόρυβα να κλείσει τέσσερα χρόνια. Σ’ αυτά δοκιμάστηκε πολλάκις (σ.σ.: κι όχι… Πολάκης), αλλά κοινός παρονομαστής που κάθε φορά έσωζε τα προσχήματα ήταν η παραμονή στην εξουσία.
Η κεντρική τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών , η περίφημη Fed, έχει αυξήσει το βασικό επιτόκιό της σε 2,25% και έχει ανακοινώσει ότι θα συνεχίσει να το αυξάνει μέχρι το 3,5% το 2020.
Η νίκη του Σέρβου εθνικιστή ηγέτη Μίλοραντ Ντόντικ στις εκλογές της περασμένης Κυριακής στη Βοσνία μπορεί να θεωρηθεί άλλη μια επιτυχία του Βλαντιμίρ Πούτιν στην ευαίσθητη περιοχή των δυτικών Βαλκανίων και, σίγουρα, δυσχεραίνει την ευρωπαϊκή πορεία της Βοσνίας και τους δυτικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Κάποιοι μας λένε, η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται που θα πάνε οι αποδόσεις των ομολόγων, αφού δεν χρειάζεται να δανειστεί για τουλάχιστον δύο χρόνια. Κάποιοι άλλοι αναφέρουν ότι οι τράπεζες είναι θωρακισμένες και η βουτιά της κεφαλαιοποίησης δεν επηρεάζει την πορεία τους.
Η Ιταλία είναι η χώρα που, μαζί με την Ελλάδα, τα πήγε χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη από την ένταξή της στο ευρώ το 2001 μέχρι σήμερα. Ουσιαστικά, τα τελευταία 17 χρόνια, το κατά κεφαλή εισόδημά της έχει παραμείνει στάσιμο. Το 2017 μέχρι και η Ισπανία, που κάποτε ήταν πολύ φτωχότερη, έγινε πλουσιότερη από την Ιταλία.
Η ΕΡΤ, η δημόσια ραδιοτηλεόραση, ή κρατική, πείτε την όπως θέλετε και όπως σας βολεύει, περνάει τις χειρότερες μέρες της. Το όνομά της ακούγεται μόνο σε περίπτωση πολιτικής αντιπαράθεσης.
Τα οικονομικά νέα από την Τουρκία είναι ανάμεικτα. Ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο 25% μετά τη διολίσθηση της λίρας, η οποία άγγιξε το 40% έναντι του δολαρίου μέσα στο 2018.
Ανοίγω την εφημερίδα και διαβάζω: Προσλήψεις, κοινωνικό μέρισμα, και πάγωμα μειώσεων στις συντάξεις... Πάλι πάμε σε εκλογές, αλλά να του το αναγνωρίσουμε του Τσίπρα... Είχαμε ησυχάσει τρία χρόνια...
