Λίγες μέρες απομένουν ως τη ΔΕΘ, αλλά το φετινό ραντεβού έχει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αν και επισήμως ισοδυναμεί όπως πάντα με την έναρξη της νέας πολιτικής σεζόν, οι εκλογές του Ιουλίου και ο βραχύς βίος της νέας κυβέρνησης δημιουργούν νέα δεδομένα.
Αυτό το ερώτημα βασανίζει χρόνια και γίνεται επίκαιρο πολλές φορές με αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας που συγκλονίζουν την ελληνική και παγκόσμια κοινή γνώμη.
Αλήθειες και ψέματα για το μαύρο, ενίοτε και λευκό, ή μπλε, ή γαλάζιο με... ζωγραφισμένα ελεφαντάκια βανάκι, που αρπάζει Ελληνόπουλα από την μια άκρη της χώρας στην άλλη, σκορπώντας πανικό και τρόμο στους γονείς, οι οποίοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν κάθε τι παράλογο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
«Τίποτα δεν είναι όπως πριν». Αυτή την φράση θα πρέπει να έχει ως οδηγό του ο νέος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στην τέταρτη κατά σειρά θητεία του στην ηλεκτρική καρέκλα της Κατεχάκη.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, συνάντησα εκατοντάδες ανθρώπους που μου μετέφεραν την αγωνία τους για την αύξηση της εγκληματικότητας στις γειτονιές του Νοτίου τομέα. Μου είπαν ότι φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, ότι νιώθουν απροστάτευτοι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, έρμαια των κακοποιών που λεηλατούν ανεξέλεγκτοι τις περιουσίες τους.
«Πρωτάκι» στην πολιτική (ποτέ δεν είναι αργά!), κάνω τον προεκλογικό μου αγώνα με το Κίνημα Αλλαγής στον Δυτικό Τομέα, μιάς από τις πιο ξεχασμένες, αδικημένες αλλά περήφανες περιοχές της πρωτεύουσας, χτίζοντας καθημερινά ανθρώπινες σχέσεις σε Αγία Βαρβάρα, Άγιους Ανάργυρους-Καματερό, Αιγάλεω, Ίλιον, Περιστέρι, Πετρούπολη Χαϊδάρι.
Τα ερωτήματα που τίθενται από τους ψηφοφόρους πριν από την προσφυγή στις κάλπες την 7η Ιουλίου είναι πολλά και στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εύλογα. Μας ρωτά πολύς κόσμος: «γιατί ξανά αριστερά;».
Η αλλεργία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις επενδύσεις είναι γνωστή. Το ίδιο γνωστός είναι και ο πόλεμος κορυφαίων στελεχών του απέναντι στο project για το Ελληνικό.
Οδεύοντας προς τις εκλογές της 7ης Ιουλίου βρισκόμαστε ενώπιον μια ιστορικής απόφασης,
καθώς είναι πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια, που ο ελληνικός λαός θα εκλέξει κυβέρνηση με δικό της πρόγραμμα και όχι αυτό των δανειστών.
Είχα την τύχη να περπατήσω όλη τη ζωή μου στην Δυτική Αθήνα. Την ξεχασμένη και παραμελημένη. Μια περιοχή ανθρώπινη και αυθεντική, που οι περισσότεροι επώνυμοι και «περαστικοί» από την εξουσία, εδραίωσαν μαζί της μια σχέση… από μακριά και αγαπημένοι.
Όταν μια Κυβέρνηση ξαναζητά μία ακόμη θητεία, πρέπει πρωτίστως να εξηγήσει γιατί δεν κατόρθωσε να κάνει όσα τώρα επαγγέλλεται στη θητεία που μόλις ολοκληρώθηκε...
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα του, από τότε που το κόμμα του ανήλθε στην εξουσία το 2002. Η νίκη του υποψηφίου της αντιπολίτευσης, Εκρέμ Ιμάμογλου, στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης, με ξεκάθαρη διαφορά από τον κυβερνητικό υποψήφιο, πρώην πρωθυπουργό, Μπιναλί Γιλντιρίμ, σηματοδοτεί την κάμψη της δημοτικότητας του Τούρκου ηγέτη, ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της στροφής στον αυταρχισμό που χαρακτηρίζουν τη διακυβέρνησή του μετά το 2016.
Δύο εβδομάδες πλέον για τις εκλογές και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια εικόνα από την οποία μπορεί κάποιος να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα πέραν του αυτονόητου μετά τις ευρωεκλογές – δηλαδή, την πρωτιά της ΝΔ.
Όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί να επανέλθει στην εξουσία. Το λογικά και πολιτικά παράδοξο αυτής της προοπτικής είναι ότι διεκδικεί την επιστροφή του στην διακυβέρνηση της χώρας το κόμμα που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της.
O επίλογος της χειρότερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε με αλαζονεία, υποκρισία, διχαστικό λόγο και ιδιοτέλεια. Απέρχεται μεταβάλλοντας τη Βουλή σε πλυντήριο προεκλογικών διευθετήσεων και ρουσφετολογικών τακτοποιήσεων.
Στις τελευταίες ώρες αυτής της Βουλής συμπυκνώθηκαν με τον πλέον θλιβερό τρόπο όλες οι παθογένειες μιας κυβερνητικής θητείας 4,5 ετών. Δεν είναι ασφαλώς έκπληξη η αντιμετώπιση του Δημοσίου ως «λάφυρου» και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως πεδίου διαπλοκής.
